Huis

Ná die oker en amber van laatmiddagsonlig teen baksteenmure en boomstamme, onder die goud van die volmaan op ‘n windstil herfsaand in Pretoria, sit ek en peins oor die begrip “huis”.

Wat maak van ‘n woonplek ‘n tuiste? Is dit die meubels, gordyne en kleur van die mure? Die prente wat daar hang en hoe die voordeur lyk? Die troeteldiere wat daar woon, die plante wat daar groei? Is dit die leefstyl van die huismense, die kos wat daar geët word, die roetine deur die dag, of sommer net die mense self?

Sou ek al die adresse neerskryf waar ek al gebly het, sou dit ‘n lang lys wees. Ek was egter so geseënd om van driejarige ouderdom af in dieselfde ouerhuis groot te word en baie jare later steeds daarheen te kon terugkeer. Daardie huis was my anker terwyl ek geswerf het…

In ‘n woonstelblok met die ironiese naam “Joie de Vie” het ek en ‘n universiteitsvriendin huis opgesit. As mens jou arms uitstrek, kon jy die kombuismure aan weerskante raak, so klein was die ou plekkie. Daar moes ek vir my laaste eksamens studeer terwyl ek ‘n epiese liefdesteleurstelling deurmaak; later pynlik by die roetine van elkedag se gaan werk aanpas. Tog was dit ‘n goeie tyd van vriende, partytjies en Sturm und Drang. Ons het opgradeer na ‘n duplekswoonstel in Arcadia; ‘n jaar later is my vriendin oorsee en moes ek afskaal na iets meer bekostigbaars vir net een mens.

Daar was ‘n eenslaapkamerwoonstel en ‘n privaathotel in Sunnyside; minder as ‘n jaar in ‘n woonstel op die 14e verdieping van ‘n toringblok langs Joubertpark in Johannesburg; ‘n tweeslaapkamerplek terug in Pretoria, waar die straatkatjie waaroor ek my ontferm het, my met drie klein katjies gepresenteer het. Enetjie het ek weggegee, maar die ander twee en hulle ma het saam met my verder getrek.

Ek en die katte het in ‘n baie ou woonstelletjie in Sunnyside gaan bly, met ‘n rooigepoleerde sementtrap en agt houtposbussies op ‘n ry in die portaal. Daar was ‘n palmboom met ‘n kolonie kransduiwe voor die oop balkonnetjie op die eerste verdieping; ‘n liggroen enemmelstofie; ‘n bad met bal-en-kloupote; en ‘n houtrakkie wat bo teen die mure reg rondom die sitkamer aangebring was, vanwaar ek my prente met nylontou kon laat afhang, aan die agterkante met spons gestut om ‘n treffende drie-dimensionele effek te skep. Dis hier waar my kat Bliksem deur ‘n bolig ontsnap en in ‘n buurvrou se klerelaai gaan lê en slaap het…  

Die afskeid van daardie eiesoortige plekkie was baie swaar, maar ek het dit verruil vir ‘n huis in die voorstede, met bome en ‘n tuin en ‘n swembad. Daar het ek kinders grootgemaak, gekoek-en-tee, gasvry gewees, gelukkig gewoon en gewerk. Die uiteindelike verlies van daardie huis het my amper van my verstand af gehad.

Toe begin die rondswerf weer: duethuise en meenthuise en uiteindelik my kinders se huise. Die enigste gemene deler in al hierdie woonplekke is ek self. Ag, mag ek tog genadiglik in my Vaderhuis kan tuiskom, daardie huis met die “baie wonings”.

In die oomblik – 2021(10)

Ouma koop Gabby (7) met YouTube op ouma se rekenaar om, sodat sy stil sit terwyl ouma haar verskriklike lang en deurmekaar vlegsels oorvleg. Ons sien ‘n pragtige pophuis op die skerm.

Ouma: “Ek wens ek het geld gehad om daardie pophuis vir jou te koop.”

Gabby: “Ek is net bly ek het jou.”

In die oomblik – 2021(9)

Vroulike lis is aangebore.

Joshua het ‘n lapkreatuur, so ‘n tuisgemaakte lang materiaalwors met twee voelhorings, wat kan oprol, ‘n slak wat tweedehands van Hongarye afstam. Hy is baie lief daarvoor, maar vandag het hy sy reg daarop prysgegee.

Gabby (7 jaar) en Joshi (5 jaar) het vandag albei ‘n nuwe speelding gekry: Gabby ‘n meganiese kat en Joshi ‘n blou kar met afstandbeheer. Gabby maak ‘n bed vir haar kat en gebruik die slak as ‘n matras/duvet. Ouma sien moeilikheid kom en waarsku haar dat dit Josh se gunstelingkreatuur is.

