Ag Daisy, ons verlang so baie…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Advertisements

Daisy is dood

My dogter in die VSA se seer geliefde ou hond is gister dood. Vroeg gisteraand het ek gaan slaap, danksy ons immer behulpsame Eskom. Toe ek halftwee die nag wakker word, het ek die nuus gekry. Ek kon nie weer slaap nie. Ek treur namens die vrou wat ek die heel liefste op aarde het en ek kan haar nie teen my vasdruk en saam met haar huil nie. Nou skryf ek maar…oor Daisy.

Daisy was ‘n “rescue”, soos die Amerikaners die diere noem wat in toevlugsoorde opgeneem en dan deur diereliefhebbers aangeneem word. Meestal swart Labrador, maar met ‘n effens fyner lyfie en pote. Toe sy by my kinders tuisgekom het, was die haartjies om haar bek reeds grys – of dalk wit, ek was eintlik nooit seker nie. V het haar met die hand aanlyn uitgesoek en toe haar man saam na die toevlugsoord gevat met ‘n vaste agenda: as hy die mooie hond sien, sou hy haar mos nie kon weerstaan nie ;0) Al wat hulle van haar vorige lewe geweet het, was haar naam: Daisy.

Toe land daardie getraumatiseerde hond in die botter. Net die beste mediese sorg (alhoewe-el, dit het beteken dat sy maar by ‘n streng dieet moes hou). Slaap snags ‘n rukkie in ‘n gemaklike hondebed en betrek dan die sagte duvet op die dubbelbed. Twee eiesinnige katte en twee liefdevolle mense vir geselskap. ‘n Ouma (die uwe) en ‘n peetma (V se kosbare vriendin) in Suid-Afrika. ‘n “Picture window” vanwaar sy die doenighede in die straat kan dophou en ander honde kan waarsku om hier weg te bly. ‘n Agterplaas om in te speel en gereelde stappies in die buurt. Modieuse halsbande met bypassende leibande en af en toe ‘n nuwe speelding wat hond kan aanval en skud en bespring en bekou totdat daardie ding ophou piepgeluide maak. Twee dierbare bure by wie sy kon bly as haar nooi-hulle weggaan. Die gelukkigste hond op aarde: Daisy.

Deur lang, eensame ure toe haar man nog in die kleinhandel gewerk en sy self van die huis af, was Daisy vir my kind geselskap en ‘n aanspraak. Daar is mos niks meer vertroostend as ‘n slapende dier langs mens as jy moet sit en werk nie – of moet lê en herstel… Heerlike geselskap en sieketrooster: Daisy.

 

S.J. Pretorius het die volgende gedig geskryf. Ek weet hy sou nie omgegee het dat ek die woord “Oubaas” met “Ounooi” vervang het nie.

BRAKKIE

Ounooi?
Ek is maar net ‘n uurtjie in jou lewe,
‘n skadu’tjie wat by jou bewe,
net ‘n ou lekkie is my strewe;
hê Ounooi?

Ounooi?
Sal jy nie eens, − wie weet waar swerf jy rond!
dink aan ‘n ou nat snoetjie, wollemond;
‘n lankal-dood ou hond,
Hê Ounooi?

Mooi loop, Daisy-hond.

 

Lê-Jou-Eier: Eienskappe wat jou jý maak

Kan nie die verduideliking spoeg en plak nie, maar hier is die skakel na Hester se oorspronklike uitdaging.

Hier sit ek met ‘n spesiale ESKOM-bestande spieël (dankie Vuurvliegie!) myself en bekyk (iets wat ek eintlik nooit ooit meer graag doen nie).

Daai vrou in die spieël – sy is lief vir mense. Ek moes dit van my pa af gekry het – hy sou sommer op die besige sypaadjie botstil gaan staan om hom te verlustig in die bonte mensdom rondom hom. Dis ‘n kosbare erfenis, want dit maak my lewe maklik. Ek gesels graag en hou daarvan om te kuier. Dis nie vir my moeilik om in ‘n vreemde omgewing in te pas nie, ek vertrou mense en waardeer hulle goeie eienskappe (oor die krapperige karaktertrekke glimlag ek sagweg in my mou).

