Reën-reën-waar-is-jy-Woordsnoer

Dis bitterlik droog…en warm…

Op die stoeptrap bokant die vergane grasperk lê Tortellini (ons pofkat) soos ‘n sfinks en haar gewag op die astrante voëltjies wat tevergeefs na kossies kom soek, maak dat ek haar soos ‘n paria wil verjaag.

Gister het vriendinne my saamgeneem om die Palissander Kamerkoor se uitvoering te gaan beleef. Die tema: “Water is lewe”. Veertien uitsonderlike liedere met uitsonderlike begeleidings: tromme, perkussie, klanke voortgebring deur op verskeie maniere op hulle eie lywe te klap. (Toweragtig, soos wat hulle op dié manier die klank van ‘n reënbui naboots!) Eteriese sopraanstemme en basse wat die dreunsang van ‘n impi met gemak sou kon hanteer het gesorg vir ‘n musiekervaring kort duskant engelesang.

Ag, ek het so gehoop dat hulle sang die reën sou laat ontwaak! Dat die weerlig in die arena van die lug sou glim en die groot Akwarellis die harde landskap sou omtower in ‘n sege van wasige sagtheid, dat die kosbare water sou giet uit die hemele…

Selfs die oproerige “Dansgebed” – teks deur Abraham Fouché, musiek deur Péter Louis van Dijk – het nie gewerk nie…

Dwarrelwinddans om die vuur soos ‘n druppel so rond! Handeklap! Laat ons voete woerie-woerie, laat ons voete tamboer op die grond! Dans die rommelpotdans tot die donderaar dit hoor.

(Miskien moet ons in eensaamheid en afsondering saggies, saggies en deemoedig, vra vir die lafenis van die reën waarna ons so smag…Sodat ons suster haar asvaal karos kan kom oopsprei…)

Daarbuite in hulle swembad, ‘n waterpoel oorskadu deur wilgers en ‘n lae krans, het die eende bly roei, terwyl die soepele stemme van hierdie ongelooflike groep mense ons in vervoering gehad het. Hoe graag sou ek vir elke koorlid ‘n gazania wou gee, en vir die stigter en dirigent Sarita Hauptfleisch ‘n hele bos, sommer net om “dankie, dankie, dankie” te sê!

---

Wil jy saam woordsnoer? So maak mens :

Jy kan ‘n enkele woord as inspirasie vonk gebruik of al die woorde – nes jy lus het. Hier is die skakel na die woordlys: https://lekkervurigeaffere.blog/2019/10/09/reen-reen-waar-is-jy-woordsnoer/

Skryf dan jou blog. Maak seker om die woord (e) in vetdruk (bold) aan te dui in jou skrywe.

Onthou om die skakel hieronder in jou bydrae in te sluit. En moenie vergeet om jou bydrae op Inlinkz te gaan aanhaak nie!

https://fresh.inlinkz.com/p/f64779e6a80c44bfb5baa671f2d5bcdf

Die uitdaging sluit Donderdag 16 Oktober 2109 om 12h00.

 

 

Advertisements

In die oomblik – Sondagoggend

Sondagoggend. Ouma lê taamlik moedeloos op haar bed – haar halfhartige poging om by die kerk uit te kom, het klaaglik misluk. Haar kleindogtertjie (haasbekkie, amper al ses jaartjies oud) kom by die deur ingewaai. “Squishy, squishy!” gryp sy ouma se pap bo-arm met altwee handjies en druk so saggies – dis ‘n ou speletjie van die twee. Skielik hou sy op, kyk diep en ernstig in haar ouma se oë: “Ek hou baie van jou. Jy is die middelpunt van my hart.”

