Joshua het ‘n springkasteel in sy kamer gebou: sy blou kombers gespan oor die bed, tafeltjie en ‘n boks, met ‘n staanwaaier wat lug onder inblaas sodat die kombers mooi “opblaas”.
Toe (darem met sy toestemming) breek sy mamma die hele kontrepsie af om sy kamer skoon te maak.
Nou bou hy weer van vooraf aan sy springkasteel, maar dit sukkel – dan gly die kombers aan die een kant af; dan aan die ander kant. Ouma, wat plegtig genooi is om te kom kyk, wil help, maar word met ‘n onweerswolkgesiggie afgeraai om hoegenaamd aan enigiets te vat.
Joshua, aan homself: “Hoekom is ons in so ‘n mood vandag?”
Una het dit begin, en toe het Woordnoot met haar kers-verjaardagpartytjie vir ons elkeen ‘n pakkie in die hand gegee en ons saamgenooi na ‘n Learjet wat saggies op Rebusfontein kom land het en ons voor hierdie lieflike kasteel kom neersit het. In ons pakkies was daar vir elkeen ‘n sleutel …
Volg die verhaal HIER waar jy elkeen se skrywes sal vind:
“So ‘n mooie sleutel kan nêrens anders as in ‘n toringdeur inpas nie,” dink Frannie terwyl sy die swaar sleutel van alle kante bekyk. “Gelukkig het hierdie kasteel sommer ‘n hele paar torings, want Positief het ook reeds ‘n toringkamer gedêps.” Sy stap die kasteel binne en kies koers teen die trap op.
In die portretgalery op die tussenverdieping wag die grasieuse blonde gasvrou prinses Irene haar in. “Jy is seker Frannie?” “Ja, maar hoe het jy geweet?” vra Frannie verras. “O, daardie sleutel is onmiskenbaar dié van die tweede toring en volgens ons gastelys is dit vir Tannie Frannie gereserveer. Kom ek gaan wys jou waar dit is, ons moet nog vier stelle trappe klim… Frannie se moed sak tot in haar skoene, maar sy gaan sowaar nie dat hierdie vrou dit agterkom nie! Teen die tyd dat hulle die laaste nou wenteltrap tot voor die swaar houtdeur uitgeklim het, voel sy heeltemal poegaai. Sy steier die kamer binne en snak na haar asem toe sy die vergesig deur die lang, smal venster sien: eers die groen gras, klipmuur en grag rondom die kasteel, dan die veld wat strek tot teenaan ‘n donker woud en ver op die agtergrond ‘n persblou bergreeks.
Dan draai sy om en sien die mooi ou hemelbed met die groen fluweelbehangsels, die ovaal spieël op ‘n donkerhoutstaander, die yslike klerekas met hangplek en baie laaie – groot en klein. Daar is ‘n gestoffeerde leunstoel vanwaar mens die uitsig kan bewonder, ‘n pragtige Persiese mat op die klipvloer en – ja, sowaar – ‘n regte egte kaggel. “Jy moet nou lekker rus, want vanaand se banket gaan tot laat aanhou. Jy kan kies uit die rokke en juwele in die kas. Claudia die hofdame sal jou kom help aantrek en jou na die banketsaal begelei” en prinses Irene glip by die deur uit.
“Hmm,” dink Frannie, “dis nou netjies – teen daardie tyd het die agt ure wat ek hier in die kamer moet bly, reeds verstryk.” Sy maak die klerekas se gekerfde deure oop en snak ‘n tweede keer na haar asem toe sy die skeppings van sy, satyn en kant daarbinne sien hang. Sy pas die een na die ander rok aan en besluit uiteindelik op ‘n mosgroen gewaad met ‘n wolk fyn valletjies om haar skouers. In een van die klein laaitjies is daar ‘n smaraghalssnoer en -armband wat die rok perfek afrond.
Eenkant agter ‘n geverfde syskerm ontdek sy ‘n bad met pootjies, vol warm water en geurige seepborrels. Na ‘n heerlike bad vou sy haarself in ‘n sagte japon toe en gaan lê op die bed…
Iemand skud haar liggies aan die skouer: “Toe-toe-toe, wakker word, die fees lê voor!” Frannie kyk op in ‘n paar onnutsige blou oë: “Jy is seker Claudia?” “Ja, aangename kennis! Kom ek help jou aantrek – oe, jy het goed gekies met hierdie groen rok.” Sover as wat Frannie aantrek, babbel Claudia; vertel van die kasteel met al sy mense en intriges. Teen die tyd dat hulle die wenteltrap na onder aandurf, weet Frannie alles van Alexi die Griekse geneser en haar liefie Theo, hoof van die koning se soldate. Sy weet van die aanval op die kasteel drie weke vantevore en die politieke onrus in die land. Sy weet dat die koning en koningin vanaand ‘n spesiale fees vir die Goue Vroue aanbied, omdat hulle hoop dat hierdie klompie vroue sal kan help om die onrus te laat bedaar.
