Oupa-en-Oumadag

Gister was dit die graad R’s se Oupa-en-Oumadag by die puik laerskool waarheen Gabby nou gaan. Hulle het ons hemelhoog geprys met gediggies en wyshede, die mooiste items aangebied en die lekkerste verversings voorgesit. Ek het maar net opnuut my hoed afgehaal vir die onderwysers wat ‘n massa vyfjariges so mooi gedissiplineerd laat optree het.

My liewe skoondogter het beplan om drie kaartjies vir die een Ouma-en-Oupadag (vir my en haar ouers) en twee kaartjies vir die ander dag (vir Gewese Liefling en sy geliefde) te koop, sodat ons paaie nie hoef te kruis nie. Toe is die tweede dag se kaartjies reeds uitverkoop. Ek het my dogter verseker dat ek rêrig nie sou omgee om die dag saam met hulle te beleef nie, maar in my hart was daar ‘n skietgebedjie dat die dag vlot en genadig sou verloop…wat dan ook gebeur het.

Terwyl ek, oupa J en ouma N aanstryk saal toe, roep iemand na ons – dis Gewese Liefling en sy geliefde H. Tussen die horde oupas en oumas loop ons mekaar raak! Toe beland H en ek langs mekaar op die saal se ongemaklike plastiekstoele en in die loop van die oggend besef ek weer eens dat ek inniglik van hierdie vrou hou.

Ek ken H uit die dae toe ons albei kinders aan’t grootmaak was. Sy het die moed gehad om ter wille van haar seuntjies offisier vir ‘n seunspannetjie Voortrekkers te wees. Middelkind was een van haar spanlede en ek onthou nog dat ek so bly was, omdat sy met haar fyn vroulikheid die seuntjies sou laat besef dat daar staal in die vrouespesie skuil. Murg het sy beslis in haar pype gehad, want sy het die nege seuntjies dwarsdeur hulle laerskooljare met groot sukses begelei. Ek voel nou nog skuldig oor die dag toe sy vroualleen ‘n helikopter moes skoonmaak nadat die spannetjie begin opgooi het as gevolg van die toertjies wat die choppervlieënier in die lug uitgehaal het! Die belhamel en sy vlugingenieur het haar net so gelos, terwyl al wat ‘n mamma was, een kyk gegee en vinnig met hulle telge huis toe laat spat het…

Ons gesels oor ons kinders en kleinkinders en veral oor Gabby, vir wie ons albei so lief is. Ek vertel haar hoe die kleintjies die kuiers by haar en GL geniet (en verswyg die leë, eensame ure as ek nie betyds vir myself ‘n uitstappie op daardie dae gereël het nie). Sy vertel van laasjaar se kuier by haar en GL toe ons kinders wat nou oorsee woon, vakansie in Suid-Afrika kom hou het (hoe het ek hulle tog daardie kosbare tydjie saam misgun).

Na die kostelike program in die saal besoek ons Gabby se klas, waar een grootogige seuntjie met verwondering uitroep: “Dríé oumas en twéé oupas!” (Hmm, ek wonder hoe juffrou K daardie opset gaan verduidelik – die klassie is juis op die oomblik met “die gesin en familie” besig…) Gelukkig is daar ‘n geskenkie vir al vyf van ons.

GL lyk goed in sy swart jeans en kraakvars strepieshemp. Ek weet nie hoe hy en H mekaar weer raakgeloop het nie, lange jare nadat hy en ek uitmekaar is. Ons neem vrolik afskeid en ek kies my eie koers. Aanvaar ek uiteindelik, ná dertien jaar en heeltemal teen my sin, dat hierdie alleenpad tog vir my die beste is?