“Jy is die grootste prokrastineerder wat ek ken,” het my mentor in my goue jeug eendag vir my gesê, met dieselfde liefderike, moedelose ergernis in sy stem as wat Marelize se mamma in daardie befaamde MfM-oomblik laat hoor het. Ai, prof. Willie, weet jy, ek stel nog steeds so vreeslik uit! Hoe suksesvol sou my beroepslewe gewees het as dit nie was vir hierdie erge swakheid nie? Dis nou heeltemal te laat, maar tog werk ek deesdae einde ten laaste en noodgedwonge daaraan…

Dalk is dit goed dat ek hier aan die einde van my lewe met net ‘n handvol as sit (dis nou in aardse terme − ek is meer as ryk in dit wat ewigheidswaarde het), want dit hou my nederig. Van die sewe doodsondes is trots die een waarmee ek die meeste stoei, wat ek die heel graagste morsdood wil smoor. Gelukkig kom hoogmoed voor ‘n val…en ja, Hester, dis net soos jy sê, ‘n mens kom bloedbek anderkant uit!

‘n Onlangse kompliment van ‘n hartsvriendin: “Jy moet jouself oppas. Jy beteken soveel vir baie mense op verskillende vlakke.” Haar woorde gee my moed, laat my opnuut weer onderneem:

Eens aan die einde van my lewe
sal ek, van sorge’n moeite vry,
vir elke dag my hier gegewe,
U hoër, reiner loflied wy.

Koos Jordaan se stoepbegrafnis

Lees gerus hierdie heerlike verhaal!

bitterbossie

Photo by Mikes Photos on Pexels.com

Die stoep voor Ouma se huis was wyd, van sement en liggeel gekleur.

Ouma skil groente by die kliptafel langs die kombuisdeur. Sy gee so ’n runnik-laggie sê: “Ai, as die ou stoep darem kon praat.”

Ek kyk op. My werk vir die Saterdag is om Oupa se waterkan, ’n groot glasbottel, oorgetrek met twee lae goiing en gestop met karakoelwol, nat te gooi. Sy hangplek is onder die stoep agter die klimop wat ’n deel van die stoep toerank.

“Dink ek nou mos aan die dag toe ou Koos Jordaan dood is. Opperste ou skurk gewees. Vroueslaner, godloënaar, noem maar op. Nie ’n sonde op hierdie wêreld nie, of ou Koos het hom al gedoen,” sê Ouma en gooi die wortelskraapsels in die blikemmertjie met hoenderkos.

Ek los die natgooiery en gaan sit op die stoeptrappie om lekker te luister.

“So kom Dominee…

View original post 1,342 more words

Valentyn – Schmalentyn

Hester se heerlike nostalgiese vertelling vanoggend het my aan ‘n episode uit my laerskooldae laat dink.

Ons was in standerd drie (= graad 5) en ek kan nou nog sy naam en sy voorkoms onthou – ‘n kort, maer seuntjie met donkerbruin oë, sproete oor sy neus en steil, vaal haartjies wat so regop gestaan het.

Eendag, toe ons weer in volkspele die vleg-innie-kring-beweging uitgevoer het (was dit op maat van die walsliedjie “Kom Patertjie, buig jou stywe dop, en volg jou nonnatjie in die kring”?) het hy ‘n taai toffie in my handpalm gedruk. Kan nou nog nie onthou wat ek aangevang het om blitsvinnig daarvan ontslae te raak voordat ek die volgende seunshand moes vat nie – seker maar in my kies gestop?

Ewentwel, sover ek kan onthou, was dit die somtotaal van ons interaksie.

Toe tref die slag my: word as erg bysiende gediagnoseer en moet ‘n bril kry! In die vyftigerjare van die vorige eeu was dit ‘n kolossale ramp, want “boys don’t make passes at girls who wear glasses”…

Op die heel eerste dag wat ek daardie ligpienk plastiekraambrilletjie skool toe dra, kom vertel ‘n klasmaat: “Arthur Kasselman sê julle is nie meer gekys nie want jy lyk nou te lelik.”

Gmmff – ek het nie eens geweet ons is gekys nie!