What is it about Rebusfontein and King Louis VIII? — SEVEN CIRCUMSTANCES

On the subject of fictional worlds: I’d like to introduce you to “Rebusfontein”. Rebusfontein (pronounced rhéá-booz-fonteyn) is an Afrikaans name meaning Rebus Fountain. In South Africa, which is partly semi-arid, many inland place names end in words that have to do with water – fountain, dam, river, stream, etc. A rebus is a word and picture puzzle. […]

via What is it about Rebusfontein and King Louis VIII? — SEVEN CIRCUMSTANCES

Towerinne! Lees net hier! Hierdie blogger het bande met Suid-Afrika en sy dink die inwoners van Rebusfontein is nogal oulik 😀 Haar opinie beteken baie, want haar blog spreek van insig en kundigheid.

Misterie van die ou biblioteek, hoofstuk 2

Onthou julle nog Kim Kardashian se tolk? Die jongeling wat besluit het hy gaan terug na sy oupa en ouma se Bosveldplaas? Sy naam is Jakobus en sy ma is ‘n dinamiese antiekhandelaar in Johannesburg. Jakobus het haar vertel van die antieke koekstaander op my stoep en sy is baie opgewonde – skynbaar is dit besonderse Africana waarvoor die regte versamelaar baie sal betaal, dalk sommer nog met ongeslypte diamante! Silver het onderneem om die transaksie te gaan beklink – hy is netnou hier weg op sy Harley, met die koekstaander veilig in een van die sy-tasse weggepak. Hopelik kry ons ‘n ou ietsie om ons deur te sien totdat daar tyd is om die herehuis behoorlik vir skatte te fynkam.

Hoop julle geniet die croissants wat Lorenzo vir ons gebak het (ja, ek weet – hoeveel talente gaan ons nog ontdek??), Toortsie se heerlike neutemuffins en die baksel wortelmuffins wat ek gepleeg het deur Toortsie se resep noukeurig te volg. Daar is botter, gerasperde kaas en appelliefiekonfyt. Julle moet lekker eet – die arbeider is haar loon werd! Intussen gaan ek die slimme Vuurvliegie se wenk opvolg en daarbinne na ‘n eksemplaar van “Far from the Madding Crowd” soek – wie weet wat ons daarin mag ontdek!

Kyk julle, kyk! (Atiesjoe, atiesjoe, kug, kug, hagahagahaga…og, daardie ellendige stof!) Daardie einste boek het sommer reg onder my neus gelê, amper asof ek dit móés raaksien. ‘n Verbleikte pienk briefie, nog in sy koevertjie, sonder adres en met ‘n ongestempelde seël – dis nooit gepos nie! Wag, kom ek lees dit vir ons:

Pappa,

Ek is so ongelukkig! Wanneer kom jy huis toe? Mamma dwaal in die tuin rond, sy steur haar nie aan haar kinders nie – nie aan my of selfs aan Thomas nie. Tannie Isabella het gesê sy gaan my nie meer klavierles gee nie, want ek oefen nie hard genoeg nie. Mnr Hardy raak al hoe kwaaier – Pappa, mens is tog nie veronderstel om bang te wees vir jou butler nie?

Die dag nadat jy weg is, het oom Leonard ook vertrek. Hy het gesê hy kan my niks meer van waterverf leer nie, dat ek nou ‘n meesteres-skilder is! Ek mis hom ook, maar nie halfpad soveel soos vir jou nie. Waaroor het jy en mamma so baklei voor jy hier weg is? Sy het daardie hele nag gehuil…

Volgende week word ek sestien – ag Pappa, kom huis toe vir my verjaarsdag, toe, asseblieftoggie? Ek het mev. Marks baie mooi gesoebat en sy het uiteindelik ingewillig om vir my ‘n spesiale koek te bak, met pienk versiersel en ‘n string klein versiersuikerrosies. Pappa, as jy net hier kan wees, met jou arm om mamma se middel en jou ander arm om Thomas se ou smal skouertjies. Jy sal vir ons glimlag en in jou donkerbruin oë sal ons jou liefde vir ons kan sien. Eden sal weer ons huis wees, met musiek en vrolike stemme…en Mamma sal weer lag en sing…

Ek het nou net besef ek het geen idee waar jy is nie, geen adres waarheen ek hierdie brief kan stuur nie. Ag, Pappa!