Advertisements

Langtafel op Rebusfontein

In Towerinstraat 7 steek ek vas op die kombuis se drumpel – dis dan ‘n replika van die kombuis waarin ek op my gelukkigste geleef het! Die mooi handgekerfde donkerhoutkaste, die lang venster wat uitkyk op ‘n prieel en Kaapse kanferfoelie, tot die bitterlike geelbruinbont linoleum van die sewentigerjare is daar! Heeltemal betowerd stap ek van die een kombuiskas na die ander en ontdek skatte van lank gelede…*

Hier staan al die sjerrieglasies wat met een slag gesneuwel het toe ‘n rak gebreek het. My kaasbak van gesnyde glas; die ronde glasbakkie wat net groot genoeg was om een boksie jelliepoeier in aan te maak. In hierdie mooi glasbeker kan ek gaan putwater skep – ag, en hier is my Tupperware-koekhouer ook! Die Royal Albert-teestel is weer volledig, reg vir ons koek-en-teesessies, en die handewerk van begaafde pottebakkers, wat so deur die jare aan skerwe geval het, is weer heel. A, hier is dit waarna ek eintlik kom soek het: my “Schlemmertopf”, ‘n ongeglasuurde kleibak waarin my bydrae tot die Langtafelfees gemaak gaan word: “Opgefoeterde Hoender”, soos dit in ons gesin genoem is, oftewel “Just Chicken” ter wille van my Amerikaanse skoonseun. Die resep was in ‘n klein kookboekie wat saam met die nuwe Schlemmertopf in die boks was en dit was baie jare lank vir my ‘n staatmakerresep.

Eers word die kleibak lank in koue water geweek. Op ‘n ruimskootse laag gekapte spek, uie en groen soetrissie word gegeurde hoenderporsies gepak. Een koppie hoendersop sorg vir die nodige vogtigheid. Bo-op pak mens rou aartappelskyfies, wat so stadig sonder olie of vet onder die kleideksel in die oond gaar bak. Na die langsame bakproses skep jy die skyfies in ‘n afsonderlike bak, sout dit liggies en roer ‘n houer suurroom by die hoender. Daar moet rys wees om die spek-, uie- en soetrissiesous oor te skep, bros groenboontjies met knoffelvlokkies en skywe soetpampoen, met ‘n kraakvars mengelslaai daarby. In die dae toe ek wynfiks was, was my gunsteling Haute Cabrière Chardonnay Pinot Noir. Die naam is ‘n mondvol en ‘n mondvol van hierdie wyn is die heerlikheid vanself. Hmm, gaan ons plek hê vir roly-poly met vla saam met ‘n glasie hanepoot? ‘n Klein koppietjie koffie en maroelaroomlikeur? Maar natuurlik, dis mos towerwêreld dié.

Nataniël het ewe galant die uitnodiging na Rebusfontein se Langtafel aanvaar, waaroor ek baie bly is, want ek bewonder hom grensloos: as mens, entrepreneur, sjef, ontwerper, kunstenaar, sanger, akteur en storieverteller. Ag, ek hoop tog die man is vanaand in ‘n bui om sy wonderlike staaltjies oor die plattelandse tannies van sy jeug te vertel – sowat van spitsvondigheid in die keurigste Afrikaans.

Oor die gas aan my linkerkant het ek ernstige bedenkinge: Kim Kardashian. ’Nuff said. Sy het gisteraand kom nes skrop in die groot slaapkamer op die eerste verdieping van my huisie. Gelukkig het sy haar eie tolk saamgebring wat seker maar die hele aand in haar juweelbehangde oortjie sal moet sit en fluister… Ten minste gaan haar elaborate uitrusting (ja, dis einste daai Met Gala-kostuum) interessante bespreking uitlok (pun very much intended); eintlik sien ek daarna uit om te hoor wat Nataniël gaan kwytraak…

* Ek moet Toortsie bedank vir die idee om goeters in Rebusfontein terug te vind – diep in my onderbewuste het haar ontdekking van haar musiekboek wat met hulle trek soek geraak en toe in haar huisie hier op Rebusfontein weer opgeduik het, my laat dink aan al die kosbare breekware wat ek so deur die jare moes afskryf.