Woordsnoere 1 – Wortels met sprienkels

Lekkervurig het ons uitgedaag…

Gabby het waterpokkies. Dit lyk nie asof dit haar lyfie veel hinder nie, sy is vol lewenslus, maar haar gemoed is tans baie makaber. Sy het my op hierdie reëndag aan ‘n fenomenale dis voorgestel: “wortels met sprienkels” (‘n rou wortel in ringetjies gesny, dik besprinkel met daardie soet, veelkleurige vermicelli wat mens in sulke plastiekbakkies koop).

Dis ‘n onbegonne taak om die twee te isoleer, maar terwyl hy “koerant lees”, keer kleinboetie Joshua genadiglik op die bank om en raak aan die slaap tussen die advertensieblaaie wat hom so interesseer. Ek en Gabby kry tyd om haar haartjies moedermooi te kam en te vleg (dis nogal ‘n proses, want sy is erg kleinserig en ouma, hoewel nie kens nie, is mos nou nie handvaardig nie). Om haar te laat stilsit, is YouTube op ouma se rekenaar net die ding en toe laat ouma haar sommer gewetenloos verder kyk…

Om my gewete te sus, lok ek haar baaie later (!) daar weg met die vooruitsig van ‘n teepartytjie. In die middel van die sitkamermat word pappa se koelboks staangemaak met ‘n vadoek daaroor gegooi en vier ongemaklike plastiekstoeltjies, een aan elke kant gerangskik. Haar porseleinteestelletjie met die dom teepotjie wat omval as mens net te hard asemhaal, word reggesit. Daar is skyfies perske, energiestafies en rooibostee. Ouma moet ‘n memo van die genooides skryf: mamma, Joshi, Gabby, ouma, die hond en twee katte en een pop.

Joshua het intussen ontwaak en mens kan sien die outjie is lekker uitgerus. (Oor vanaand se stryd om weer te gaan slaap, swyg ek maar liewers.) Mamma kom tuis en die teepartytjie kan begin. Maar o wee, Joshua het reeds begin eet en daar is nog nie gebid nie! Die gasvrou beleef ‘n totale ineenstorting, dis drama en snot en trane. Ouma moet haar lens verstel – dis nie nou die tyd om komedie raak te sien nie! Na hewige emosionele onstuimigheid sit ons uiteindelik aan, die twee volwassenes steek ons kleims af met ons knieë hoër as ons ore. Die hond speel met graagte saam, eet ‘n ietsie en drink entoesiasties water. Die katte bekyk die spulletjie maar so van ver af. Natuurlik slaat die teepotjie om en tint die vadoek oker…

Vanoggend het Gabby ‘n prent van haar en ouma geteken “wat jy moet saamvat as jy weer sonder my gaan kuier”. Ek is so redeloos lief vir hierdie kindjie…

Vir Trommeltjies: Kaapse kaleidoskoop

Hierdie inskrywing is ‘n nagedagte oor die Towerinne se fiktiewe reis deur ons land. Trommeltjies het ons in Kaapstad onthaal en sedertdien wou ek nog altyd van my ervaringe van die Moederstad kom vertel het.

As kind het ek ‘n wondermooie kaleidoskoop gehad – een met blinkpapierstukkies wat betowerende patrone gevorm het en nooit dieselfde ontwerpe herhaal het nie. Wanneer ek terugkyk oor my Kaapstadse avonture oor lange jare, voel dit vir my asof ek weer in ‘n kaleidoskoop inkyk…

Op ‘n wintersreëndag beleef ek Kaapstad vir die eerste keer, saam met J, wat later een van my vele hartseer liefdestories sou word. Ons haal die trein van Stellenbosch af, waar ons ‘n studentekongres bywoon, om Kaapstad te gaan verken. Dis grys en koud en nat, maar as hy my hand vat en dit saam met syne in sy jassak laat inglip, blom ‘n warm verwondering in my hart.

Met een van daardie Angliatjies waarvan die agterste venster so verkeerd-om gebou was, ry ek en ‘n vriendin af Kaap toe om die einde van ons eerste jaar as jong werkendes te gaan vier. Ons kry plek in ‘n B&B in ‘n ou herehuis in Oranjezicht, ontmoet vir P wat met sy motorfiets van bo in die noorde dwarsdeur Afrika getoer het en gaan hou ‘n sjampanjepiekniek by die Boulders, lank voordat daar enige pikkewyne was.