Klara

Frannie kyk op en haar oë is vol trane, veroorsaak deur die ou traanklatte hier en daar op die tragiese ou briefie. “Julle, ek het nog ‘n boekie ontdek – ‘n dagboek. Dis gesluit en op die omslag staan: ‘Charlotte se dagboek’.  Ek dink dis die naam van Klara se ma – ek dink dis die vrou wat die brief aan Leonard geskryf het. Vuurvliegie, ek gee hierdie dagboek veilig in jou hande oor – ek weet jy sal die misterie verder vir ons ontrafel.”

Ons InLinkz skakel vir hierdie uitdaging is https://fresh.inlinkz.com/p/3f26291088494dc99c7aa4554a66a313

Bloggers wat nog nie voorheen deelgeneem het aan ons Lê-Jou-Eier bloguitdagings nie: Om raad te kry oor hoe om deel te neem en om elke week se aankondiging van die nuwe onderwerp te sien, besoek die volgende skakels Lê-Jou-Eier: Reëls en Lê-Jou-Eier: Hoe neem ek deel? Laasgenoemde blogpos bevat ook al die onderwerpe en skakels na vorige uitdagings.

 

 

Soos ‘n lied

Die afskeid was pynlik. Ons het mekaar styf vasgehou, met ingehoue trane. Wie weet of ons mekaar ooit weer in hierdie lewe sal sien?

H en ek ken mekaar nou een en vyftig jaar lank. Ons was lank kollegas en het elke oggend se saam koffiedrink in die kafeteria sommer as vanselfsprekend beskou – min het ons besef hoe bevoorreg ons was! Terwyl haar eie lewe goed geordend verloop het, het sy geduldig na my stormagtige klaagliedere geluister, altyd ‘n wyse trooswoord gehad. Die lewe het sy gang gegaan – sy en haar gesin het later Kaap toe getrek, maar elke keer as ons mekaar gesien het, het ons moeiteloos die drade opgetel en ons in mekaar se teenwoordigheid gekoester.

Toe kom die uitsonderlike kans om ‘n week lank by haar op Bredasdorp in die Overberg te gaan kuier, terwyl haar man in Kaapstad gaan werk. Dit was weer een van die rusplekke langs my pad wat my lewe lank nog so genadiglik aan my gegun word.

Hoog teen die skuinste staan die wit huis waar hulle woon, met ‘n wydse vergesig oor die mooi ou dorp. Kerkklokke verbreek die Sondagstilte; heuningvoëltjies swiep vinnig om die struike in die welige tuin. Daar is gereeld vars blommetjies in die huis – ook op my bedkassie. Ek verlustig my in die pragtige skilderkuns van haar pa, wat oral met groot sorg gehang is. Ons eet ons broodjies aan tafel; sê elke keer dankie vir die voorreg van dié week.

Oor Dinsdag se salige kuier saam met Toortsie en Seegogga het ek hier geskryf. Haar seun het sy motortjie “Rooies” vir ons gelos toe hy en sy pa Kaapstad toe is. Rooies neem ons op ‘n verkenningstog na die plaaslike Spar. Ons ry Waenhuiskrans toe, stap op die strand en ontdek die bron van die gladde klippe wat in hope op die strand lê: dit kom uit klonte rots wat gaandeweg verweer en dan die klippers vrylaat om deur die see rondgespoel en op die strand opgestapel te word.

Ons verken ‘n sjarmante kompleksie in Bredasdorp waar Givemore die kwekery toegewyd versorg. Ons eet spinasiesop met fetakrummels langs ‘n kaggelvuur – dis nog skoon winter in hierdie geweste. Opgediepte voorwerpe in die Skeepswrakmuseum bring die wrede werklikheid van skipbreuk tuis. In die ou pastoriegedeelte is daar vae spore van die dorp se beroemde dogter Audrey Blignault: van haar bundels essays in ‘n antieke boekrakkie; ‘n kort lewenskets teen die muur. Ek onthou weer haar onverbeterlike beskrywing van ‘n jakaranda in volle blom: “’n Glasligte blomwolk”… en hoe ek die enkele keer toe ek haar ontmoet het, sommer my hele lewensgeskiedenis uitgeblaker het, net omdat sy met sulke intense belangstelling uitgevra en geluister het.

