In die oomblik – VSA9

Die allerverskriklikste tweestryd: Wanneer mens ‘n boek* nie kan neersit nie, maar terselfdertyd sien jy hoe die bladsye al minder word…

*The Clockmaker’s Daughter deur Kate Morton

Photo by Leah Kelley on Pexels.com

In die oomblik – VSA8

Tucker is eergister terug huis toe na sy mense toe. Hy het my darem ta-ta gesoen, so ‘n vinnige lekkie uit hom se bekkie deur ounooi se eet-en-drink. Ek mis hom vreeslik!

Balans

As ek geweet het dat ek eendag in die verre verskiet so baie vrye tyd sou hê dat ek sou kon lees totdat die letters by my ore uitpeul – sou ek minder laatnag in die bad gesit en lees het en meer nagrus ingekry het? Kan nie eens meer onthou wát ek destyds gelees het nie – behalwe daardie een boek van Terry Pratchett wat ek, half aan die slaap, in die water laat val het…

Jaja, ek weet: “Hier beneden is het niet,” maar is dit te veel gevra as mens na net so ‘n bietjie meer balans in die lewe smag?

‘n Bietjie meer rus en vrede vir die besige mammas en ‘n bietjie minder suisende stilte vir die alleniges…

‘n Bietjie minder verpligtinge vir die werkendes en ‘n bietjie meer verantwoordelikheid vir die afgetredenes…

‘n Bietjie minder inperking en ‘n bietjie meer kuiers saam met rêrige mense…

Ag, en as ek tog net al daardie opgegaarde pampiere in SA hier by my gehad het, sodat ek hulle nou rustig en sonder onderbrekings kon uitsorteer…kon huil oor die foto’s van vergange jare, kon glimlag oor vreugdes en die oorblyfsels van nare herinneringe kon verbrand… Maar nouja…

Photo by Engin Akyurt on Pexels.com

Ontmoet vir Tucker

Sy volle naam is Tucker James Davis. (Sy nooi sê die middelnaam is sodat sy ‘n lekker lang mondvol het om te sê as sy met hom raas.) Hy is volgens my dogter ‘n ontwerpershond, ‘n kruising tussen ‘n miniatuurpoedel en ‘n “king retriever”, wat sover as wat ek kan agterkom, ‘n tipe goue retriever is. Die eindresultaat is absoluut pragtig: gemmerkleurige wolle, ‘n wit beffie en teddiebeerpote. Hy pas mooi in by sy mensfamilie: daar is drie dogtertjies en ‘n pappa met verskillende skakerings ligrooi hare.

Tucker se nooi se huis was drie maande lank na V&P se troue ook hulle huis, totdat hulle hul voete gevind en ‘n woonstel gekry het. Haar man en P was op kollege reeds vriende en sy self was deur die jare vir V ‘n kosbare vriendin. Dis haar mooi hande wat Vilette se trourokbandjies ingeryg en vasgemaak het, en daardie selfde hande het myne drie jaar gelede vasgehou in die hospitaalgang buite die kamer waar V suurstof moes kry.

Dat Tucker hoegenaamd hier kom bly het vir die week wat sy mense met vakansie see toe is, is ‘n groot eer. Hy het hier aangekom met ‘n yslike blou sak vol lekkernye en speelgoed, sy bedjie, hondebakkies en die krat-met-babakombersie waarin hy saans toegemaak word, asook ‘n getikte dokument: “Tucker’s schedule”. Daarin word sy roetine sorgvuldig uiteengesit, maar ag – hy is mos nou eintlik in die gopse by hierdie ouma wat net van selfversorgende katte weet, met die gevolg dat die skedule maar ‘n vae riglyn bly.

