Sestien, vyf twee, Van Riebeeck vaar oor die see – slothoofstuk: Rebus roep

Die Goue Vroue is ’n groep vindingryke dames wat wonderlike avonture saam beleef in die kuberruim. Klik op die volgende skakel as jy lus is om te loer wat ons hierdie keer aanvang, want, jy sal die vorige hoofstukke eers moet lees om hierdie een te verstaan …

https://fresh.inlinkz.com/party/dd0d1dc46eb64ccf9ede0f8f19d43711

***

Laatnag staan Frannie op haar gunstelingplek – die skans van die Fort de Goede Hoop wat die naaste aan die see is. Sy doen haar bes om haar nie aan die gegiggel van die Goue Vroue te steur nie, wat opklink daar waar hulle in die eetkamer deur Jacques die seerowerkaptein gemasseer word. Ag, sy wéét haar maats het die afgelope weke ’n moeilike tyd verduur hier in die vreemde, outydse Kaap en hulle verdien vertroeteling en ontspanning – sy gun hulle dit ook, maar ai, sy wéns net só dat iemand haar moet kom help dink oor hoe om hulle terug te kry op Rebusfonten. Die Goue Vroue is uitgeput en die rustigheid van Rebus roep…

Al die gebeure sedert die Goue Vroue dit op die een of ander geheimsinnige manier reggekry het om saam met Van Riebeeck en sy geselskap aan die Kaap de Goede Hoop aan land te gaan, speel voor haar geestesoog af: die vroue se harde werk in die groentetuin, VirgoC wat in die siekeboeg verpleeg, Scrapy se heldedaad toe sy die vlermuis verbloomer, die jagtog met die gesteelde pangeweer, hoe die soldate vir die Goue Vroue in die begraafplaas skrik, hoe Toortsie en Positief hulself loslieg met ’n gestroopte eland op hulle wa, die deftige en feestelike troue van Van Meerhoff en Eva Krotoa, die missie van die Goue Vroue om vir die soldate beter voeding te beding, Maria se besoek en hoe sy en die Goue Vroue mekaar wedersyds respekteer, die dramatiese verskyning van die seerowerskip in die baai en die gevangeneming van Seegogga, Lolla, EkMyselff, Sonèll en Kameel. Sy beleef weer die angs en triomf van die reddingspoging, sien hoe die seerowerskip wegsink, onthou hoe Jacques die seerowerkaptein vra of hy mag saamgaan na Rebusfontein toe.  

Net daar slaan haar kop vas – ’n man op Rebusfontein, is dit nou ’n goeie idee? Sy kyk terug oor die jare: daar was die langtafel met al die moleste, hoofsaaklik deur die manlike gaste veroorsaak. Lorenzo se verblyf het darem gelukkig geëindig, toe hy en Camilla verlief, verloof en vir Rebus verlore geraak het. Aan Silver en hulle katastrofiese uitval wil sy liewer nie dink nie – ai, as sy tangomusiek hoor, dan loop haar trane nog steeds… Wat op aarde het van Boetie geword? wonder sy. Dan is daar die reaksies van die Goue Vroue toe Jacques daardie gelade vraag vra: volstrekte weiering, onsekerheid, of bereidwilligheid om ’n kompromie te tref.

“Pssst!” – ’n donker silhoeët in die absurde wye rokke van die era kom nader, dis Kameel. “Kameel! Ek is so bly jy is hier, ek is moeg gedink, dis net vrae en g’n oplossings nie: Moet ons Jacques saamneem na Rebus toe? En hoe op aarde gaan ons by Rebus uitkom? Ons weet nou nog nie hoe ons hier in die Kaap beland het nie, newwermaaind hoe op aarde ons sal kan teruggaan na ons toevlug, ons rusplek, ons Rebus…” Frannie se stem knak, sy snik en snuif en snak, dis duidelik dat die arme vrou aan die einde van haar kragte gekom het. Sy laat rus haar kop teen Kameel se skouer en huil haar papsopnat; Kameel wens eintlik sy het nou een van daai nuttige bloomers gehad om al die snot en trane mee af te vee.