Saterdag gaan wys H en haar man vir my Franskraal, Kleinbaai en Gansbaai. Op aanbeveling van die mensekenner agter die toonbank van KoekeLoer, ry ons na Afrikanos vir middagete. Weer is daar die wonderlikste oop vuurherd en die porsies is ongelooflik vrygewig.

Hoe heerlik om hierdie skoon see te mag beleef! Die baaitjies loop diep in die land in, sodat mens soms die golwe van die kant af strand toe sien jaag. Mens kan sommer so by die strand stilhou en ewe gemaksugtig die ryk seevoëllewe sit en bewonder. Die son en die reën kom en gaan…

Heeltemal te gou moet ek terug noorde toe. Vir my beeld hierdie reëltjie volkspoësie onwilligheid en verlange so goed uit:

My voete loop na Wellington maar ek gaan Worcester toe.

Die woorde en die gevoel draal dae lank in my gedagtes… Dan troos ek my maar aan die Amerikaanse digter Eunice Tietjens se woorde:

Old Friendship – Eunice Tietjens

Beautiful and rich is an old friendship,

Grateful to the touch as ancient ivory,

Smooth as aged wine, or sheen of tapestry

Where light has lingered, intimate and long.

Full of tears and warm is an old friendship

That asks no longer deeds of gallantry,

Or any deed at all – save that the friend shall be

Alive and breathing somewhere, like a song.

 

Kunsuitstalling op Rebusfontein

Toe ek onder Laatlam se dak ingetrek het, moes ek drasties afskaal – eintlik so te sê al my besittings wegmaak. Dit was vir my bevrydend, maar terselfdertyd ook traumaties. Dis hoekom ek so verknog is aan my toringhuisie op Rebusfontein, waar geliefde voorwerpe uit my verlede telkens opduik…

Hier hang byvoorbeeld ‘n olieverfskildery deur Nerine Desmond, wat my mammie in die vyftigerjare van die vorige eeu met meet en pas deur ‘n skema by haar skool gekoop het. Sy kon net twee skilderye bekostig, toe sit die departement die skema stop. Baie jare later was sy nog spyt daaroor. Dis ‘n Kaapse toneel, met drie figuurtjies in helder kleure wat langs ‘n rivier verby witstambome stap. Vir my het daardie skildery “Huistoegaantyd” versinnebeeld. In die werklike lewe het ek die skildery sonder sy raam vir my dogter in die VSA gevat, waar sy dit opnuut pragtig laat raam het. Dit hang nou op ‘n ereplek bokant hulle eettafel.

Hier is ook ‘n klompie surrealistiese syraamdrukke, die skeppings van ‘n digter-medikus-psigiater wat ‘n buurman in Sunnyside se woonstelwêreld was en later in New York gaan woon het. Hulle is destyds met groot sorg teen hoë mure in my huis gehang, in die ruimte waar die houttrappie was wat na die boonste slaapkamer gelei het, en het nou weer teen die “ivoortoring” se mure verskyn.

My vriend K het gesê ek mag hierdie skilderytjie (op hout) vir die uitstalling leen, omdat dit vir my so baie mooi is.

Hierdie kat het ek gehou, want hy is spesiaal een Kersfees deur my begaafde skoondogter wat nou in Ierland woon, vir my geskilder en geraam. ‘n Replika hang in my dakslaapkamertjie op Rebusfontein, want ek kan eintlik nie sonder hom klaarkom nie.

My vriendin H se pa J.G. Borman was ‘n bekende skilder, veral met waterverf, alhoewel sy olieverfskilderye vir my asemrowend mooi is. Een aand, lank, lank gelede, het ek die skildery “Reën oor die Wes-Transvaal” by die opening van een van sy kunsuitstallings gekoop, want toe ek dit sien, wou ek dit hê. Vele jare later het H ‘n Eeufeesgedenkuitstalling van haar pa se werk gereël, waarheen ou vriende hulle skilderye gebring en by haar eie versameling gevoeg het. Watter wonderlike aand was dit tog! Hierdie skildery het ek vir iemand gegee wat ek geweet het dit sou waardeer, maar ai – ek verlang nog steeds daarna.

