Vir Toeka-Tokkel: Verandering

Sleutelwoorde

Afrikaans, Toeka-Tokkel

Die klein wysvingertjie vee en tik rats oor die slimfoonskerm terwyl die reuse-TV ʼn kinderreeks uitbasuin. Soms sit sy met selfvertroue voor my rekenaar en stop sommer die video as sy moeg is daarvoor. Sy is net twee jaar en amper agt maandjies oud, maar die digitale wêreld hou vir haar geen huiwering in nie. Ouma sien uit na die dag wanneer sy van konsultant sal kan verander, want haar huidige een is nie lank- en sagmoedig genoeg nie…

My mammie het soms gesê dat haar geslag geweldig baie veranderings beleef het, maar ek dink myne oortref dit. Ons het nog lesings met die hand afgeskryf. Eksamentyd het die wit blaaie in jou notaboek verwytend herinner aan jou versuim om lesings wat gebunk is in te haal, want jy was te lui vir al daai skryfwerk en daar was nog nie soiets soos ʼn fotokopieerder nie.

Toe ek huis toe is om kinders groot te maak, was die rekenaar in die biblioteek die enigste een op die kampus. Terug in ʼn werksomgewing, agt jaar later, het jong kollegas gekla dat hulle ʼn eie rekenaar nodig het; nog ʼn paar jaar later het elkeen ʼn rekenaarskerm op sy lessenaar gehad, met die groot blikbreinkas netjies onder die tafel geberg. As ons naweke wou werk, het ons met inspanning so ʼn kas kar toe gedra en Maandagoggend weer teruggedra. Die rekenaarafdeling het kursusse aangebied en ons is in die wondere van e-pos en sagte kopie ingelyf. Uiteindelik het elkeen ʼn skootrekenaar gehad, waarmee mens op ʼn vliegtuig kon klim en die hele land vol kon reis.

Die uwe is in ʼn mate gedigitaliseer, maar nie ten volle nie. Van my tydgenote verkies nog pen en papier as hulle wil skryf; ek verkies die rekenaar. Van my tydgenote sit egter ewe byderwets met ʼn elektroniese boekleser in die hand, terwyl ek nog ʼn papierboek verkies. (Dit kan natuurlik ook wees as gevolg van die feit dat die kinders nie my geskenkskimpe vang nie…) Ek het maar onlangs eers die basiese waarhede van Facebook onder die knie gekry, terwyl Twitter en Instagram vir my ʼn geslote boek is (by wyse van spreke).

Stadig maar seker kom ek agter dat webwerwe geduldig is en mens nie sommer afgooi as jy nie on-mid-del-lik op hulle aanwysings reageer nie. Maar o, allawêreld, die een ding waarmee ek ʼn stryd het, is wagwoorde en gebruikersname… Dan skrabbel ek in my laai om die voosgevatte notaboekie op te diep en slaak ek ʼn sug van verligting oor die betroubaarheid van papier…

Advertisements

Aangename kennis (poging 2)

Sleutelwoorde

Afrikaans, Om te skryf, Persoonlik

Vir die tweede keer het die uwe ingeskryf vir WordPress se inleidende blogkursus (die vorige poging het nie enduit gehou nie) – vandaar hierdie stukkie, want as eerste opdrag wil hulle hê mens moet oor jouself skryf.

Iemand by die werk het my “Tannie Frannie” begin noem (die “Frannie” rym met “Tannie”) en ofskoon ek aanvanklik skuins opgekyk het oor die ouderdomskonnotasie wat daar iewers geskuil het, het ek besef dat dit ʼn spesiale blykie van toegeneentheid was. Toe ek in Augustus 2011 by Litnet begin blog het, het ek doelbewus hierdie skuilnaam gekies om vrede te maak met die feit dat ek reeds wel deeglik ʼn “tannie” was.

Daar by Litnet het ek heerlik in Afrikaans geblog en blogvriende gemaak wat ek nou nog mis. Ongelukkig was daar ʼn gebrek aan tegniese ondersteuning, wat daartoe gelei het dat ʼn klompie bloggers in Mei 2014 besluit het om uit die visdam van Litnet in die grote oseaan van WordPress in te spring. Ek was nog nooit spyt dat ek deel van daardie migrasie was nie. WordPress se tegniese ondersteuning is verstommend effektief: die “happiness engineers” (watter wonderlike titel) reageer onmiddellik op die simpelste vrae, met duidelike aanwysings en sonder om ʼn BBT (“Born Before Technology”) dom te laat voel. Die reeks kursusse waarvoor mens slegs met die klik van ʼn knoppie kan inskryf, dek die meeste vrae en is uiters leersaam. Ek hou veral van die demokratiese opset (hulle noem bv. Afrikaans as een van die tale wat hulle ondersteun) en die goeie blog-etiket wat deurgaans bevorder word.

Die rustige strepieskat van my avatar was op ʼn verjaarsdagkaartjie, jare gelede van my dierbare dogter af. Die kaartjie het my ingelig dat ek, in my stryd teen die ouderdom, besig was om goed te vaar: “You’re holding up well”. Van al die kat-kaartjies wat sy my al gegee het (omdat sy weet dis haar ma se gunstelingdier), het hierdie een my hartsnare die diepste geraak.

Skryf is vir my terapie: as ek my oor iets bekommer, of hartseer is, of vies, of woedend, of as iets so mooi is dat ek wil huil, dan skryf ek. Soos wat my kleinseuntjie se lyfie verslap as hy sy fopspeen suig, so ontspan my gemoed as ek skryf.

Afrikaans is my moedertaal, die taal waarin ek sing, droom en aanbid. Jare lank moes ek my brood en botter met behulp van Engels verdien, maar nou is my tyd my eie en so ook my taal.