Ek stap op Cliftonstrand wanneer my naam uitbundig geroep word en twee goeie vriende my oor die sand tegemoet hardloop. Die een kom my ‘n paar dae later oplaai waar ek in ‘n skakelhuisie hoog bokant Tafelbaai kuier (asemrowend, daardie bloue deining anderkant die hawe, met Robbeneiland wat dieper see in lê). By Bettysbaai snorkel ons tussen die seebamboese, ry skemertyd terug stad toe onder die lig van ‘n volmaan.

Op ‘n epiese sloertoer, eers deur dele van Namibië en dan tot in Kaapstad voor ons uiteindelik by Stormsriviermond beland, bring ek en nog een van my liefdes ‘n paar dae in ‘n selfsorgeenheid in Kaapstad deur. Ons gaan kuier by my boetie wat sy diensplig hier verrig, my kleinboetie wat binne twee maande my volwasse broer geword het.

Daar was proteas in Kaapstad: by die blommeverkoopsters; in ‘n welkomsruiker wat hoog teen Sir Lowryspas aan my oorhandig is; ‘n woonstel vol blomme toe ek vir ‘n naweek by Gewese Liefling in die Kaap gaan kuier.

Drie jaar gaan ek en die kleuters af Kaap toe om in die parlementsdorpie te gaan bly, en moet ons onsself maar besig hou terwyl GL met hogere sake te doene het. Kinders en honde swerf in sulke lang toue oor die gras en sandveld. Ons swem in die helder, koue water by Clifton, dwaal op Bloubergstrand deur spookagtige mis terwyl ons ronde klippers optel om ‘n skattejagspoor vir ‘n kinderpartytjie te gaan lê. Op sy aandrang tel ek vierjarige Middelkind in die hoë mik van ‘n boom oorkant ons huisie en kyk anderpad terwyl ek terugstap huis toe en ‘n skietgebedjie om veiligheid opstuur. ‘n Laerskoolseuntjie roep hom toe: “Hei, outjie, as jy daar uitval, breek jy jou nek!”

Hierdie selfde boomklimmertjie gaan na matriek Kaapstad toe, waar hy sy volwasse lewe op eie houtjie aanpak. Tydens hulle jong swerfjare gaan kuier ons in ‘n reeks meenthuise by hom en sy liefling. Ons eerste kleinkind ondergaan in die eerste week van sy lewetjie ‘n ernstige hartoperasie en nog een toe hy drie jaartjies oud is. Ons kuier in Simonstad in ‘n huis met ‘n uitsig oor die see, waar ‘n geelslang een oggend om ‘n struik gekrul lê. Alleen kuier ek later weer by hulle, hoog in die berge bokant Simonstad onder dennebome, met rotse en paddastoeltjies en ‘n stil bruin dam.

Die tweede kleinkind kom aan en ek kuier steeds van een meenthuis na ‘n volgende. Ek word op heerlike uitstappies geneem: Weskus toe na die Strandloper, deur die Sederberge, na Silwermyn se natuurreservaat, Kirstenbosch, World of Birds, Babylonstoren… My kinders raak meer gevestig en nou kuier ek meermale in dieselfde huis in Durbanville; woon ‘n atletiekbyeenkoms, ‘n sanguitvoering en ‘n ouma- en oupadag by.

My kosbare vriendin H werk ‘n paar jaar lank by die Kaapse Argief in die ou Roelandstraatse tronk – dis ‘n bron van heelwat grappies. Sy reël dat ek Jan van Riebeeck se oorspronklike handtekening te siene kan kry in sy “Daghregister”, ‘n reuseboek waarin die daaglikse doenighede van die verversingstasie van “de Caab de Goede Hoop” opgeteken is. Om die vloeiende, flambojante handtekening vol krulletjies en draaitjies te sien, slaan eenvoudig my asem weg. As ek in die Kaap is, kuier ek en H vanselfsprekend – sit iewers in ‘n kafeetjie en haal in op mekaar se wel en wee.