Sy vat Frannie se bo-arms vas en hou haar ’n entjie weg: “Frannie, luister nou mooi. Terwyl die romantiese girls onder ons rondom Jacques gekloek het, het die plannemakers eenkant beraadslaag. Ons het besluit Jacques moet maar vir eers saam met ons terug Rebus toe, ons kan later finaal oor hom besluit. Jy weet ek kan Renier Boom om my pinkie draai, nè?” Frannie knik instemmend. “More lei hy ’n ekspedisie na die binneland. Hulle opdrag is om die wêreld te verken, na minerale te soek en soveel vee as moontlik by die Khoi-Khoi te ruil. Ek het aan hom verduidelik dat ons net eenvoudig móét saamgaan, dat ons kragte getap is en dat dit ’n saak van lewe en dood is. As ons eers in die binneland is, weg uit die Kaap de Goede Hoop, sal ons maar verder moet planne maak om by Rebus uit te kom. Renier is juis op hierdie oomblik besig om ponies vir al die Goue Vroue in die hande te kry. Ons het Maria van Riebeeck van ons voorneme vertel en sy het die kombuis in rep en roer om vir ons genoeg proviand te kan saamstuur.”  

Frannie draai verlig na die skansmuur en tuur oor die maanverligte strand en die see daar onder. “Dankietog, Kameel – dis so wonderlik dat ek nie alleen hoef te dink en planne te maak nie! Een vir almal en almal vir een!” Skielik kyk sy met meer aandag na die lang gestalte wat teen die skuimende golwe afgeteken staan: “Kyk, is dit Jacques wat daar staan?” Kameel lag saggies: “Ja, dis einste hy – het seker gevlug om bietjie rus en vrede te kry. Maar wag ’n bietjie – wat kom daar oor die water aan?”

Photo by Julia Volk on Pexels.com

Versteen staar die twee vroue na die vreemde verskynsel: ’n Hollandse fluijt, ’n driemaster met al die seile gespan, wat nie te diep in die water lê nie en in volle vaart al hoe nader aan die strand beweeg. Of nee, wag – die skip vaar glad nie op die water nie, dit sweef bo die golwe! Omhul deur ’n eienaardige, spookagtige rooi gloed kom dit al hoe nader. Dit is windstil, maar die seile staan bol. Hulle hoor die geflap van die seile, die gekraak en gekreun van die skeepsplanke, die geskaaf en geskuur van die toue. Op die dek met die stuurwiel vas in sy hande staan ’n gestalte met lang hare en jaspante wat wapper in die wind wat nie daar is nie. ’n Aaklige wanhoopskreet weerklink oor die water, gevolg deur die noodlottige woorde: “Ik zweer dat ik rond het vervloekte Kaappunt zal zeijlen, ook al duurt het tot de dagh des oordeels!”

Toortsie, Seegogga en Aalsie het ook intussen die skans betree. Hulle fluister opgewonde en dan roep Toortsie uit: “Dis Die Vlieënde Hollander! Dis die spookskip wat gedoem is om vir ewig te bly seil.” “Kyk daar!” skree Aalsie, “Jacques, Jacques, pasop!!” ’n Tou skiet blitssnel van die dek af, ruk Jacques van sy voete af en sleep hom deur die water na waar twee matrose wat aan ’n touleer teen die kant van die skip hang, hom beetgryp en na die dek laat ophys. Dan vervaag die rooi gloed, die klanke verstil en al wat oorbly, is die geruis van die golwe in die maanlig.

Seegogga hardloop teen die trap af: “Jacques, Jacques!” roep sy, totdat sy voor die verbaasde vroue in die eetkamer tot stilstand kom. “Waar is hy?” Seegogga se oë is wyd gerek. “Hy het ’n entjie langs die strand gaan stap,” antwoord Christa, “Hoekom vra jy, wat is fout?” want sy kan sien dat Seegogga en die ander vier wat nou agter haar staan, erg geskok lyk. Met horte en stote word die hele episode oorvertel. “Die Vlieënde Hollander! Is julle seker?” vra Appeltjie. “Dis die Bredasdorpse vroue wat die skip herken het – hulle ken skepe, die Skeepswrakmuseum is nie verniet op hulle dorp nie,” antwoord Una. Christa sit verslae, terwyl Lolla en EkMyselff haar probeer troos. VirgoC gaan maak melk warm in die kombuis en strooi skelmpies kruie daarin sodat die vroue vannag sal kan slaap. WoordNoot, Trommeltjie en Positief is daar besig om die padkos vir die volgende oggend se tog voor te berei, sodat dit in die saalsakke gepak kan word.

As almal se melkbekertjies leeg is, kyk Scrapy veelbetekenend vir Sonèll. Dis al laat en moreoggend met dagbreek vertrek die ekspedisie. Hulle help die een na die ander Goue Vrou om rustig te raak, gee ’n ekstra dekentjie vir ’n koulike aan, tik iemand wat bly rondrol gerusstellend op die skouer, totdat die slaapsaal stil word en hulle ook kan gaan inkruip.