*******
WIL JY KOM SAAM KUIER? MAAK SO:
Ons langtafel is sosiaal en gemeensaam van aard. Ons kinkel is dat elke Towerin en Blogmaat plek vir haar of homself en twee gaste aan die tafel het. Dit moet ‘n beroemde of bekende persoon wees – een wat jy bewonder en een wat jy verpes. Dis nou lewendes en die wat ons reeds vooruit is. (Broodina het ons mos geleer om selfs die van wie ons nie so baie hou nie, te aanvaar.)

Ook moet jy asseblief iets lekker bring om aan jou gaste en ons ander voor te sit. Vertel hoekom, en deel die resep as jy wil.

Kom ons kuier, begrawe strydbyle, bou brûe, smee vriendskappe en smul lekker saam soos net Rebusfonteiners kan.

Voorbeeldvonk
Towerin 17 Onbekend bring vir John McEnroe van tennis faam omdat hy so vreeslik kon vloermoer en dis nie sportmanskaplik nie en sy bring vir Dolly Parton omdat niks haar onderkry nie, nie eens spottery nie!
Smulgoed wat sy bring is Makataankonfyt en varsgebakte brood.

Mik om so 500 woorde te skryf dat ons lekker kan lag en lees en mense leer ken.

Onthou om jou bloginskrywing op Inlinkz te gaan haak:
https://fresh.inlinkz.com/p/f3a95533873d4e39950509a1af369d8a
 

 

Moedersdag 2019

Eenmaal per maand hou ons Kinderkerk terwyl die gewone erediens aan die gang is. Drie opgeleide predikante neem die verskillende ouderdomsgroepe (voorskools in die groot saal, gr 1-3 en gr 4-7 in twee verskillende kategeselokale) en die diens volg die gewone liturgie, met seëngroet, wet, geloofsbelydenis, verkondiging en seënbede. Daarna is daar ‘n handwerkie om hulle besig te hou totdat die groot kerk uitkom – vandag was dit vanselfsprekend Moedersdagkaartjies. Dis vanjaar 11 jaar vandat die eerste treetjies gegee is: 8-10 kindertjies rondom ‘n houttafel in ‘n klein lokaal, met die mammas wat destyds beurte gemaak het om aan te bied.

My ere-kleinkinders het ek soontoe gevat voor hulle Nieu-Seeland toe getrek het en nou is ek so bevoorreg om die twee kleintjies wat elke dag deel van hierdie ouma se lewe is, te kan saamneem. Hoe wonderlik is dit om te sien hoe Gabby sit en luister, opspring, sing en deelneem! Joshi is soos gewoonlik op sy eie missie – aitog, hoe dankbaar is ek dat ek nie sy juffrou gaan wees nie. Hy is egter redelik stil en het al die grootmense wat om hom kom kloek het toe hy voor kerk op my heup gesit het, ewe mooi gegroet. Hmm, ouma sal hom moet leer dat sy naampie eintlik nie “Boetie” is nie, soos wat hy telkens op die vriendelike vraag geantwoord het…

Na ‘n gewoel en ‘n gewerskaf kom ons aldrie vodde by die huis aan. Gabby is bleek en Joshi sit ‘n keel op oor enigiets wat nie na sy sin is nie. Ouma is heeltemal gedaan – sy moes Joshua met mag en mening wegsleep toe hy op ‘n stokkielekker aangedring het by ‘n groepie wat duidelik net genoeg vir elke kind in die groepie gehad het. Die onderdrukte geamuseerdheid van die omstanders het sy hanteer met die versugting: “Oumas het nie meer krag hiervoor nie!” (Dat ‘n mens nou so ‘n leuen uit pure verleentheid vertel en dit nogal by die kerk!)

Nou sit ek tuis en teedrink terwyl my hart van dankbaarheid oorloop.