Dit dan die som van my bydrae – Jinay moet nou maar sien hoe sy gaan maak daarmee.

---

Hierdie is ‘n denkbeeldige kunsuitstalling en elke Towerin word gedaag om haar unieke kuns (hetsy self gemaak of sommer net self gelief) te kom uitstal! Die In-linkz skakel is: https://fresh.inlinkz.com/p/ea9c1f40af104092b8ababac55311c85

 

 

 

“Rooies”

Die afgelope week het ek ‘n heel onverwagse kompensasie vir die ouderdom beleef.

‘n Blok van ‘n man het my op die Kaapstadse lughawe kom ontmoet, my in sy karretjie “Rooies” gelaai en by sy ma-hulle in Bredasdorp gaan aflaai. Ek ken hom van sy babadae af – wie sou ooit kon dink dat hy my eendag op ‘n besige lughawe sou kom ontmoet en aanry na ‘n heerlike kuier?

Gister het ons twee weer in Rooies gespring en die pad gevat terug lughawe toe. Ons ry in gemeensame stilte, gesels af en toe, dis die heerlikste ontspanne rit so deur die pragtige landskap van die Overberg.

Om oud te word, is minder erg as ‘n mens so deur die volgende geslag bederf word!

Sjampanje aan die Suidpunt

Soms word ek oorstelp deur die goedheid en guns wat oor my uitgestort word.

My hartsvriendin H wat laasjaar Bredasdorp toe getrek het, laat weet haar man moet ‘n week lank in Kaapstad gaan werk – kan ek haar dalk kom geselskap hou? In daardie dorp woon ook twee van die Towerinne, watter wonderlike kans om hulle te ontmoet! Ons planne word gemaak en toe ek weer sien, kuier ek in die mooiste Overberg.

Toortsie en Seegogga skuif al hulle gewone verpligtinge opsy en kuier ‘n hele dag lank saam met my en H. Seegogga kom ons oplaai om in Toortsie se asemrowende mooi huis ontbyt te gaan geniet. By die voordeur wag Toortsie ons in met haar kopdoek en fleurige voorskoot, terwyl twee Towerin-eende die ontmoeting deur die venster dophou. Terwyl ons ons verlustig in die uitsig oor die dorp tot by die verste gesigseinder, wys H na die tuin daar onder: “Mens kan sien hier woon ‘n boer!” Dis die allermooiste groentetuin met ‘n oorvloed kraakvars plante, benewens die fynbostuin nader aan die huis. Nooit sou mens kon glo dat hulle maar nou-die-dag hier ingetrek het nie! ‘n Tafel is vir ons voorberei, met ‘n feesmaal (waaronder spesiaal gebakte bantingbroodjies) en tee in die fynste Royal Albert-koppies.

Toe spring ons weer in Seegogga se silwer motortjie en sy vat die pad l’Agulhas toe (ek het ook nou geleer hoe spreek mens daardie plek se naam uit). Langs die pad stop sy skielik en gaan pluk vir my ‘n ruikertjie veldfreesias.

Seegogga is nes Toortsie ‘n boorling van hierdie wêreld, ken die mense en die stories. Sy vertel van Spookdraai waar die soldaat uit die Tweede Wêreldoorlog dwaal en van die Soldatepoel waar die troepe van destyds geswem het; wys vir ons die barakke wat nou nog staan. Ons ry al langs die see, waar die branders so skuinsweg oor die baai jaag. By die suidelikste punt van Afrika, waar die Indiese en Atlantiese oseaan ongemerk bymekaarkom, drink ons sjampanje uit dun langsteelglase.