Gabby trippel die trap af en gaan vra of sy maar die slak as kombers kan gebruik. Sy voeg nogal ewe by dat dit nou vir ewig gaan wees! Josh is so besig met sy nuwe kar dat hy sonder slag of stoot “ja” sê.

Tevrede trippel Gabby die trap op: “Dit was die perfekte tyd om te vra,” sê sy.

In die oomblik – 2021(8)

Joshua het ‘n springkasteel in sy kamer gebou: sy blou kombers gespan oor die bed, tafeltjie en ‘n boks, met ‘n staanwaaier wat lug onder inblaas sodat die kombers mooi “opblaas”.

Toe (darem met sy toestemming) breek sy mamma die hele kontrepsie af om sy kamer skoon te maak.

Nou bou hy weer van vooraf aan sy springkasteel, maar dit sukkel – dan gly die kombers aan die een kant af; dan aan die ander kant. Ouma, wat plegtig genooi is om te kom kyk, wil help, maar word met ‘n onweerswolkgesiggie afgeraai om hoegenaamd aan enigiets te vat.

Joshua, aan homself: “Hoekom is ons in so ‘n mood vandag?”

Labrador

Sy gryp die dokument in haar rekenaarbek en skud dit verwoed; lê op die loer vir swakplekke en kou-kou dan fyntjies om vat te kry.

Die rooi ink van Track Changes vloei en uiteindelik los sy die lêer: spoegerig tot ‘n beheerbare bolletjie gekou.

Dit sal nooit weer dieselfde wees nie…

Kasteelstorie

Una het dit begin, en toe het Woordnoot met haar kers-verjaardagpartytjie vir ons elkeen ‘n pakkie in die hand gegee en ons saamgenooi na ‘n Learjet wat saggies op Rebusfontein kom land het en ons voor hierdie lieflike kasteel kom neersit het. In ons pakkies was daar vir elkeen ‘n sleutel …

Volg die verhaal HIER waar jy elkeen se skrywes sal vind:

Inlinkz skakel: https://fresh.inlinkz.com/party/6640e82546594147b4ef78a3de36e871

…………………………..

“So ‘n mooie sleutel kan nêrens anders as in ‘n toringdeur inpas nie,” dink Frannie terwyl sy die swaar sleutel van alle kante bekyk. “Gelukkig het hierdie kasteel sommer ‘n hele paar torings, want Positief het ook reeds ‘n toringkamer gedêps.” Sy stap die kasteel binne en kies koers teen die trap op.

Photo by Kristina Paukshtite on Pexels.com

In die portretgalery op die tussenverdieping wag die grasieuse blonde gasvrou prinses Irene haar in. “Jy is seker Frannie?” “Ja, maar hoe het jy geweet?” vra Frannie verras. “O, daardie sleutel is onmiskenbaar dié van die tweede toring en volgens ons gastelys is dit vir Tannie Frannie gereserveer. Kom ek gaan wys jou waar dit is, ons moet nog vier stelle trappe klim… Frannie se moed sak tot in haar skoene, maar sy gaan sowaar nie dat hierdie vrou dit agterkom nie! Teen die tyd dat hulle die laaste nou wenteltrap tot voor die swaar houtdeur uitgeklim het, voel sy heeltemal poegaai. Sy steier die kamer binne en snak na haar asem toe sy die vergesig deur die lang, smal venster sien: eers die groen gras, klipmuur en grag rondom die kasteel, dan die veld wat strek tot teenaan ‘n donker woud en ver op die agtergrond ‘n persblou bergreeks.

Dan draai sy om en sien die mooi ou hemelbed met die groen fluweelbehangsels, die ovaal spieël op ‘n donkerhoutstaander, die yslike klerekas met hangplek en baie laaie – groot en klein. Daar is ‘n gestoffeerde leunstoel vanwaar mens die uitsig kan bewonder, ‘n pragtige Persiese mat op die klipvloer en – ja, sowaar – ‘n regte egte kaggel. “Jy moet nou lekker rus, want vanaand se banket gaan tot laat aanhou. Jy kan kies uit die rokke en juwele in die kas. Claudia die hofdame sal jou kom help aantrek en jou na die banketsaal begelei” en prinses Irene glip by die deur uit.