Die meetsnoere het vir my in lieflike plekke geval, ja, my erfenis is vir my mooi. (Psalm 16:6, ou vertaling)

Woordsnoer 4: Towerinstraat 7, Rebusfontein – Tannie Frannie

Die ossewa, swaar gelaai met al my “skatte”, knars stadig straat-af. Hier kom ek alweer op die nippertjie aan, net-net betyds om by Towerinstraat 7, Rebusfontein, #MiddelMzanzi in te trek. Daar was nie genoeg plek op die eerste ossewa vir al my boeke en goeters nie, toe het die liewe Towerinne ‘n tweede ossewa vir my gereël. Ek loer gou by die kathokkie in – ou Lelik het die reis goed deurstaan, maar ek het mos nou al my les geleer met katte, ek is seker haar magie voel asof dit vol vlinders is. ‘n Nuwe, afgeleë omgewing – sy en ek voel albei die opwinding deur ons are bruis! Ek swaai soos wafferse sigeuner van die wa af terwyl ek aan die een wiel vashou; stap dan verby die spekboomheining onderdeur die pergola na die stoep van my huisie toe. Lorenzo, wat deur Hester afgevaardig is om my te gaan haal, sit die bal aan die rol en begin afpak. Die tuintjie is effens verwaarloos, ek sal met Hester moet onderhandel oor Lorenzo en tuinwerk…

Hierdie stoep gaan ‘n heerlike kuierplek wees, dit kort net ‘n lang tafel met genoeg gemaklike stoele vir man en muis. My Bali-eend word seremonieel in die hoek van die stoep staangemaak. Oe, kyk, daar’s ‘n rêrige kaggel in die sitkamer! Een groot en een klein slaapkamer op die eerste verdieping vir as my kinders en kleinkinders kom kuier en die snoesigste dakkamertjie (ai, daardie dakvensters!) waar ek my gaan tuismaak.

Nou vir die wonderlikste van alles: my eie ivoortoring! (Ag oukei, die reine waarheid is dis nie ivoor nie, dis van fyn rooi baksteentjies gebou. Maar net soos die spreekwoordelike ivoortoring, gaan dit my droomplek, leesplek, dinkplek, skryfplek wees. Gaan sommer vir Toortsie vra om my te leer brei en vir Scrapy om my te leer kwilt, dan word hierdie toring ‘n naaldwerkplek ook, vyf duime aan elke hand ten spyt – dis nie verniet Towerinwêreld hierdie nie! Wie kan nou vadsig wees as jy so ‘n plek het om in te werk?) Lorenzo het reeds al die bokse boeke hier ingedra en my ou lessenaartjie teen die wenteltrap opgesukkel tot voor die venster op die boonste verdieping, die man is ‘n honorêre towenaar! Net jammer hy is so ‘n babbelkous, dis net Hester wat hom kan stilkry. “Innig dankie, Alfonso, Valerio, Carlos, aag ek bedoel Lorenzo, dagsê, ons sien mekaar sommer gou weer.”

Lelik, hoekom miaau jy so daar onder die trap? Wag laat ek gou gaan kyk – grote griet, hier’s ‘n valdeur! Ahaa, vyf trappies lei na ‘n keldertjie, dis net die regte wegsteekplek vir die broodmandjie. Die antieke koekstaander lyk tog te mooi daar op die stoep met die pot ligpers rankmalvas daaraan vasgehaak, ek’s nou bly daar was nie destyds kans om dit te probeer smous op die Kaapse Parade nie. Ag foeitog, kyk daar sit Lelikkie buite in die tuin, lyk of sy so effens die blues het. Katte hou mos niks van verskuiwings nie, ek sal bietjie botter aan haar pootjies moet gaan smeer.

‘n Rukkie later sit ek by my lessenaar en teedrink, dink en droom. Perdebytjie het nou-die-dag haar verwondering uitgespreek oor hoe die virtuele blogwêreld oorspoel na die werklikheid. Wat maak dat vreemdelinge mekaar as vriendinne eien en die vriendskap in die werklike lewe kan voortsit? Waarom trek ons almal sonder huiwering hier na Rebusfontein, met die volle vertroue dat ons heerlike avonture gaan beleef?