WordPress beklemtoon dat die blogs wat ʼn mens volg en die kommentaar wat jy gee en ontvang, ʼn hoogs belangrike deel van die blogervaring is en daarmee stem ek van harte saam. Dankie aan elkeen van julle wat hier lees en gesels, julle verbreed my horisonne, verras, vermaak en verstom my elke dag!

Vakansie

Sleutelwoorde

Afrikaans, Toeka-Tokkel

https://scrapydo2.wordpress.com/2015/01/15/toeka-tokkel-4-vakansie/

Die see klink nou ver, dan naby, soos ek met die woudpaadjie stap. Hier en daar sien ek die blinkblou beweging, maar meestal is die reënwoud te dig. Dis hoë bome, eeue oud, en die blaretapyt is sag onder my voete. Met ‘n bloedrooi vereflerts swiep ‘n loerie van een tak na ‘n ander en sit dan stil, sodat ek hom kan bewonder terwyl hy met sy een helder ogie na my korrel.

Ek ken elke paadjie wat afdraai see toe – dié een gaan na Mooibaai, waar mens soos ‘n akkedis op die bedding klippe in die son kan lê en bak, voor jy oor die klein stukkie sagte sand na die koue water toe hardloop. As jy ‘n ent dieper swem, is daar ‘n ou platform met ‘n verroeste leertjie teen die hoë rotswand wat hierdie baaitjie van die volgende een skei, vanwaar mens in die diepgroen water kan induik. Hier onthou ek altyd die statige pylstertvis wat ek gesien het op die heel eerste aand toe ek verwonderd hier rondgedwaal het – ‘n leeftyd gelede.

Die volgende paadjie lei mens na ‘n grasbegroeide skiereilandjie, waar die see met reëlmatige dowwe slae van onder deur ‘n rotsskeur bars en soutsproei oor jou laat uitsak. Hier het ek ‘n foto van my liewe dogter en haar Amerikaner geneem, voordat sy haar vaderland ter wille van die liefde verlaat het.

Verby die strandlopergrot kies ek koers oor die hangbrug oor die riviermonding, waar daar onlangs so ‘n mooi foto van my Kaapse kleinkinders geneem is. Aan die ander kant kletter die klippers soos die see hulle heen en weer spoel in ‘n klein inhampie – die mooiste geluid, wat ek nog nêrens anders presies so gehoor het nie.

Hier kronkel die smal paadjie teen die krans op en ek sal maar liewers nie die hoogte aandurf soos in my jeug nie, nie eers ter wille van die uitsig oor die see daar van bo af nie. Stap dan maar terug, verby die restaurant en Sandbaai met sy vlot, doelgerig nou, om by die ‘Rots van die Vier Winde’ uit te kom. So het die man wat my aan hierdie plek bekend gestel het, die groot rots genoem wat hoog oor die see troon en wat mens nie met hoogwater kan bereik nie omdat dit dan heeltemal deur die golwe omspoel word.

Bo-op die reusagtige rotsknoets is daar ‘n formasie wat kompleet soos ‘n sitplek lyk, met rugleuning en al. Hier het ek en my broer – nou reeds drie jaar lank in ‘n nuwe land – een toweragtige aand gesit en kyk hoe die son sak en die volmaan opkom. Teen hierdie rots het ek en Middelkind opgeklim toe die res van die gesin nie kans gesien het nie. Hier het hy onderneem om sy ma se as te kom strooi.

Sovele kere het ek al op hierdie paadjies kom loop, soms tydens so ‘n lang moontlike verblyf, soms net op ‘n dagbesoek. Hierheen het ek saam met lang verlore geliefdes gekom en uiteindelik saam met my gesin. ‘n Vriend het op ‘n Tsitsikamma-poskaart geskryf dat hy nou kan verstaan “…hoekom jy altyd weer wil terug hiernatoe.”

Die vloek van vakansie is egter die vervlugtiging daarvan – en die verlange…

Vanwaar, Gehasi?

Sleutelwoorde

Afrikaans, Blogging 101, Ouma wees

‘n Kollega het my dit begin noem: ‘Tannie Frannie’ (‘Frannie’ rym met ‘Tannie’). Ek het besef dis uit toegeneentheid – maar dit het my ‘n rukkie geneem om vrede daarmee te maak. Toe ek in 2011 op Litnet begin blog, het ek doelbewus hierdie skuilnaam gekies om myself van my weerstand teen ‘Tannie’ te bevry.

Daar op die Litnet-blogs het ek heerlik geskryf en gekuier, sielsgenote ontdek en ook bloggers wat heel anders as ek dink en my verwysingsraamwerk verbreed het. In 2014 het ek saam met baie ander bloggers uit die visdam van Litnet in die wye oseaan van WordPress ingespring, toe die frustrasie met die gebrek aan tegniese ondersteuning net te groot geword het. Ek’s bly ek het saam getrek – kyk nou net: ‘n kursus oor blog! Vir ‘n BBT (‘born before technology’) soos die uwe, is dit nou regtig welkom.

Dis my plekkie hierdie en daarom skryf ek in my moedertaal: Afrikaans. Engels maak vir mens deure oop – soos nou weer met WordPress se kursus, maar hier skryf en kuier ek in my hartstaal. Ek kon baie Litnetters nie weer gevolg kry nie en ek mis hulle – dalk help hierdie inskrywing?

Die Afrikaans wat ek gebruik, word deesdae op Facebook as ‘argaïes’ bestempel. Dit hinder my egter nie – want ek hanteer oudword deur volslae ontkenning 😀

In 2014 het ek oor ouma-wees gemymer. Deesdae hardloop ek agter ‘n peuter aan en blogtyd is maar skraps. Tog bly dit ‘n heerlike, verslawende bedrywigheid.