In die oomblik – VSA22

In die middel van die gemmerkat Diesel se voorkop is ‘n patroon wat mens uitnooi om jou voorvinger daarop te pas – ek wonder hoekom? Sou mens dalk, as hy lank genoeg stilsit, so kon agterkom wat hy dink?

‘n Volmaakte dag

Ons ry ‘n uur lank na die Little Buffalo State Park en gaan stap met Honey die hond deur die woud. Dis lieflike herfsweer, effens bewolk met kolle sonlig wat die herfsbome pragtig belig.

Smal teerpaadjies, bedek met ‘n blaretapyt, kronkel deur die bome.

Groen mos vorm ‘n pragtige kontras met die boomstamme en herfsblare.

In hierdie waterryke wêreld hoor mens stroompies kabbel, wat later in die Holman Lake inloop.

Daar is ‘n ou “covered bridge”, wat van ‘n dak voorsien is om die houtkonstruksie teen wind en weer te beskerm. Tussen 1830 en 1870 is ongeveer 1,500 sulke brûe in Pennsylvania gebou – hierdie een is van sy oorspronklike plek geskuif om te keer dat Holman Lake dit sou oorstroom.

Ons ry terug deur ‘n ou dorpie, Newport, wat teen die einde van die negentiende eeu groot voorspoed as ‘n knooppunt van vervoer beleef het. Daar is ‘n vervalle ou stasiegebou wat ek dadelik eien omdat die treintjie van Disney World se stasie net so lyk. Toe ek oe en aa oor die ou huisies, clapboard-dubbelverdiepings reg op die straat, met lang verandas en spits dakvenstertjies, ry P spesiaal ekstra draaie sodat ek nog kan kyk.

Die aand kom eet vriende van V&P, wat dieselfde werk as hulle doen. Ek verluister my aan die gesprek oor die wel en wee daarvan – hoe geniet ek hierdie insig in my kinders se lewe. Ons sit buite op die deck, dis nog nie te koud nie. Daar is rooirand-wolke met sonsondergang en ‘n blink skyfie maan skuif stadig op sy boogvormige pad van noord-oos na noord-wes.

Herinneringe aan die dag smaak so soet soos die opgepofte rosyne in die heerlike kos wat V gemaak het.

(Met erkenning aan V wat die foto’s geneem het.)

In die oomblik – VSA21

Maandag = Wasdag 31: ‘n kosbare voorwerp

Ek het die vaas weer hier kom kry, ses jaar nadat ek dit VSA toe gebring het, die eerste keer toe ek by my dogter en haar man kom kuier het. Destyds het ek daaroor geskryf, nog op LitNet se blogs, maar ek skryf weer, want toe Scrapy ons nooi om oor ‘n voorwerp te skryf, was hierdie een die eerste waaraan ek gedink het.

Die kristalglasvaas – en reënboë

Die swaar vaas is van gesnede kristalglas, 24 cm hoog, geskep deur wonderlike vakmanskap, soos die skerp kante van die patrone bewys. In die glasdieptes dans talle reënbogies rond.

Enigiets wat mens in sy verwelkomende dieptes indruk, verander in ‘n rangskikking, vanweë die slim vorm wat sorg dat elke blom en takkie tot sy reg kom.

Dit was ‘n trougeskenk aan my ouers, wat tydens die hoeksteenlegging van die Voortrekkermonument getroud is – daar was, as ek nou reg onthou wat my mammie vertel het, ongeveer 100 paartjies wat op 16 Desember 1938 daar getrou het, onder die streng regie van Anna Neethling Pohl, nogal. Hoe wens ek dat ek geweet het wie vir my ouers die vaas gegee het.

Toe ek drie jaar oud was, brand die stoorplek af waar my ouers se besittings geberg was terwyl hulle gewag het om in hulle splinternuwe huis in te trek. (Die naam van daardie maatskappy was vir altyd ‘n skeldnaam in ons gesin.) Daar het niks oorgebly nie, maar my mammie het in die puin gaan grawe, ‘n paar boeke met verskroeide kante gered en ook die vaas ontdek: pikswart verbrand, maar verder ongeskonde.