Dis omdat ons veilig voel. Net soos wat dit maklik is om mense op sosiale media te beledig en diatribes rond te slinger, is dit ook maklik om op sosiale media mooi goed oor en vir mense te sê, want die filter van natuurlike beskeidenheid wat so dikwels maak dat komplimente weerlê word, ontbreek. Om mekaar op te bou en nie af te breek nie, is iets wat blogmaats by uitstek doen, want ons almal verstaan die krag van woorde en werk versigtig daarmee.

Nou verlang ek so na die Towerinne dat ek eers hier in die straat gaan afslenter en kyk wie woon waar…
**************************
Wil jy saam woordsnoer en Towerinavontuur op Rebusfontein? So maak mens :
Jy kan ‘n enkele woord as inspirasievonk gebruik of al die woorde – nes jy lus het.
Skryf dan jou blog. Maak seker om die woord(e) in vetdruk (bold) aan te dui in jou skrywe.
En moenie vergeet om jou bydrae op Inlinkz te gaan aanhaak nie!
https://fresh.inlinkz.com/p/c79e46273dd84a68bceb38fb23d1f7c5

“Don’t die, Dad – but they die.” Les Murray, The Bard of Bunyah, 17 October 1938 – 29 April 2019

Hierdie blogger het bande met Suid-Afrika. Sy skryf met diep insig oor boeke en digkuns. Julle kan gerus ook haar artikel “Why I hate and love poetry” lees.

via “Don’t die, Dad – but they die.” Les Murray, The Bard of Bunyah, 17 October 1938 – 29 April 2019

Kwalik ‘n kworum…

Bewussynstroom soos ek deur die voorstede onder die herfsbome na Lynnwood Bridge toe ry:

Hoe wonderlik dat twee Towerinne ver pad ry na ‘n ontmoeting hier in my omgewing – Frannie, jy is regtig bevoorreg! Vanoggend is ons kwalik ‘n kworum, daar was soveel struikelblokke: gesondheid, werksverpligtinge, ander aansprake op ons tyd en energie… Dankie, my liefste skoondogter, dat ek klein Joshi heel selfsugtig by jou kantoor kon gaan aflaai om bietjie in eiereg my menswees te gaan vier.

Ai, en watter viering was dit tog. Perdebytjie en Una waai vrolik toe ek aangestap kom, hoe welkom laat dit mens voel. My en ‘Bytjie se eende staan op die tafel – groter as wat ek gedink het, met hulle bakbene stewig in gemaklike stewels geplant, wat sekerlik nie die ou breë webvoete pynig nie. Hoe mooi is my veelkleurige eend, met haar kolletjieskeil, strepiestoppie, helderpienk hotpants en bypassende stewelveters! Hoe warm maak dit my hart om te dink dat Una en Positief haar spesiaal vir my uitgesoek het.

Perdebytjie bederf my met Nataniël se karamelbotter in twee pragtige vierkantige flesse, saam met ‘n kosbare briefie wat my hart opnuut verbly. Onverdiende gunste en gawes…

Saam beleef ons hoedat virtuele vriendskap in die werklike lewe bevestig word en verstom ons aan die wonder daarvan. Ons kuier en eet en gesels; vra uit om ontbrekende stukkies legkaart van die blogmaat oorkant ons in te vul. Kameel bel en Woordnoot loer in op WhatsApp met ‘n pragtige baba op haar arm. Ons verlang na Toortsie en betreur Bondelsgedagtes se afwesigheid. Una vertel van haar ontmoeting met Hester en haar dogter. Soos Vuurvliegie vanaand op Una se blog geskryf het: daar was ‘n groot groep vroue om daardie tafel.

Ons neem traag afskeid, deel vir oulaas drukkies uit, kry elkeen haar eie koers. Deur die herfsdeurstraalde middag ry ek huis toe, met ‘n hart tot barstens toe vol vrolike dankbaarheid.