Toe die rooidag breek, is die Goue Vroue gereed. Vaak-vaak groet hulle al die vriende wat hulle gemaak het en klim op hulle ponietjies. Party is skrikkerig, maar dit kan nie anders nie – perdry sal hulle nou maar moet perdry. Op die voorpunt van die kavalkade ry Kameel en Renier Boom, gevolg deur vier soldate. Dan kom die vroue in ’n bondel, gevolg deur nog vier soldate wat die agterhoede vorm. Toortsie jil vrolik: “Rebus, hier kom ons!” en onder ’n gelag vol bravade, met enkele snikke tussendeur, wuif almal vir die Kommandeur en sy vrou, wat hulle spesiaal kom afsien het.

’n Week later spoor die lyfseer spulletjie een vir een hulle ponies op ’n voetpaadjie tussen die verwonderlike rotsformasies van die Sederberg aan, om een vir een op ’n wonderbaarlike manier deur ’n towerportaal ingesluk te word. As Renier omkyk om iets vir Kameel te sê, sien hy net sy agt manskappe – die Goue Vroue is skoonveld.

Op die dorpsmeent op Rebusfontein wei daar 16 ponies en 16 Goue Vroue slaap rustig, elkeen in haar eie huisie.  

Sestien, vyf twee, Van Riebeeck vaar oor die see… (hoofstuk 7)

Die Goue Vroue is ’n groep vindingryke dames wat wonderlike avonture saam beleef in die kuberruim. Klik op die volgende skakel as jy lus is om te loer wat ons hierdie keer aanvang…

https://fresh.inlinkz.com/party/dd0d1dc46eb64ccf9ede0f8f19d43711

Net toe die groepie bedremmelde, seervoetgedansde Goue Vroue dog dis klaar met hulle, roep die dreigende soldate se bevelvoerder: “Nee, wag, manne! Ek ken daardie een vrou…” Hy kyk skerp na VirgoC en vra: “Jy is mos die nooi wat daar in die siekeboeg werk, nie waar nie? Ja – dis jy! Ek was op die boot wat skulpe van Robbeneiland af bring vir ons bouwerk, toe die swart Suidoostewind gewaai het. My been is vasgedruk tussen die kaai en die boot – onthou julle, manne? Gert en Jannes het my na die siekeboeg in ons fort gedra en daardie ou sleg chirurgyn het gesê hy kan niks vir my doen nie!” Hy stap na VirgoC toe en met ’n hoflike gebaar plaas die man sy hand op sy hart: “As dit nie vir jou was nie, juffrouw, het ek nie vandag hier gestaan nie. Jy het vir my aftreksels gemaak en my gedwing om dit te drink (hy ril effens toe hy aan daardie bitterwortelkonkoksies dink). Op die een of ander mirakuleuse manier het jy die sagste, spierwit lap in die hande gekry om die diep skrape en kneusings mee te verbind, nadat jy sulke groen pappe op die wonde gepak het. Jy het gemaak dat my been volkome genees het (hy buig diep) – ek het my lewe aan jou te danke!” Hy tree agteruit: “Dames, ’n rustige nag vir julle almal.”

“Aha,” dink Frannie so by haarselwers, “Dan is dit VirgoC wat my bloomer teen die vlagpaal opgehys het! Sy wou natuurlik steriele verbande hê, toe gaps sy my ekstra onderding, kook dit en hang dit op om vinnig droog te word. Daar was seker nie tyd om my daarvan te vertel nie, ek was ennieway te besig met roosterkoek bak – die arme mens werk haarself oor ’n mik daar in die siekeboeg. Bwahahaaa, wonder wat sou hierdie dapper soldaat van die herkoms van sy verbande dink, darem het sy die kantvalletjies afgeknip voor sy dit gebruik het!”