Honderde kerse brand in kandelare en op die lang bankettafel. Op ‘n balkon sit musikante en speel onder leiding van Sylvia, die violis wat deur Mozart opgelei is. Claudia beduie vir Frannie dat sy by die ander Goue Vroue moet gaan sit (hulle is effens laat, soos wat maar gewoonlik met Frannie gebeur, en al die ander sit reeds). Toortsie wink haar nader, wys na die stoel wat vir haar oopgehou is. Die koning verwelkom almal en die fees verloop verder vriendelik en vreetsaam.
Toe niemand meer ‘n enkele happie kan eet nie en selfs die groot honde nie meer bedel nie (knuppeldik bederf deur die hondeliefhebbers onder die Goue Vroue), speel ‘n hofknaap ‘n trompetfanfare wat almal stilmaak. Die koning staan op en stel die Goue Vroue een vir een voor. Hy skets die gebeure van die afgelope tyd: die aanval op die kasteel, die Griekse geneser se hulp en sy eie versugting dat daar tog vrede in die land moet kom. Hy nooi die Goue Vroue na ‘n dinkskrum wat die volgende dag gehou gaan word en spreek sy hoop uit dat hulle sal help om vrede in die land te bewerkstellig. Hy kondig ook aan dat die Griekse koning en sy geselskap die dag daarna gaan arriveer. Almal kyk na die bleek jongman Theo wat moeg langs sy geliefde Alexi in sy stoel terugleun, hulle weet mos dis vir hom wat die Grieke kom deurkyk…
Christa, as ek dit nie mis het nie, is dit nou jou beurt om verder te vertel.
Hy het so elf jaar gelede R20 gekos, wat my skoondogter by haar kêrel van destyds geleen het. Haar pa het gesê sy mag nie die kat huis toe bring nie, maar tieners – en veral katliefhebbende tieners – is dikwels kreatief ongehoorsaam. My dogter het hom laasjaar by haar ouerhuis gaan haal toe haar kindertjies oor Tortellini getreur het, hulle pragtige jong kat wat ‘n kort stryd teen leukemia verloor het.
Sy naam is Kwazimoto, maar dis ‘n lang naam, dus word hy meestal kortweg Kwats genoem. Hy het soveel sedige waardigheid dat hy toelaat dat ‘n klein seuntjie hom ronddra in die kenmerkende greep van klein kindertjies op katte: een armpie voor die agterpote en een armpie agter die voorpote. Soos wat Joshua hom dra, mis die ou se kop telkens rakelings mure en kosyne.
Selfs die treurige gevolge van ‘n kombinasie van katsnorbaarde, seuntjie en skêr doen nie afbreuk aan sy gravitas nie.
Ouma vermoed Kwazimoto het ‘n geheime betowerde lewe – hierdie foto bewys dit!
Hy dra ‘n “monster-onesie”, ‘n grys eenstukpijamapak met ‘n kappie met tande en twee oranje horinkies. Mens sou dink dat hierdie mondering enige moontlikheid van waardigheid sou kanselleer, maar sy beskuldiging van verraad styg uit bo die absurde en laat ouma verslae en sonder verweer.
Want sy het vir Joshua se mamma loop vertel dat Josh die groot swart-en-wit kat in die katmandjie ingebondel en toegemaak het, alle instruksies om dit nie te doen nie, ten spyt.
Nou staan Joshi hier voor haar met die trane wat loop onder die kappie met die tande en die oranje horinkies: “Jy moenie dit sê nie, jy móénie!”
Sies, ouma, jy wat so hoog opgee oor oumas en lojaliteit teenoor hulle kleinkinders, skaam jou…
Aalsie skryf: “Met net mooi genoeg provokasie sal elke vrou dalk, ja dalk tóg! een vir een hulle bladsye terugskryf sodat die leser kan agterkom HOE en WAT en HOEKOM elkeen in haar eie reg geluk gevind het. https://fresh.inlinkz.com/p/567e0dbec3284abbacab09e8d73f276e”
Laatnag/vroegoggend op Rebusfontein sluip Frannie met die wenteltrap af en lig die valdeur in die vloer van haar ivoorbaksteentoring. In die maanlig dra sy ‘n yslike ou boek trap-op na haar lessenaar daar voor die toringvenster, slaan dit oop en kyk na die gat in die middel, waar die Goue Vroue hulle pynlik eerlike stories een aand seremonieel met ‘n knipmes uit die hart van die boek uitgesny het.