Z staan vir slaap (my alfabet van vreugdes)

Mense het my al as “so rustig” beskryf. Mmm, ek verkies daardie kompliment bo my eie besef dat ek eintlik vrek lui is!

Daar is niks so lekker soos ‘n Sondagmiddagslapie nie. My kleindogtertjie het my laasweek betrap en verklaar: “Jy is besig met jou gunstelingding om te doen: om te lêêê…” Die kindjie is ‘n goeie waarnemer.

Aprilmaand is verby en die A-Z-uitdaging is afgehandel. Julle kommentaar het my daardeur gedra – baie dankie, liewe blogmaats, julle is kosbaar.

Y staan vir Ys (my alfabet van vreugdes)

Desember 2013, net nadat ek afgetree het, gaan ek by my dogter in die VSA kuier. Daar sien ek vir die eerste keer in my lewe rêrige-êrige sneeu.

My dogter was toe nog ‘n werknemer van die Girl Scouts. Dié middag vat sy my saam na ‘n onthaal wat ‘n troepie Girl Scouts vir ‘n groep senior burgers aanbied. Ons sit in ‘n pragtige saal met yslike vensters wat oor die tuin met hoë bome uitkyk toe die eerste sneeuvlokkies begin val – ‘n asemrowende gesig, omraam deur die sierlike vensters!

Ek bou sneeumanne (dis harde werk), maak sneeu-engeltjies (dis louter pret), sit my elke dag en verkyk aan die sneeulandskap. My flukse Amerikaanse skoonseun skraap sneeu van die motors, die oprit en die houtstoep af – as mens dit nie gou verwyder nie, ontaard dit in ys. Daisy die hond huppel soos ‘n dolfyn deur die sneeu; die buurman laat my met ‘n sleetjie teen die afdraand in sy tuin afgly.

In die helder sonskyn skitter die ysdrupsels aan takkies soos juwele…

X staan vir Soentjie (my alfabet van vreugdes)

Sy is nie vanaand hier nie – sy slaap oor by haar oupa (Gewese Liefling) en sy geliefde, wat ook ouma genoem word. Ek gun dié fyn vrou daardie eretitel en ek weet dat klein Gabby vir haar, wat drie seuns het en nou ook net seunskleinkinders, ‘n bron van plesier en vreugde is.

Die huis is onnatuurlik stil en haar kamer is leeg. Saans as haar mamma haar vat om te gaan slaap, kom sy altyd eers vir my met ‘n soentjie nagsê. Sy trek haar mooi mondjie op ‘n plooi – kaplaks! – “Nag, ouma.”

O, hoe mis ek daardie vreugde vanaand…

 

 

W staan vir Water (my alfabet van vreugdes)

Vanaand voel ek sommer vies vir myself, dat ek nooit daadwerklik plangemaak het om iewers by die see te gaan woon nie; dat ek iets wat my soveel vreugde gee, ‘n hele lewe lank vrywilliglik ontbeer het!

Wanneer ek die see hoor ruis, kom daar rustigheid in my gemoed. Ek sit graag na die golwe en kyk, veral as daar iewers ‘n rotsrif is waarteen die golwe breek en opspat – wit pluime bokant glinstergroen water.

Die kere wat ek in ‘n rivier kon swem, kan ek op my een hand tel – maar ai, dit was elke keer ‘n avontuurlike belewenis.

Plaasdamme en swembaddens het ek nog altyd behoorlik benut, ten spyte van paddaslyk en chloor.

Wanneer dit reën, dink ek aan ‘n geliefde predikant, ‘n Wes-Transvaalse boerseun, wat altyd so uit sy hart uit die Skepper vir die reën dankie gesê het.

Dit gaan goed met mense
wat hulle krag in U vind
en graag na u tempel toe gaan.
Vir hulle gaan daar fonteine oop
wanneer hulle deur ‘n dorre laagte trek
en die vroeë reëns sy seëninge bring. (Psalm 84:6-7)