Tog lyk dit asof die outjie lekker kuier. Hy volg my orals, lê heerlik saam met my op die rusbank wanneer ek storieboek lees en krul op die mat op as ek voor die rekenaar sit. Hy is net vier maandjies oud, maar aan sy maniere skeel daar niks nie – behalwe sy houding teenoor die katte wat hier woon. As hy ‘n kat sien, vergaan hoor en sien soos wat dit blaf en skel en dreig (ouma vermoed dis meer uit angs as enigiets anders), soveel so dat ek nou maar die gemmerkat Diesel eenkant toegemaak het, net sodat die geraas darem 50% minder is. Die swart kat Midnight sluip rond van die een skuilplek na die ander en gee Tucker sulke vuil kyke dat die see hom nie gaan afwas nie. Gisteraand na Tucker in sy krat gaan slaap het, het Midnight sy ander hondebedjie betrek en die helfte van die nag daarin geslaap, asof sy wou sê: “Dis my huis dié – en ook alles wat daarin is, verstaan?”

Dag van die donkie – ‘n Rebusfonteinfantasie

Photo by Leroy Huckett on Pexels.com

Toortsie het haar towersak vol wonderlike soeweniers van die VVVTT se reise gepak en dit hier op Rebusfontein kom uitgiet.

Onder andere was daar die rêrige êrige donkie, Santie, wat Toorts uit slawerny op Santorini gered het. Santie het so ‘n entjie galop, totdat sy in die weiveld by Blommetjie die koei en haar kalfie tereggekom het. Elke dag sien Frannie die driedierskap rondkuier daar in die veld, en dan wens sy sy kon op Santie se ou rug gaan ry. Haar mammie het as dogtertjie donkies gery, sy het baie staaltjies gehad oor hoe steeks en snaaks hulle kon wees. Sy en haar sussies moes die donkies saans gaan inhaal en dan het hulle probeer om terug te ry huis toe. Soms het dit gewerk en soms nie. Ag, Frannie weet nie eens hoe om ‘n donkie nader te roep nie!

Maar wag, Positief, haar buurvrou van Towerinstraat 8, is vandag hier en sy het die mooiste donkiefoto op haar blog. Sy ken ook bokke en bokke en donkies is mos maar ewe moeilik. Frannie draf gou oor langsaan, waar sy met ope arms ontvang word. Hulle klink ‘n glasie frangelico en Frannie vra raad: “Toortsie het gesê ek mag op haar donkie Santie van Santorini gaan ry – hoe roep ‘n mens ‘n donkie?” “O aarde, nee, ek weet nou nie eintlik nie – seker maar op die naam? Ek weet wel dat mens hulle met mieliepitte kan naderlok.” Positief gaan haal ‘n meelsakkie met mieliepitte in, watter behulpsame buurvrou is sy tog! Taktvol ook, want sy uiter nie ‘n enkele woord van bedenking oor Frannie se vaardigheid as donkieruiter nie, byt net op haar tande en skink nog ‘n knertsie.

‘n Rukkie later huppel Frannie straat-op na nr. 5, meelsakkie met mieliepitte in die hand, vrolik en reg vir die ding: vandag is die dag van die donkierit, van vryheid en grasievolle ruitery! Sy klop uitbundig aan Toortsie se rooi deur: “Joehoe, Toortsie! Waar’s daai oulike donkie van jou? Ek wil asseblief op haar gaan ry? Weet nie hoe om haar te roep nie, maar ek het mieliepitte!!”

Met haar gebruiklike gasvryheid gooi Toortsie haar deur wyd oop: “Kom binne, Frannie, kom binne! Ek het nou net bantingmuffins in die oond – wat van ‘n ou teetjie terwyl dit bak?” Frannie stowe egter nou voort op frangelico en misplaaste selfvertroue: “Ag hoe lekker, maar ek is nou so opgewonde, ek kan nie langer wag nie, waar is Santie?” Toortsie gaan staan op die stoep en roep: “Saaaantieeee! Waa’s my ou eseltjie? Waa’s ounooi se liefieding? Saaaaaantieeeee!” “O, so dis hoe mens dit doen,” dink Frannie terwyl sy huiwerig ‘n handvol mieliepitte uithou na die donkie wat stadig naderslof. Toortsie gaan haal ‘n toukontrepsie wat sy om Santie se kop regskik. Daar’s g’n saal nie, donkies word  immers bloots gery, volgens die staaltjies van Frannie se ma…

Van die stoep af swaai Frannie ‘n been oor die donkierug en vat die leisels stewig vas. Dis nogal hoog hier van bo af!  Santie staan mooi stil…Santie staan té stil! Frannie klik met haar tong en ruk die leisels dat dit op die donkienek tik. Sy wip-wip so effens om die donkie aan te moedig om te beweeg. Die towerinne wat Positief bymekaargemaak het om na die petalje te kom kyk, roep aanmoediging en raad uit.    