Die opdrag het nou van Aalsie af gekom: “Dis tyd vir heelword! Skryf julle stories terug in daardie boek in, maak die gat heel – julle het immers almal reeds vrede bereik, of hoe?” Frannie trek haar skootrekenaar nader en begin tik…
“Daardie dag in die VSA het ek gesweer ek praat nooit weer ‘n enkele woord met Silver nie. Mansmense is so stjoepit! Hy was veronderstel om agter my aan te hardloop en mooi te praat, nie om hom te wip en weg te ry, landuit te geepad, terug na SA toe nie! En toe loop verkoop hy sy Harley en foeter in die Overberg rond in ‘n lendelam Volksiebus soos wafferse hippie – sonder my, nogal!! Ek weet dit vir ‘n feit, want Toortsie het hom gesien. (Ai, dit sou so lekker gewees het om daar rond te ry, te kyk na die mooie panorama, oor die strand te stap en in die lieflike see te swem…)
“Hoe kón hy my so in die steek laat na ons wonderlike geskiedenis: die tango in Pretoria, die kuier op Cullinan, die konsert in die Rebusrus-amfiteater?” Die maanlig blink op ‘n groot traan wat teen Frannie se wang afbiggel. Vererg vee sy dit sommer so met die agterkant van haar hand af en tik verder:
“Dit het lank gevat, maar ek dink ek’s nou oukei, want ek het ophou soek. Vir my is die veilige hawe van ‘n volgehoue liefderike verhouding klaarblyklik nie beskore nie. Dis tog te jammer, ou girl, dat jy soveel tyd en inspanning vermors het in jou lewenslange, vergeefse soektog! Maar jy het nog die nóú, Rebusfontein met sy diere (Santie, ek gaan jou nog mooi na my hand leer!), en die heel belangrikste: die Goue Vroue se vriendskap. Dis genoeg – dis meer as genoeg.”
Soos wat Frannie getik het, het die woorde ook in die boek verskyn. Die gat is een bladsy vlakker, die bladsy waarop haar vredestorie verskyn. Frannie sit die boek onder haar arm en stap uit op die meent, wat in die vroegoggend se ligroos gloor uitgestrek lê. ‘n Oomblik lank verlustig sy haar in die Afrikalug, dan begin sy aanstryk om die boek aan Aalsie te oorhandig, wat volgende haar storie gaan skryf.
In haar ivoorbaksteentoring sit Frannie en peins oor die kenmerke van mense wat in Juliemaand gebore is en onder die sterreteken Die Krap (soms ook “Kreef” genoem) val. Hulle dra die harde dop van die seedier, maar binne is hulle murgsag. Huislike geluk en warmte is vir hulle hoogs belangrik. Die see en die maan wat die getye bepaal, stem hulle tot drome en mymeringe… Frannie snork van viesgeid en dink: ja, en hulle foeter al in die verkeerde rigting, skeef-skeef nes ‘n regte krap!
Sy vlieg op, gryp haar voorskoot en begin aanstryk kookklas toe. Ter ere van haar verjaarsdagmaand het sy besluit sy gaan vandag ‘n souttert met krapvleis maak, al hou sy nie juis van seekos nie. Die instruktrise Isabella Qh… Kge…Ghebê… Aaag, newwermaaind, hulle noem mos almal mekaar op die voornaam! Isabella se opdrag vir vandag se klas was om ‘n eie resep vir ‘n teetafel te maak, met raakpunte met hulle eie sterreteken. Frannie waai by die toetskombuis in, vol selfvertroue. Dis ‘n maklike resep, mens moet net weet hoe om ‘n romerige, klontvrye witsous aanmekaar te slaan.