Frannie draai af op pad na die eetkamer waar die Goue Vroue slaap en kies koers na een van die vier punte van die fort wat Van Riebeeck met hout en potklei laat bou het. (Bouwerk aan die bekende “kasteel” met die vyfpunt-ontwerp sal eers in 1666 begin.) Sy groet die wag, een van die groep wat hulle so ampertjies gearresteer het, met ’n kopknik, en gaan staan teen die skans om oor die maanverligte landskap uit te kyk. Die onmiskenbare vorm van Tafelberg troon teen die helder hemel uit en sy sug van verligting omdat dit nie verlig is, soos in die twintigste eeu nie – daardie beligting was nog altyd vir haar soos ’n aantasting van die berg se waardigheid. Vlugtig wonder sy of dit nog steeds verlig word – wat nou van beurtkrag? Sy moet tog onthou om die Kapenaars daaroor te vra. Sy verstom haar aan die gedagte dat die see, wat nou tot amper teen die fort aanspoel, in die twintigste eeu drooggelê sal word sodat 65 hektaar by die middestad gevoeg word. Sy dink aan die luukse hotelle, winkels en restaurante van die Waterfront, die akwarium, die standbeelde van Jan en Maria van Riebeeck wat nog langs die Heerengracht gaan pryk, die wingerde wat geplant sal word, die Kaaps-Hollandse woonhuise, die bekoorlike huisies van die Bo-Kaap, Kirstenbosch se botaniese tuin, al die ontwikkeling wat sy bevoorreg was om te sien en te geniet. Die moederstad is nie haar woonplek nie, maar die tye wat sy daar kon deurbring, was wonderlik…

Skielik kreun die wag en gaan sit plat met sy rug teen die skans geleun. “Wat’s fout, mijnheer?” vra Frannie onthuts, dis mos nie hoe ’n wag hom moet gedra nie! Die man kreun: “Ag, tante, noem my sommer Hans. Ek is so vreeslik honger dat ek skoon swak voel. Vandat ek in die zielverkooper se kloue beland het, is ek heeltyd honger. Meel is skaars en daar is geen rys in ons rantsoene nie…vleis is ook skaars…” Frannie voel verskriklik skuldig dat sy so lekker geëet het op die troue vandag. Uit haar laphandsakkie pluk sy die laaste roosterkoek van haar mees onlangse baksel en gee dit vir die soldaat aan. “Min vleis, niks rys nie? Julle kan mos nie werk op leë mae nie?? Toemaar, ons klompie sal ’n plan maak – net more sal ek met my vriendinne praat, hulle is baie vindingryk!”

Die volgende oggend is daar ’n ernstige vergadering in die eet-/slaapkamer. Frannie verduidelik van die honger soldaat. “Ja!” stem Una saam, “Hierdie arme jongmanne is almal brandmaer, iets moet gedoen word!” “Gelukkig is daar geen tekort aan vars groente nie, ons Kompanjietuin floreer,” sê Aalsie. “Ek hoor die Kommandeur wil graag seekoeivleis hê, hy sê dis ‘een goede voetsel’ – hoe lyk dit met nog ’n jagtog, Toortsie?”

Toortsie se oë rek groot: “Ek is baie jammer vir die soldate, maar ’n seekoei is verskriklik gevaarlik. Dink julle nie ons moet liewers probeer skape ruil by die Namakwas nie?” “Ek het die amptenare hoor kla dat daardie skape te maer is, dalk moet ons liewer probeer om beeste in die hande te kry? Of wat van ons gaan vang vis?” vra Seegogga, “Ek kan baie lekker snoek vir die seuns braai!”

Trommeltjie se oë vonkel: “Wat ons ook al besluit, ek stel voor ons los vir Lolla, EkMyselff en Sonèll net hier in die fort, julle voete is nog te seer van gisteraand se lekker dansery.” Lolla giggel: “Neewat, ons is lankal weer reg vir allerhande avonture.” “Ja,” stem EkMyselff saam: “Ons gaan beslis nie agterbly nie – sê net waar ons kan help.” Sonèll sug: “Julle, ek mis my lipstiffie…” “Jaaa!” stem Kameel saam: “Mens flirt net nie so lekker as jy nie ’n rooi tuitmondjie kan maak nie.” “Sien,” sê Christa, “Dis hoekom ek julle so waardeer, ons verstaan mekaar se behoeftes en verlangens. Rooi lippies is deel van ons mondering!”

“Julle,” roep Positief die vergadering tot orde: “Ek stel voor ons stel drie doelwitte: vleis, vis en brood vir die soldate. Omdat ek, Toortsie, Scrapy en Appeltjie reeds op ons elandjagtog was, stel ek voor ons vier probeer weer vleis in die hande kry, op watter manier ook al. Appeltjie leopard crawl so goed, ek weet sommer sy gaan ’n aanwins wees in hierdie poging.”

Seegogga spring entoesiasties op: “Kom, julle – Sonèll, EkMyselff, Lolla en Kameel – lipstiffie oftenot, julle moet nou daar onder by die hawe die bemanning van ’n vissersboot gaan oorreed om vir ons hulle skuit te leen. Kyk, dis ’n lieflike dag met ’n sagte suidoostewindjie, vandag vang ons snoek vir Afrika!”