Vir my is daardie vaas die verteenwoordiging van my mammie se moed en deursettingsvermoë. Nou staan dit in my dogter se huis, die kleindogter vir wie my mammie so innig lief was.

Jerusalema – ‘n Rebusfonteinfantasie

Frannie hoor die oorbekende melodie oor Rebusfontein se dorpsmeent weerklink. Sy is lief vir die sangeres se fluweelstem, die onweerstaanbare Afrikaritme, die ondertoon van heimwee. Vanuit haar toringvenster sien sy hoe die Goue Vroue daar onder naderkom en begin lyndans, soos net hulle kan. Hulle het immers hulle vaardigheid op Dullstroom en in mnr. Barnum se sirkus bewys.

Una is die voorbok, sy het mos nou al hierdie dans mooi onder die knie, het dit tot selfs al amptelik saam met haar hoërskoolprotegés gedans.

Frannie se voete begin jeuk. Nie verniet het sy op haar dag by ‘n spanbou-potjiekos in die veld saam met haar kollegas op maat van Mandoza se Nkalakatha gedans nie! Sy het agter E ingeval en haar bes gedoen om by te hou; in die proses ‘n getroue vriendin bygekry, wat agterna met ‘n sagte glimlag haar goedkeuring van Frannie se poging bevestig het (“That’s right, F! Dance!!”) en jare later nog vir haar klein gunsies gedoen het.

Sy onthou haar verstomming die eerste keer toe sy van naderby met haar mede-Afrikane se spontane danskultuur kennis gemaak het. Dit was ‘n skreeusnaakse vermenging van kulture: ‘n kersboom vir die uitgewery/drukkery se werknemers en hulle kindertjies, op ‘n warm somersdag, met ‘n swetende kersvader in ‘n rooi pak, kompleet met mus met watte-omboorsel. (Die arme jongeling was die mees junior werknemer en kon nie weier om hierdie rol te vervul nie.) Uit erkenning vir hulle werkgewer se vrygewigheid het die vroue spontaan begin dans; so ook hulle kleuters. Ai, die ritme in daardie klein lyfies!

Lank kyk Frannie nou al na die talle Jerusalema-video’s; glimlag meewarig oor onbeholpe pogings; dink meerderwaardig oor hoe Afrikaritme ook deur haar are vloei en hoe sy sommer een-twee-drie hierdie dans sal regkry. Sy hardloop teen die wenteltrap af en neem haar plek vol bravade in.

Die eerste ruk gaan dit goed, maar kort voor lank besef Frannie sy het, soos altyd, haar fiksheid hopeloos oorskat. Sy ken wel die passies, maar haar asem begin jaag, haar knieë raak lam, haar voete wil nie meer hoog trap nie. Hoekom hou die musiek net aan en aan, weet daai vrou met die heuningstem dan nie wanneer om op te hou nie?

Frannie se skouers pyn, sy hyg, voel duiselig… Sy verloor haar balans en stamp teen die Goue Vrou langs haar. Dit veroorsaak ‘n domino-reaksie en die presiese formasie is daarmee heen – party dansers giggel, ander tsk-tsk besorgd.

Plat op die grond sit Frannie, kop onderstebo, skaam tot in die stof toe, terwyl Jerusalema oor die meent weerklink…

In die oomblik – VSA20

‘n Verwonderlike sonsopkoms met strepies roosgoue wolkies, Venus helder in die ooste en in die weste ‘n amper volmaan.

Halleluja!

In die oomblik – VSA19

My dogter vertel dis gistermiddag buitespeeltyd by die student home. Sy en Honey die hond sit in die herfssonnetjie en P en die drie seuntjies is iewers anderkant die huis doenig. Toe kom die vier stuks om die hoek, elkeen met ‘n yslike stok in die hand. V sê die manier waarop hulle stap, het haar amper dramatiese agtergrondmusiek laat hoor. P sien Honey en sê opgewonde vir die seuntjies: “Look! We found a wolf!!” Dan stap hulle verder op hulle verkenningstog, die een so gelukkig soos die ander.