Die son het nou nog geskyn, maar skielik sak ‘n bui reën uit en ons skarrel kar toe. Ons ry nog ‘n ent en toe – kedonkkk! haak die kar aan ‘n onverwagse klipbank vas. Maar dis geen probleem nie, want drie flinke manne wat besig is met ‘n padroller kom lig ewe vriendelik ons voertuig soos niks op en help dit mooi netjies oor die klip.

Ons gaan laaf ons senuwees in die sjarmante restaurant en geskenkwinkel Potpourri, ry dan na die vuurtoring wat in 1848 gebou is. My moed begewe my toe ek daardie steil trap (eintlik ‘n leer!) sien en ons stap liewers deur die keurige vuurtoringmuseum.

Daarna gaan kyk ons of ons nie dalk vir Parrie die Pylstert by Struisbaai se hawe kan sien nie. Ons gasvrouens wys vir ons die strandhuise waar hulle as kinders kom bly het; vertel hoe hulle in die hawe geswem het. Seegogga se beskrywing van die pylstert se stil, swart skaduwee wat haar diep daar onder in die water die skrik op die lyf jaag, sleur my mee na ‘n betowerde kindertyd.

Soos wat die Kaapse reën oor ons uitgesak het, so het strome van seën my gesalf op daardie gedenkwaardige dag in Bredasdorp.

Twee vlieë met een klap

Sjoe, hierdie sirkusavontuur hou mens besig met lees en lag en droom! Daarom slaan ek vanaand twee vlieë met een klap: kom wys my balrok vir ons sirkusitem en deel terselfdertyd twee foto’tjies uit die tagtigs van die vorige eeu.

By hierdie skakel kan julle oor ‘n klompie bloggers se denkbeeldige sirkusavontuur lees: https://fresh.inlinkz.com/p/556868f82eae403d9143258e74ee97b1

Hier is die smaraggroen valletjiesrok uit my glorieryke dae. Ek het altyd so mooi in daardie rok gevoel dat ek met absolute selfvertroue die sirkusarena sal betree en sal dans asof die hele wêreld toekyk: wals, tango, lyndans – wat ook al vereis word.

Die foto’s is by twee verskillende geleenthede in die vroeë tagtigerjare geneem. My dansmaat op die tweede foto was ‘n wildvreemde Suid-Amerikaanse diplomaat.

 

 

Perssensuur op Rebusfontein!

As julle die draad van die storie wil hoor, moet julle hier kyk:

Bondelsgedagtes: Wakkerword op Rebusfontein

Una: Geheime en Rebusfontein

Kameel: Die Sirkus kom Rebus toe

Woordnoot: Una en mnr Barnum

Hester: Una se beenhare plaas ons op die soustrein

Toortsie: Besturende Agent van…

---

Die uwe sit in haar ivoortoring omring deur vuil teekoppies en potte met koue tee. Daar lê orals opgefrommelde hoofpynpoeierpapiertjies rond – daardie soort met die Ingelse Oupanaam. Die jêmtertjies wat Bondeltjies oorgestuur het, is almal reeds uit pure senuagtigheid verorber. Om amptelike sensor van die mediasirkus te wees wat vanoggend hier op Rebusfontein losgebars het, is ‘n sware verantwoordelikheid – amper te swaar vir een mens om te dra! Maar nouja, la’k maar probeer, traai, poog, my bes doen…om die Towerinne se goeie naam (en potensiële inkomstetjie) te beskerm.

In my jeug was ek ‘n ruk lank deurmekaar met ‘n Sondagkoerantman. By hom het ek geleer dat die pers altyd, maar altyd, die hef in die hand het! Wat help volgende week se weggesteekte verskoninkie op bl. 6 na die vorige Sondag se hoofberig op die voorblad se luide trompetgeskal van leuens, sensasie en ‘n paar halwe waarhede?

Daarom begin ek maar by SON, wat nie verniet heelbo aan Toortsie se lys is nie, en blaai sommer direk na bl. 3. Ja, daar pryk die foto! Aaarghgh! Watter skrikwekkende onvleiende foto van arme Una, ons almal se hoop op ‘n ou ekstra geldjie! En kyk net die onderskrif, gepleeg deur ene “Broodina”:

Die hoopvolle “talent” wat hoop om met haar uitsonderlike harigheid die sirkuswêreld te verower. Een van die berugte “Towerinne” van Rebusfontein, ‘n obskure plekkie met eienaardige kreature, waar verdagte dinge aangaan.