Af en toe moet ek in die Kaapse kantore van my organisasie gaan werk en daar is ook ‘n luukse kongres by die Waterfront waar ons as organiseerders drie dae lank omtrent glad nie slaap nie. Die hotel het asemrowende uitsigte oor die see en die hawe, maar helaas – daar is geen tyd om dit te geniet nie. Dis stresvol om so ver van die huis af te moet werk, om uit ‘n tas uit te leef en nooit regtig te kan ontspan nie. Ek slaak telkens ‘n sug van verligting as ek uiteindelik my rekenaar kan wegbêre en my pad na my Kaapse kinders toe kan vind. In retrospek is ek nou so bly dat ek die paar kere as ek vir werk in Kaapstad was, moeite gedoen het om by hulle uit te kom, want nou is hulle baie ver – ek noem hulle nou my Ierse kinders…

Ek was nog nie weer in Kaapstad na hulle daar weg is nie. Sal ek Tafelberg ooit weer sien?

Pienkvoetpret = Gryskopgenot

Dit was nog altyd my mening dat die blote feit van Laatlam se bestaan my dwing om goed te doen wat nie by my ouderdom pas nie. Vanjaar pas ek nog vir klein Joshua op, voordat hy volgende jaar skooltjie toe gaan. Die kleinman het egter so teen die einde van verlede jaar gewys dat hy graag nuwe wêrelde wil verken, met die gevolg dat hy en Ouma nou weekliks ‘n Pienkvoetpret*-sessie bywoon.

Daar sit ek op ‘n plat kussing en sing lustig saam terwyl Joshi op my skoot al die gebare moet nadoen. Dan spring ons op en loop soos olifante of hop soos hasies al in die rondte – weer eens moet Ouma deelneem, sy moet immers ‘n goeie rolmodel wees! Daar is ‘n wye verskeidenheid aktiwiteite om die kleintjies se begripvermoë uit te brei en die band tussen mamma ( oftewel ouma) en kindjie te versterk.

Die eerste keer was Joshi se ogies koeëlrond in sy koppie, maar hy het mooi saamgespeel. Week 2 kon ek aan sy kenmerkende vrolike tweevoet-sprongetjies sien dat hy sake terdeë geniet. Week 3 begin hy vra wanneer is dit “pievoetpêt” en beleef hy reeds sy eerste speelgrond-onderonsie:
Na die gestruktureerde program is daar tyd vir vrye spel in die buitelug. ‘n Lieflike, stewige klein seuntjie staan enkeldiep in die watertjies van een van daardie plastiekskulpe, terwyl plastiekballe om hom ronddobber. Joshua dink dis net te lekker en klim self oor die rand om in die water te staan. Die eienaar van die terrein vervies hom en stoot Joshi agteruit sodat hy buite die skulp op sy boudjies land.

Ouma is besig om ‘n sny koek te verorber toe sy ‘n bekende geskrou hoor – dis Joshi se antwoord op enige stresvolle situasie. Die seuntjie se mamma is hoogs ontsteld en dring aan dat hy vir Joshi plek moet maak. Toe Joshi mooi in die skulp geïnstalleer is, wend die ander mannetjie hom na my. Hy praat sulke lang sinne met my (hy het die stembuiging en -ritme perfek bemeester, maar hy moet nog die woorde leer om in daardie cadenzas in te pas). Sy lyftaal laat egter geen ruimte vir twyfel nie, want terwyl hy my bepraat, vat hy my hand en lei my na die skulp, waar dit duidelik is dat ek NOU hierdie indringer hier moet uitboender. Ek is so dik van die lag dat ek heeltemal hulpeloos is, maar toe besluit Joshi self dat ‘n plastiekperdjie interessanter as die skulp is en die vrede word herstel.

Na so ‘n sessie is ouma en kleinseun ewe uitgeput en ewe gelukkig.

*’n Handelsmerk

Ierland se mense

Een van fantasieskrywer Terry Pratchett se lang ry onvergeetlike karakters is Twoflower, die toeris wat gestalte gee aan die gesegde “Fools rush in where angels fear to tread”. Hy slenter deur die strate van die groot stad Ankh-Morpork en tuur vaag en vriendelik deur sy (rooskleurige) dikraambril terwyl hy hom aan al die vreemde goed en wesens om hom verstom. Salig onbewus van die gevaarlike omgewing waar hy telkens net-net aan ‘n ramp ontsnap en soms selfs ‘n ramp veroorsaak, geniet hy sy toer geweldig baie.