Volgens P het hulle Minecraft gespeel. Hoe vindingryk, om ‘n bekende en geliefde videospeletjie na die buitelug te verplaas en die kinders aan die beweeg te kry – met rêrige stokke en ‘n lewendige wolf.

Maandag=Wasdag 29: Bou

Vir Scrapydo

Jare gelede het my dogter in ‘n boekwinkel gewerk voordat sy by Disney World sou gaan werk. Die winkel het pragtige legkaarte in voorraad gehad en sy het een teen personeelafslag gekoop, ‘n Josephine Wall-prent van 1500 stukkies met die mooiste kleure en ‘n metaalglans. V en ek het die legkaart met vreugde gebou – ek onthou nou nog toe ons die heel laaste stukkie ingepas het. Toe het sy dit laat raam en daardie legkaart het orals saam met my geswerf, teen verskeie slaapkamermure gehang, totdat ek dit laasjaar amptelik aan my kleindogtertjie Gabby “bemaak” het.

Dit was die begin van ‘n kosbare gewoonte: as ek en V saam kuier, bou ons graag legkaart, verkieslik ‘n Josephine Wall. Vanjaar se kuier is dit weer ons kans om saam te bou, ou legkaarte van vorige kuiers en ook nuwes. Saans as hulle pligte as huisouers afgehandel is, kom sit V by haar hoë eetkamertafel en bou ‘n rukkie saam met my.

Nou bly ek by die twee katte in hulle huis terwyl die kinders steeds op kampus werk: twaalf dae aan, drie dae af. Ek ontdek ‘n legkaart uit my eerste VSA-kuier en begin bou. (Dis moeiliker as dit net een mens is wat bou!)

V maak graag goed bymekaar wat sy in een van haar handwerkprojekte sou kon gebruik. Ek gaan haal ‘n yslike geraamde advertensieprent uit die basement om op te bou; sy het dit vir ‘n dollar opgeraap toe ‘n klerewinkel toegemaak het. Dit pas bo-oor die ronde eetkamertafel en werk heel goed, behalwe dat van die stukkies aan die katte se pote vassit as hulle oor daaroor loop. (Natuurlik gaan hulle daaroor loop – ounooi moet deeglik besef sy is net ‘n gas en eintlik behoort hierdie hele gebied aan hulle.)

Hoekom hou ek so van hierdie tydverdryf? Dis lekker as die stukkie wat mens gedink het daar moes kom, netjies inpas en nog ‘n deeltjie van die geheelbeeld onthul. Uiteraard peins ek oor die figuurlike toepassing van hierdie letterlike aktiwiteit. Hoe maak ek sin van my deurmekaar lewe, versplinterd in ‘n duisend stukkies? Waar pas hierdie verwarde jaar? Wanneer word die heel laaste stukkie ingepas…     

Dag van die Harley – ‘n Rebusfonteinfantasie

Photo by Nick Bondarev on Pexels.com

Kry Frannie toe ‘n WhatsApp van Silver – Kameel het vir hom haar nommer in die VSA gegee: “Hei, Frannie, kom ons gaan ry Route 66 op my Harley. Google bietjie, dan laat jy my weet.”

Frannie begin googleloer en hou van wat sy lees: “The old highway is a road of dreams, a corridor of neonsigns and gaudy roadside attractions.”

Photo by Chait Goli on Pexels.com

Highway 66 is reeds in 1926 oopgestel, deel van die ou VSA-hoofwegstelsel. Dit was oor die 2000 myl lank en het van Chicago, Illinois deur Missouri, Kansas, Oklahoma, Texas, Nieu-Meksiko en Arizona, tot aan die kus van Kalifornië gestrek. In 1985 is dit amptelik van die hoofwegstelsel verwyder nadat die nuwer Interstate Highway System dit vervang het.