Julle, ek gaan ernstig by Silver kla oor hierdie vrou wat nou weer ewe skielik in die prentjie is! Ek vermoed sy is nou ‘n vryskutskrywer en ek vertrou haar net mooi niks nie! Ek weet daar is van julle wat glo sy het ‘n nuwe blaadjie omgeslaan, maar kyk nou net hier! “Waddehel!” soos Hester sou sê.

Brief aan die Redakteur van SON

Geagte Meneer (ek dink jy’s ‘n man, want geen vrou, al is sy ook redakteur van ‘n Sondagponiekoerant, sou so ‘n gruwelike foto van ‘n ander Eva plaas nie),

Namens die inwoners van Rebusfontein eis ek ‘n apologie oor die swak foto in jou koerant. Indien jy nie in die volgende uitgawe om verskoning vra en die foto hierby aangeheg op bl. 3 publiseer nie, gaan ons jou blad dagvaar vir laster, want enige magistraat wat sy/haar sout werd is, sal weet woorde soos “berugte, obskure, kreature en verdagte” is veragtelike propaganda.

Wees gewaarsku!

Op las

Tannie Frannie

Hmm, volgende is HUISGENOOT, die skindertydskrif wat ek weier om te erken dat ek graag lees…maar ai, ek’s altyd so bly om ‘n uitgawe in ‘n dokterspreekkamer te sien. Oe, dis mooi! Hester se foto’s, in volkleur oor twee bladsye, met Una wat straal en die hare wat blink… Daar is ‘n foto van mnr. Barnum met sy nuwe protegé, albei glimlag breed en daar skiet sulke sterretjies van hulle tande af. Welgedaan, Toortsie!

Goed, kom ons kyk na die Burger. ‘n Beriggie op die voorblad, oor twee kolomme, met ‘n goeie kleurfoto van Una se been, maar ai tog, so hovaardig-meerderwaardig geskryf! Umm, nouja: “Write me up, or write me down, but for heaven’s sake, just write me!” Met die Burger se skerp intellekte gaan ek beslis nie swaarde kruis nie. Beeld het weer soos gewoonlik die berig by die Burger oorgeneem, dus hoef daar ook niks gedoen te word nie.

Oooo aarde, die BBC het Hester se video van Una se wikkelende toontjies in die hande gekry! Die kommentaar lui soos volg:

Weird and wonderful scenes were witnessed in the middle of South Africa, where a pretty little town Rebusfontein (gie-gie-gie vir daardie poging om die naam uit te spreek – “Ree-buzz-fin-teen”!) nestles among green grass and never-ending vistas. The single main street is lined with the most charming houses, an architectural feast of colour and styles. Apparently this video is of the lively inhabitants’ newest venture, an attempt to get their sideshow into Mr Barnum’s circus. Good luck, girls!

RSG-nuus wy twintig sekondes aan Una en Radio Overberg neem die beriggie oor:

Suid-Afrika se nuutste uitvoerproduk, Una, Towerin van Rebusfontein, sê sy is hoogs opgewonde om haar land in die buiteland te gaan verteenwoordig.

Nouja, die luisteraars kan nou maar daarvan aflei net wat hulle wil!

Media 24 weier om my aanlyn toe te laat, want my gratis inskrywing het lankal verval. Ek is in elk geval vodde, en iets verskrikliks het my nou net bygeval: Wat van sosiale media!?!? Daar gaan ons nuus mos soos ‘n veldbrand versprei, en wie gaan vir Broodina en die res van die fb-skinderbekke in toom kan hou?

‘n Salige verligting vul my hart toe ek besef een van ons Towerinne is ‘n kenner van sosiale media, wat daardie spulletjie sommer baie maklik in die regte rigting sal kan stuur. Christa, kom help asseblief – ons het jou kundigheid baie nodig!