Frannie sug swaar – sy’s alweer met broodjies opgesaal! “Okay, ek sal in die kombuis meel vir roosterkoeke gaan bedel en bak dat ek blou word…”

Woordnoot kommandeer die res van die Goue Vroue op: “Christa, Aalsie, Una en Trommeltjie, vandag gaan ons ernstig met die Kommandeur se vrou praat. Sy het die oor van die grootbaas van die verversingstasie en ons weet almal dat mens berge kan versit as jy die manne laat dink iets is hulle idee! Sy moet hom oorreed om meer groente vir die soldate beskikbaar te maak – Aalsie, omdat jy en Una so hard in die groentetuin werk, is julle die ideale keuse om haar te oorreed om van julle oes aan die jongmanne af te staan. Trommeltjie, jy en Christa weet mos hoe om mense te benader, vandag het ons julle takt en oorredingsvermoë baie nodig.” Woordnoot draai na VirgoC toe en vat altwee haar hande vas: “Jy het gekeer dat ons almal gisteraand gearresteer word, omdat jy so onbaatsugtig en passievol in die siekeboeg werk. Sal jy asseblief daarmee voortgaan?” VirgoC bloos en knik skaamweg.

Almal slaan hulle aangewese koerse in – pasop, Kaap de Goede Hoop, hier kom ons alweer!

Woordnoot – nou is dit jou beurt.

Epiloog

Het julle geweet dat Jan van Riebeeck ook ’n gelofte afgelê het? Dit lees só:

“Waar dit vandag die tweede verjaardag is van die dag waarop ons deur die Here gelei, met die skepe Drommedaris, Reyger en De Goede Hoop hier ter plaatse behoue aangeland het om hierdie vesting en kolonie na die bevel van ons here en meesters Here XVII – die Direkteure van die VOC te bou en te bestendig, en opgelet dat God die Here alle sake tot vandag toe met vele seëninge voorspoedig en na wense laat verloop en laat slaag het, daarom het ons besluit, en ook vir die eerste keer begin om hierdie dag, die 6de April, tot eer van God met danksegging te vier en vir altyd tot ’n vasblywende dank- en biddag in te stel, sodat daarby die weldade van die Here wat aan ons bewys is, deur ons nakomelinge nooit vergeet mag word nie, maar altyd tot eer van God in gedagtenis en herinnering gehou sal word.”

Nou eers verstaan ek waarom my kosbare vriendin Helena elke jaar op 6 April ’n facebook-inskrywing maak om ons aan Jan van Riebeeck te herinner. Ek plaas graag met haar toestemming een van haar gedigte.   

lemoenroos

lig anker by die hawe van die teks
woestyntog, voëlvlug en goeie hoop
op gekarteerde onverkende wel en seë
van storms, windstiltes en trae tydsverloop
die langtafel met spierwit kleed gedek
kunstig langs blom- en blaarmotief gesoom
berge van wind en leeu op oervaste plek
die suiderkruis se koers ’n sterredroom
tuinier in opdrag uit vrye keuse
berei die boord en bewerk die grond
somer, seën en druppels sagte reën
voltooide arbeid ryp en afgerond
hiermee die eerste roos, my lief
en hiermee die eerste lemoen
uit Provence die broospienk honderdblaar
uit Orange die sonvrug vir ’n duisend jaar

Helena Liebenberg
(Uit: Rooswater – Bloemlesing, 2012)

Photo by Tim Mossholder on Pexels.com

Vervlietendheid, verlange

Lente hier in South Carolina is mooi, soos wat dit maar orals op die aarde is. Daar is bloeisels en blomme in oorvloed; onder waar die pad langs die stroompie loop, het bloureën teen die hoë bome opgerank – die trosse blomme hang dig en op die pad lê die blomblaartjies soos bleek jakarandabloeisels.

Die gras is oortrek van klein geel veldblommetjies en pienk surings. Orals blom die perdeblomme en hulle ronde saadkoppe laat my aan my twee Pretoriase kleinkindertjies dink, wat so graag daardie saadjies wegblaas, met die jong mondjies op ‘n sorgsame tuit getrek.

“Perdeblom” – so ‘n ordinêre naam, “dandelion” klink veel beter. Toe gaan kyk ek waar “dandelion” vandaan kom – skynbaar van “dent de lion” af = “tand van die leeu”. Nie juis veel beter as “perdeblom” nie… Sou leeus ook die blomme geëet het, net soos perde, dalk? Maar was daar ooit leeus in Europa?? Aijaijai, hoe raak mens tog op dwaalpaadjies afgetrokke.