“Hmm,” dink Frannie, “dis nou netjies – teen daardie tyd het die agt ure wat ek hier in die kamer moet bly, reeds verstryk.” Sy maak die klerekas se gekerfde deure oop en snak ‘n tweede keer na haar asem toe sy die skeppings van sy, satyn en kant daarbinne sien hang. Sy pas die een na die ander rok aan en besluit uiteindelik op ‘n mosgroen gewaad met ‘n wolk fyn valletjies om haar skouers. In een van die klein laaitjies is daar ‘n smaraghalssnoer en -armband wat die rok perfek afrond.

Eenkant agter ‘n geverfde syskerm ontdek sy ‘n bad met pootjies, vol warm water en geurige seepborrels. Na ‘n heerlike bad vou sy haarself in ‘n sagte japon toe en gaan lê op die bed…

Iemand skud haar liggies aan die skouer: “Toe-toe-toe, wakker word, die fees lê voor!” Frannie kyk op in ‘n paar onnutsige blou oë: “Jy is seker Claudia?” “Ja, aangename kennis! Kom ek help jou aantrek – oe, jy het goed gekies met hierdie groen rok.” Sover as wat Frannie aantrek, babbel Claudia; vertel van die kasteel met al sy mense en intriges. Teen die tyd dat hulle die wenteltrap na onder aandurf, weet Frannie alles van Alexi die Griekse geneser en haar liefie Theo, hoof van die koning se soldate. Sy weet van die aanval op die kasteel drie weke vantevore en die politieke onrus in die land. Sy weet dat die koning en koningin vanaand ‘n spesiale fees vir die Goue Vroue aanbied, omdat hulle hoop dat hierdie klompie vroue sal kan help om die onrus te laat bedaar.

Honderde kerse brand in kandelare en op die lang bankettafel. Op ‘n balkon sit musikante en speel onder leiding van Sylvia, die violis wat deur Mozart opgelei is. Claudia beduie vir Frannie dat sy by die ander Goue Vroue moet gaan sit (hulle is effens laat, soos wat maar gewoonlik met Frannie gebeur, en al die ander sit reeds). Toortsie wink haar nader, wys na die stoel wat vir haar oopgehou is. Die koning verwelkom almal en die fees verloop verder vriendelik en vreetsaam.

Toe niemand meer ‘n enkele happie kan eet nie en selfs die groot honde nie meer bedel nie (knuppeldik bederf deur die hondeliefhebbers onder die Goue Vroue), speel ‘n hofknaap ‘n trompetfanfare wat almal stilmaak. Die koning staan op en stel die Goue Vroue een vir een voor. Hy skets die gebeure van die afgelope tyd: die aanval op die kasteel, die Griekse geneser se hulp en sy eie versugting dat daar tog vrede in die land moet kom.  Hy nooi die Goue Vroue na ‘n dinkskrum wat die volgende dag gehou gaan word en spreek sy hoop uit dat hulle sal help om vrede in die land te bewerkstellig. Hy kondig ook aan dat die Griekse koning en sy geselskap die dag daarna gaan arriveer. Almal kyk na die bleek jongman Theo wat moeg langs sy geliefde Alexi in sy stoel terugleun, hulle weet mos dis vir hom wat die Grieke kom deurkyk…

Christa, as ek dit nie mis het nie, is dit nou jou beurt om verder te vertel.

In die oomblik – 2021(7)

Die Great Dane Great Dave het gisternag Joshua se een redelik nuwe tekkie flenters gekou.

Joshi se kommentaar: “Ek gaan daardie hond damage.”

Ontmoet vir Kwazimoto

Hy het so elf jaar gelede R20 gekos, wat my skoondogter by haar kêrel van destyds geleen het. Haar pa het gesê sy mag nie die kat huis toe bring nie, maar tieners – en veral katliefhebbende tieners – is dikwels kreatief ongehoorsaam. My dogter het hom laasjaar by haar ouerhuis gaan haal toe haar kindertjies oor Tortellini getreur het, hulle pragtige jong kat wat ‘n kort stryd teen leukemia verloor het.

• 

Sy naam is Kwazimoto, maar dis ‘n lang naam, dus word hy meestal kortweg Kwats genoem. Hy het soveel sedige waardigheid dat hy toelaat dat ‘n klein seuntjie hom ronddra in die kenmerkende greep van klein kindertjies op katte: een armpie voor die agterpote en een armpie agter die voorpote. Soos wat Joshua hom dra, mis die ou se kop telkens rakelings mure en kosyne.

Selfs die treurige gevolge van ‘n kombinasie van katsnorbaarde, seuntjie en skêr doen nie afbreuk aan sy gravitas nie.

Ouma vermoed Kwazimoto het ‘n geheime betowerde lewe – hierdie foto bewys dit!