Soos gewoonlik, het die skrywer hier ‘n groot waarheid beet: Toeriste dwaal onskuldig deur ‘n vreemde wêreld en het nie regtig ‘n realistiese beeld van wat hulle sien nie. ‘n Mens is met vakansie, alledaagse bekommernisse en verantwoordelikhede is opgehef, jou tyd is jou eie. Die wolke en landskappe van jou vaderland is dalk net so mooi of selfs mooier as hier, maar hier het jy tyd om daarna te kyk!

Tog wil ek as toeris ‘n stelling maak: Die Iere is gulhartige mense wat uit hulle pad gaan vir ander, letterlik en figuurlik. Ek onthou die dame wat die “lucky bog cat” wat ek vir my katvriendin uitgesoek het so sorgsaam toedraai; die hulpvaardige maître d’; die buurvroutjie wat stilhou en eers gou kennis maak; die ou Ier met die mooi hoë wangbene wat na ‘n vroeëre geselsie spesiaal van my skoonsus in die teekamer kom afskeid neem: “Enjoy the rest of your time in the Fridge!” Die skrikwekkende nou, kronkelende plattelandse paadjies, waar die gras sommerso uit die teer groei om middelmannetjies te vorm, maak my nie benoud nie, want ek weet die motoriste is bedag op voetgangers, fietsryers en aankomende verkeer.

Ek verkyk my aan die mooie kinders, heelwat van hulle met die kenmerkende rooi hare wat glo ‘n Keltiese erfenis is (Ierland het die hoogste persentasie rooikoppe ter wêreld). ‘n Klein dogtertjie in ‘n pub besluit ons is die interessantste ding wat sy nóg vandag gesien het. Sy het ‘n feestelike donkerrooi rokkie aan en vergaap haar aan ons klompie, loop sommer ‘n entjie agter ons aan, tot ons en haar gesin se vermaak.

Ons besoek die Donegalbiblioteek, waar die twee vriendelikste bibliotekaresses ooit vir my die een na die ander boek oor Ierland aandra. Op die koop toe kry ek en my skoonsus elkeen ‘n pen, potlood en boekmerk present, asook ‘n “History and Heritage Education Pack”: County Donegal in 1916: From the Edge, uitgegee by geleentheid van die 100-jarige herdenking van die Ierse opstand in 1916. Die interessante A4-boek op dik glanspapier bevat geskiedkundige foto’s en daar is ekstra werkkaarte vir gebruik in die skole. Volgens Middelkind lê die Iere ook besondere klem op kreatiwiteit en die kunste.

Een middag laat my kleindogter se dramajuffrou ons toe om ‘n repetisie vir hulle opvoering van The Wizard of Oz by te woon. Soveel talentvolle kinders… Isabella sing Somewhere over the rainbow dat hierdie ouma se trane net wil loop! Ons twee bak gemmerkoekies wat baie vinnig verdwyn en sy maak die mooiste poppie uit een van daardie wasgoedpennetjies met die ronde koppe, wat ouma vir Gabby moet saamvat SA toe.

Klein Frans probeer sy ouma leer hoe om die videospeletjie Streetfighter te speel. Hy is ‘n uitstekende, sagte mentor en moedig my aan om strategies te dink. Ongelukkig is ouma so besig om te probeer onthou waffer knoppie doen wat, dat daar geen sprake van strategiese denke is nie – indien daar ooit enigsins so ‘n moontlikheid was!

My skoondogter is ‘n uiters begaafde beeldende kunstenaar, maar die tyd om haar talent uit te leef is min. Laventel laat my altyd aan haar dink, want tydens hulle swerfjare in Kaapstad het sy orals waar sy moes intrek, laventel geplant. Haar potplante blom asof hulle betaal word en daar is altyd takkies en stiggies en groeiende plantjies op haar vensterbanke. Gaandeweg besef hierdie skoonma dat my dogter se hele silwerskoon, gesellige huishouding eintlik ‘n kunswerk is, met gelukkige kinders en man, heerlike kos en besondere gasvryheid. My wens vir haar is dat sy eendag, wanneer hierdie besige tyd verbygegaan het, na hartelus sal kan skilder, want talent soos hare verryk die wêreld.