Ook maar net so goed, want dit lei jou aandag af van jou verdrietige verlange na ‘n era wat verby is.

Photo by Nita on Pexels.com

‘n Misterie

Wat maak dat party mense net van nature mekaar se geselskap geniet?

My dogter en ek pas ‘n driejarige op sodat haar mamma kan gaan werk. Hierdie ouma dog dis sommer maklik – sy het immers heelwat ondervinding. Toe nou nie. Daardie mooi bruin ogies beskou my met wantroue en sy wil net weet waar my dogter is…

My geknoude ego het darem vanoggend salwing gekry, toe een van V se huisseuns so skamerig in sy amper onverstaanbare Amerikaanse aksent vir my sê: “I so like spending time with you.”

In Memoriam

Met die onrus en hartseer wat die nuus gebring het, het ek nie raad nie – daarom skryf ek nou maar, want dit help altyd.

‘n Ou blogvriend, Danie van coetzee2014 en Coetzeeblog2, is in Paraguay vermoor nadat hy ontvoer is – ja, die waarheid is soms amper onmoontlik om te glo.

So ‘n sagte, mensliewende mens! Sy vertellings oor gesprekke met werkers was altyd boeiend, veral die manier waarop hy mense kon kry om te ontdooi en lekker te gesels. Daar was landbou-inligting, kuiers met vriende, pragtige foto’s van wolkformasies. Steeds het sy liefde vir sy vrou en kinders deurgeskemer.

Watter bittere verlies vir sy dierbares…

Die son skyn deur my kind se kombuisvenster om my aan te praat: Die lewe is vervlietend en broos – waardeer elke oomblik.

Weerberig, 25 Januarie 2023

Dit reën (alweer). Daar onder by die spruitjie kwaak paddatjies asof hulle betaal word. Emmersvol water dam op teen die randstene, maak plasse op die vaal grasperke. Hier en daar breek een van die kaal boomtakkies af, land saam met die baie water op die gras. Af en toe is daar ‘n weerligflitsie en ‘n onderlangse gerommel – nie naastenby so dramaties soos die Hoëveldse onweer waarmee ek bekend is nie.

As mense hier reënmeters gehad het, het die goed oorgeloop. Ek dink aan ‘n geliefde predikant, nou reeds saliger, wat so kinderlik opgewonde en dankbaar kon raak oor die reën in my verre, dorre, wye en droewe vaderland.

Dis koud en dis nat. Ons skakel ligte aan en brand ‘n kers. Gister was ‘n stralende, koue dag, maar die son is nie so geel soos wat ek gewoond is nie en ook nie so warm nie. Dis bleek, soos die botter wat mens hier kry.

Eergister was daar reën, die dag voor dit ook; ‘n dag gemaak vir terugtrek, lees en dut, gelukkig was dit Sondag en ons kon dit alles doen.

In die noorde van die VSA sneeu dit, maar hier in die suide reën dit net. Ek dink aan my Amerikaanse skoonseun se rympie: “April showers bring May flowers.” Dis nou eers einde Januarie, maar die rympie praat die waarheid, want in die tuin kom die spriete van bolplante geil op.

By die voordeur hang twee houers met voëlsaad, mooi glashouers met koperdakkies, stylvol soos al my kind se versierings. Die tuinvoëltjies laat hulle nie deur die reën stuit nie; hulle flits heen en weer, pik dan hier, dan daar. Die kat Midnight se snorbaarde bewe van die jaglus, haar stertpunt swiep heen en weer, hier waar ons twee op die leunstoel by die “picture window” met sy onbelemmerde uitsig die toneel daar buite dophou.

Skielik word die een houer windskeef gestamp. ‘n Eekhoring klou soos wafferse akkedis onderstebo aan die stoeppilaar vas, rek ver om sy pootjies op die onderste rand van die houer te stut en eet ‘n pad deur die saad. So ‘n laspos! Ek het sommer lus en hits Midnight aan om hom te gaan verwilder – maar nee, sy is ‘n dodelik doeltreffende roofdier en ek het nie lus vir moord en doodslag nie…