Vol vertroue begin sy roer, maar o allawêreld, wat gebeur hierso? Die sous het klonte in! Wag, laat sy met die handklitser inspring, dit behoort die ding te doen. Frannie raak al hoe meer ontsteld. Isabella, wat op pad is na Frannie se werkstasie toe, herinner haar al te veel aan haar kwaai Huishoudkundejuffrouens in die jaar toet. Frannie klits en klits maar dis tevergeefs, die sous is ‘n onredbare gemors…
Toortsie kom agter daar’s fout en staan nader. “Frannie, jy sal moet oorbegin, niks gaan daardie sous red nie. Of wag, laat ek sommer gou-gou vir jou ‘n nuwe witsous aanmekaarslaan. Seegogga! Kom help ons vriendin, kan jy asseblief vir haar die krapvleisies uit die dop en pote haal? Aa, Una, bly jy het kom loer wat hier aangaan, kerf gou-gou vir ons die groente. Frannie, maak jy nou net die kors, jy is mos goed met meelgebak – hiert jy, nou waar is die vrou dan nou heen?”
Trommeltjies is dik van die lag: “Sy’s daar agter by die wasbak, sy sê al waarvoor sy in ‘n kookklas goed is, is om die vadoeke te was.” “Ek sal haar gaan haal,” bied Positief aan, “as sy nie nou dadelik weer verder kook nie, gaan sy al haar selfvertroue verloor.”
Frannie word rooigesig en skoorvoetend aan die hand teruggelei na waar Aalsie vir haar bestanddele reggesit het om die kors mee te maak. Appeltjie het klaar die eiers geklits en is nou besig om die bakpan vir haar te smeer en Scrapy moedig haar aan: “Kom nou, Frannie, dink net aan al die mooi broodjies wat jy al gebak het. Hier het jou maats nou vir jou die vulsel reg, al wat jy hoef te maak, is die kors! Moenie dat valse trots jou vandag in die wiele ry nie, jy weet mos die Goue Vroue help graag.” Bondeltjies gee haar ‘n vertroostende drukkie, San klop haar bemoedigend op die skouer en Frannie spring aan die werk. Toe sy sien wat gebeur, het Christa Isabella se aandag afgelei en haar in ‘n druk gesprek gewikkel, sodat sy nie die petalje rondom die klonterige witsous sou sien nie. Met puik teenwoordigheid van gees skink Sonell vir Frannie ‘n stywe dop frangelico en volg dit op met ‘n tweede…
Intussen dek Woordnoot die allermooiste teetafel met ‘n groen geborduurde tafeldoek, fyn servetjies en ‘n woestynrosie langs elke koekbordjie. VirgoC rangskik die blomme en kruietakkies wat sy gebring het om as fokuspunt te dien. Die souttert is ‘n reusesukses en Kameel gaan stal dit neffens al die ander fyngebak uit. Frannie sink op ‘n stoel neer en trek vrugtekoek en tee nader, terwyl sy ongemerk aan ‘n derde glas frangelico teug. Heelwat later lewer sy ‘n snikkende, hikkende toespraak van dankbaarheid (Isabella verstaan nie waarom die oorstuurde vrou aanhoudend uitroep: “Een vir almal en almal vir een!” nie). Daarna word Frannie na haar toringhuisie begelei, waar sy nanag onder die volmaan sit en droom oor die collage wat by die maand Julie in hulle kalender gaan verskyn: een-een swem die Goue Vroue in seewater en maanlig…
Vir Kersfees het my Amerikaanse kinders vir my (onder andere) ‘n Kindle present gegee en sodoende ‘n jarelange onuitgesproke wens vervul.
Nou, terug in SA, vrees ek g’n beurtkrag nie, want ek kan aanhou lees, ek moet net sorg dat die wonderlike apparaatjie gelaai bly. Ek lees dat die letters spat: goedkoop fantasieverstrooiing, heerlike Deon Meyer, intense Etienne van Heerden. Ek lees soggens, smiddags, saans, snags.
Vanoggend sit ek met ‘n “outydse boek” en betrap myself dat ek ewe optimisties regs onder op die bladsy tik, in vaste vertroue dat die bladsy homself nou gaan omblaai…
Ek is die hoofkarakter in elke dag se storieboek. Ek leef my lewe op die voorblaaie van koerante en hoofopskrifte in tydskrifte. Kom lees my stories en berigte soos ek dit elke dag beleef!
'n Versameling van Afrikaanse gedigte, skrywes, liedjies, vertellings en sommer alles wat ek naby my hart wil hou . . . met'n titseltjie Engels ook so dan en wan tussenin rondgestrooi
Welkom by my nuwe "Ons lewe in Paraguay" Blog. Aangesien my vorige blog se spasie my nie toegelaat het om verder daar te blog nie, moes ek noodwendig ‘n ander blog oopmaak.