Om die werklikheid van my seun en sy gesin se omgewing te kan beleef, is so ‘n voorreg. Ek en my skoonsus, sy peetma, koester ons in sy rustige teenwoordigheid, vanaf die eerste oomblik op Dublin se lughawe toe hy ons albei se swaar tasse oorneem en behendig motor toe maneuvreer. Soos hy dikwels tydens my kuiers in Kaapstad gedoen het, neem hy ons almal op heerlike uitstappies. Drie weke later is die terugreis lughawe toe maar stil, aldrie sit met hulle eie gedagtes. Ek weet my skoonsus sien daarna uit om haar kinders van ons avonture te vertel. Self wonder ek wanneer, indien ooit, ek weer hierdie dierbares van my sal kan vashou…

Ierland se Wild Atlantic Way

Die toerismeroete Wild Atlantic Way (2 500 km lank) loop van die suidelike kuslyn al langs Ierland se weskus tot bo in die noorde. Die merker lyk só:

Op twee agtereenvolgende dae verken ons hierdie roete in Donegal: eers noordwes en toe suidwes. Die eerste dag ry ons na Fanad Head se ligtoring, waar ons by ‘n kafeetjie met die mooiste uitsig op die see koffie drink. Die see is onstuimig en pragtig, liggroen waar dit oor die rotse breek en soms pluime die lug laat inskiet. Daar is groot opwinding as ‘n skool dolfyne sommer hier naby verbyswem.

 

In die dorpie Downings eet ons middagete. Sláinte!

 

By ‘n oulike winkeltjie “The Old Sea Dog” snuffel ons deur boeke oor die see, seevaart, seewier, skulpe, vis en visvangs. My kleinseun ontdek ‘n klomp hoogs realistiese bruin eiers wat van spons gemaak is – natuurlik koop ouma vir hom so ‘n “egg ball”, wat hop as mens dit laat val.

Ons ry huis toe, verby skape, asemrowend hoog teen die berge, met klipmure en kwiksilwer watervlakke orals. Dis ‘n gemoedelike, rustige dag.

Die volgende dag kies ons suidwaarts koers. Anderkant die geskiedkundige wewersdorpie Ardara sluit ons by die Wild Atlantic Way aan en ry verder suid. Hoog op ‘n bergtop staan windturbines wat volhoubaar krag opwek, maar die waaiers verdwyn in die mis, sodat mens net die wasige stamme kan sien. By ‘n uitkykpunt (was dit in Glengesh Pass?) ver, ver af met ‘n nou vallei langs, hou ons stil.

Dan ry ons tot by Bunglass, ‘n uitkykpunt in die Slieve League (“Sliabh” = berg; “Liag” = hellings), die hoogste seekranse in Europa. Dis ‘n onherbergsame landskap, met plate wit klippers wat orals teen die steil hoogtes afgestort het en die koue see doer ver onder…

Wat ons nou nodig het, is die vertroosting van middagete. By ‘n deftige restaurant in Killybegs, waar mens jou plek vooraf moet bespreek, beduie die besige dog hulpvaardige bestuurder waar ons dalk geholpe sal kan raak: hy ken nie die naam van die pub nie, maar hy weet wel dis oorkant ‘n begraafplaas. Vol moed en hongerte ry ons verder en kom uiteindelik tereg by Mary Murrin’s Pub, presies geleë soos daar vir ons beduie is.

Ons keer huiswaarts deur Barnesmore Gap in die Blue Stack Mountains, waar blougetinte rotse teen die hoogtes opgestapel lê. Naby Stranorlar val ons vas in die berugte Sondagmiddag-vieruur-spitsverkeer, maar die toffies wat by een van die garagewinkels met hulle besonder goed beplande en oorvloedige voorraad gekoop is, maak die terugrit sommer korter. Dis ‘n eienaardige, onrustige dag, perfek opgesom deur die Ierse digter Joseph Campbell (1879 – 1944):

Some places in Donegal seem to me to brood under a perpetual twilight and silence… And mixed up with the twilight and silence is a profound melancholy that rises out of the landscape itself… Those dark hills with the rack over them and the sun looking through on one little patch of tilled land, and the stone mearings about it, figure forth the sorrow that is the heritage of every Irishman; the darkness the sorrow, the sunshine the hope, iridescent and beautiful, but a thing of moments only and soon to fade away.