Dus gaan maak ek maar (alweer) tee en lees verder aan die boek wat ek lukraak by die dorpsbiblioteek uitgeneem het. Biblioteke was sedert die klein, krakerige bibliotekie van my jeug nog altyd vir my magiese plekke, met rakke vol moontlikhede van avontuur en romanse. Dalk roep ‘n bepaalde boek die regte leser? As tiener het Barones Orczy se reeks oor die Skarlaken Pimpernel my nader gewink; in Pretoria se stadsbiblioteek het ek “toevallig” op The Once and Future King, T H White se wonderlike weergawe van die Arthurlegende, afgekom; nou lees ek Peter Heller se roman Celine, stadig en met innige genot. Die skrywer eis sy leser se aandag op: hy laat val ‘n wenk of ‘n leidraad wat hy eers veel later verduidelik of opvolg. Hy weef sy karakters draadjie vir draadjie, skering en inslag, sodat hulle al meer gestalte kry. Hy skep ‘n hoofkarakter wat my herinner aan ‘n Amerikaanse vriendin met soortgelyke lewenslus, deernis en intelligensie. Ek lees stadig, want Marthe van die blog Seven Circumstances se “liberfinisfobie” lê op die loer…   

Kortgeknip.

Om lekker te lag – lees gerus hier!

Jack Greeff jr

Daar is ’n menslike behoefte wat almal van ons teister. ’n Natuurlike proses wat niemand van ons kan ontsnap nie. Elke nou en dan steek dit kop uit, en dan móét mens eers daaraan aandag gee.

Die ervaring is gewoonlik verskillend vir mans en vrouens. Vir mans, is die proses gewoonlik korter en sonder tierlantyntjies. Vir vrouens vat dit gewoonlik heelwat langer, en dit is meestal meer ingewikkeld.

My persoonlike ervaring hiermee is natuurlik vanuit ’n man se oogpunt. Party mans se vrouens gee nie om om dit vir hulle te doen nie, as jou vrou egter nie gewillig is nie, moet jy dit maar self doen. Om dit self te doen, het ongelukkig nie altyd die gewenste uitwerking nie, so meeste mans betaal maar iemand om dit vír hulle te doen.

Ek praat natuurlik van hare sny.

Ek is van kleins af nie mal oor hare sny nie, maar…

View original post 876 more words

Sjokoladebomme

Oor die feestyd bring my skoonseun ‘n torinkie “chocolate bombs” huis toe. In die elaborate individuele verpakkings nestel sjokoladeballe met klein malvalekkertjies binne-in, wat mens in warm melk laat smelt om ‘n vloeibare sjokoladelekkerte te kry; mens sou dit seker as “cocoa on steroids” kon beskryf.

My gunstelingwinkel in die VSA is Ollie’s, so ‘n heerlike deurmekaar plek wat voorraad opkoop en teen lae pryse beskikbaar stel; hulle slagspreuk is “Good Stuff Cheap”. Gisteraand na ‘n draai deur Ollie’s, wat duidelik iewers seisoenale voorraad in die hande gekry het, kom oorhandig hy ‘n “Turkey Hot Chocolate Bomb”, so genoem omdat dit nie balvormig is nie, maar die vorm van ‘n gebakte kalkoen het.

Kalkoen het nog nooit so lekker gesmaak nie 😉

Sondagstap

Die dag glans soos piouter. Vroeër het vlieswolkies gister se helderblou lug begin toeverf en nou, vroegmiddag, gloei die lug dofgrys.

Na kerk en middagete gaan stap ons op die grondpad op die Connie Maxwell-kinderhuis se plaas: ek, my dogter V, haar man P en Honey die hond. Die seuntjies wat in hulle “cottage” woon, hardloop of ry vooruit op hulle fietse, behalwe een wat met ons tred hou, met ‘n lapdinosourussie in sy hande. Dis nogal ‘n kontras, die lang seun met sy modieuse klere en halsketting wat die sagte speelding loop en vertroetel. Daar lê nog orals groot bruin blare rond, plek-plek maak modder die pad moeilik begaanbaar. Die hoë bome se kaal takke teken wintersilhoeëtte teen die lug, maar hier en daar in hierdie waterryke plek is die gras nog groen.

Taffy, die plaas se hound dog met sy polkadotpote, kom vertel ons dis sy terrein hierdie, maar mens kan sommer sien die ou is net besig met pligpleging, Honey steur haar nie eens aan hom nie.