Ondernemings in klein dorpies langs die roete het voorspoed beleef danksy die swaar verkeer op ‘n hoofweg wat oos en wes verbind het. Wedywering om klante te lok en aandag te trek het vir die wonderlikste advertensiefoefies gesorg. Soos wat die groter deurpaaie oorgeneem het, moes baie van hierdie besighede toemaak. Gelukkig het gemeenskappe ingespring om die betowering van die ou roete te behou en dele van die oorspronklike roete is vandag toeganklik as “Historic Route 66”.

Die ikoniese highway shield, met dieselfde buitelyn as ‘n polisiewapen, is orals langs die pad te sien, net soos die Stars ‘n Stripes wat die patriotiese Amerikaners so graag tentoonstel.

Photo by Pixabay on Pexels.com

Daar is verlate gas stations met outydse pompe, American diners wat jare gelede reeds toegemaak het, genadiglik ook eetplekke wat steeds kos bedien, soos Mr D’s Diner in die woestynlandskap van Arizona.

Photo by Percival Ian Muico on Pexels.com

In Oklahoma bied die nuwe Pop’s Restaurant ‘n keuse van 700 geure soda, dit wil sê gaskoeldrank. ‘n Reusekoeldrankbottel, toevallig 66 voet hoog, skyn saans soos ‘n reënboog danksy LED-ligte.

Iets besonders is kolossale veselglasbeelde (18 tot 25 voet hoog) wat vroeërjare gebruik is om aandag te trek en te adverteer. Van die beelde het motors se knaldempers vasgehou – vandaar die bynaam “Muffler Men”. Die oorspronklike gietvorm se linkerhand het ondertoe gewys en die regterhand boontoe. Verskillende voorwerpe is dan in die hande ingepas. Van die beelde is ook spesiaal aangepas, soos Chicken Boy wat aanvanklik bo-op die dak van ‘n restourant was wat hoender bedien het en Gemini Giant wat die 1960’s se belangstelling in ruimtevaart verteenwoordig het en voor die Launching Pad padkafee staan. Die restaurant is in 2019 heropen nadat dit jarelank toe gestaan het.

Daar is ook ‘n yslike pienk olifant en ‘n blou walvis langs Roete 66 te sien; Cadillacs waarvan die neuse in die grond begrawe is; ‘n motel met sement-wigwams as kamers; enkele “world’s largest”-voorwerpe – “Welcome to ‘merica!”

Frannie WhatsApp terug: “Ek’s in – kom laai my op in Pennsylvania. Wanneer en hoe laat?”

Reëlings word getref en sommer gou trippel Frannie met die voorste trappies af na die Harley wat in die huis se oprit sit en brul. Sy’s effens skrikkerig vir die langpad, maar wat – sy het mos nou darem al ‘n hele paar Suid-Afrikaanse draaie saam met Silver op sy Harley gegooi. Na ‘n vrolike groet wrooma hulle straat-af tot aan die onderkant van die bultjie waar hulle regs moet draai, op pad snelweg toe.

O wee… Of dit die weersiens is en of hy net vlugvoos is – Silver is nie sy gewone effektiewe self nie. In plaas daarvan om regs te hou, gooi hy ‘n wye draai en begin aan die linkerkant van die pad ry, reg teen die aankomende verkeer in. As hy besef wat hy aanvang, ry hy links van die pad af en die Harley kantel stadig om.      

Frannie het haar vrekgeskrik. Sy sukkel regop en gooi haar helm op die grond neer. “Is jy BESIMPELD?” gil sy in Silver se besorgde gesig. “Die Amerikaners hou REGS!” Sy pluk haar rugsakkie terug oor haar skouers en begin briesend aanstryk terug huis toe. Silver staar haar verdwaas agterna, tel dan sy Harley met een woedende gebaar regop en kies koers in die teenoorgestelde rigting.

Frannie het nog nie weer van hom gehoor nie, maar volgens Toortsie swerf hy in die Overberg rond met ‘n verflenterde hippiebus…   

Photo by Scott Spedding on Pexels.com

In die oomblik – VSA18

Laasnaweek het V vars blomme gerangskik.

Vandag verfris sy die rangskikking en ek kry ‘n verrassinkie op my bedtafeltjie.