In die laagte vloei ‘n stroompie wat die bome van die woud voed. Hier is ‘n hindernisbaan en fasiliteite vir wegbreekgroepe, maar vandag het P ander planne om die seuntjies besig te hou: uit sy rugsak haal hy laserpistole uit, elektroniese mirakels wat ‘n elaborate speletjie van spanne teen mekaar moontlik maak. Die wapens kan enkelskote vuur, skiet soos ‘n masjiengeweer, lasergeweer en les bes, plasmageweer. Die spanne word gekies en die klompie vaar die bosse in, terwyl ek, V en Honey rustig sit en luister na die opgewonde uitroepe en skote in die bos. Nou en dan hardloop iemand met ‘n vaart deur die bome, later kom hulle een-een terug na ons toe omdat al nege hulle lewens opgebruik is. V laat die een seuntjie toe om haar tekkies te leen, want hy het – teen alle raad in – sy crocs gedra. Ons hoor later dat hy versigtig was om nie deur die water te hardloop nie, want hy het besef hy moes sy huisma se pienk tekkies so ‘n modderbad spaar. P dra sy Ierse pet wat sy swaer vir hom gegee het, maar iewers gedurende die speletjie het hy dit omgedraai, sodat hy dit nou op tipies Amerikaanse manier agterstevoor dra, wat sy skoonma erg amuseer. Hy kla oor die skerp saadbolle wat hom gepla het terwyl hy handeviervoet deur die bosse die ander bekruip het.

Na drie sessies met verskillende spanne, pak ons die terugtog aan. Dit lyk nie asof die seuns se energievlakke hoegenaamd gedaal het nie. Die oudste een woerrrr by my verby, meters ver met sy fiets se voorwiel hoog in die lug. Hy gaan soek skoor met die plaas se groot swart bul, wat net ‘n entjie weg van die lendelam doringdraadheining af staan. Dan ry hy verder en spring met fiets en al oor ‘n sloot in die pad, gly, val amper, maar jaag voort.

Terug by die cottage skink die een spesiaal vir my ‘n groot glas water, vol ysblokkies soos dit hier die gebruik is, en ek teug pligsgetrou daaraan, want hoe kan ek nou vir hom sê ek wou nie ys gehad het nie? Die klomp val op die banke in die televisiekamer neer, want hulle het nog ‘n stukkie movie om te kyk voor hulle op ‘n ander plek na ‘n belangrike voetbalwedstryd gaan kyk. V neem my terug huis toe en ek drink dankbaar die stilte in terwyl ek my hoed afhaal vir my liewe kinders en die wonderlike werk wat hulle doen.         

“A Connie Maxwell Christmas”

Die aand is koud en helder, met ‘n halwe maan en ‘n blink planeet hoog bokant ons koppe. Hier onder stel die kinders van Connie Maxwell Children’s Homes die gebruiklike Kerstoneel voor, met die stal, ‘n koortjie engele op ‘n verhewe platform en herders en wyse manne. Daar is ‘n innigheid aan die verteller se stem, ‘n opregtheid in die sangeres se lied.

Op die teerpaadjie wat tussen die versierde “cottages” deur kronkel, kom daar voertuie verby, volgepak met die mense wat die “Connie Maxwell Christmas” kom beleef het: ‘n trekker met ‘n sleepwa, ‘n lorrietjie met nog ‘n sleepwa, ‘n perdekar en ‘n donkiekar – almal feestelik met liggies opgetooi. Oral op die kampus is daar Kerstonele – ‘n gemmerbroodhuisie (nogal sinoniem met Kersfees hier); lekkergoedkieries; ‘n miniatuurkerkie; ‘n reuse-kersboom teen ‘n effense bultjie op die gras uitgepak, met liggies en strikke en ‘n yslike ster; ‘n reeks verligte boë oor die pad; groot advertensieborde met Bybelwoorde oor daardie nag in Bethlehem…

Die Kersspel loop ten einde en ons vier Suid-Afrikaners beland onwillekeurig om ‘n groot vuur wat in ‘n sirkel sementstene brand, koester ons in die hitte en dink aan die vele vure van ons verlede daar ver in Afrika. Dit maak dat ons te laat is om warmsjokolade te kry, dus stap ons aan na die troeteldieretuintjie waar uitgesoekte plaasdiere spesiaal vir hierdie paar dae in kraaltjies bly.

Dit krioel van klein kindertjies wat opgewonde en behulpsaam vir die bokke en kallers van hulle eie hooi aangee. Tussen al die liggies en die mensestemme, die dowwe geluide van hoewe op die grond en die bewegings van die diere, spoel die innigheid van Kersfees oor my, toe ek ‘n wollerige donkietjie sien – skaars heuphoogte ‒ en opnuut besef watter groot en belangrike rol hierdie dier in die Christusverhaal gespeel het.

Photo by Gavin Rain on Pexels.com