Toe haak Frannie af en skop vir Santie met mening in die lieste. Ummm – dit is ‘n fout, ‘n gróót fout. Daardie donkie trek weg teen ‘n duiselingwekkende spoed en hol vervaard oor Rebusfontein se wye vlaktes terwyl sy sulke uitasem hie-ho-tjies laat hoor. Die ruiter los die touleisels en slaan haar arms om die galoppende donkie se nek. Sy gil in die donkieoor: “Stop, stô-ô-ô-p, Santie, stôp! Halt! Hokaai, sie-jy!” maar dis tevergeefs. Al wat Frannie kan doen, is om met arms en knieë vas te klou, terwyl haar lewe in volkleur voor haar geestesoog verbyflits – nou nie juis ‘n aangename ervaring nie… Santie gooi wye donkiedraaie en gaan staan uiteindelik langs Blommetjie die koei, so mak soos ‘n lammetjie. (Ja-ja, ek weet dis gemengde dierevergelykings…) Die langoor balk lank en uitdagend – waar sou sy al daai asem vandaan kry?

Frannie val soos ‘n vrot vel in die stof, waar sy lank bly lê voordat sy na haar toringhuisie begin hinkepink…

Die dun plek: ‘n brief aan myself in die hier en nou

Photo by Jose Vega on Pexels.com

Christa rig ‘n bloguitdaging: skryf ‘n brief aan jouself (op enige ouderdom) en haar uitnodiging maak ‘n hoogs nodige konfrontasie moontlik.

Hallo …? (Hoe moet ek jou noem? Jy het so baie vervormings van jou naam beleef en geniet deur jou lange lewe. Dalk maar net op jou blognaam…)

Hallo Frannie,

Toe jou kuier by jou dogter in die VSA nuut en vars was, het hierdie lied reeds om jou kom vou.

Dit was ‘n wonderlike, vrolike Kerstyd – ontwrigting en verlange was nog ver in die toekoms.

Nou is jy op ‘n dun plek, ‘n drumpelplek, ‘n tussenplek vol van verlies en vergeefsheid…

Jy en jou skoondogter in SA WhatsApp en Joshi kom staan digby die kamera – so bekend en so vreeslik ver weg. Hy dra sy plastiekfietsie aan om vir jou te wys: “Hy’s baie blouerig!” Asof Ouma nie daardie blou fietsie maar al te goed ken nie. Ou seuntjie – toe Ouma daar weg is, kon hy nog nie eens die fietsie optel soos wat hy nou kan nie! Gabby kom speel met haar mamma se hare terwyl julle gesels, glimlag vir jou met haar perfekte twee nuwe voortandjies. Ag ou liefie, Ouma het dan nou die hele haasbekkiestadium misgeloop!

Ses jaar lank het hierdie kleinkindertjies jou so besig gehou dat jy verby die leemtes in jou eie lewe kon kyk. Die eerste twee jaar na jou aftrede was Gabby bedags in jou sorg – die rede waarom jy soggens opgestaan het. Daarna het haar boetie gekom en was daar nog vier jaar lank sin aan jou bestaan.

Nou is daardie tyd verby en jy is vasgevang in ‘n tyd van oorgang en onsekerheid. Die oue is verby, die nuwe het nog nie gekom nie en jy het geen benul van hoe die nuwe sou kon lyk nie…  

Hoe kan ek jou moed inpraat? Ons deel immers hierdie eienaardige spasie. Tog gaan ek probeer. Skrywers oor “liminaliteit” (groot woord, nè? dit kom van die Latyn “limen” wat “drumpel” beteken) sê mens moet die spasie tussen dit wat verby is en dit wat nog nie gekom het nie, aangryp as ‘n geleentheid om te groei. Richard Rohr gee raad: slaan bekommernis hok; leer om met onpeilbaarheid saam te leef; wag en vertrou; moenie die wolk van onsekerheid probeer ontvlug nie.

Gaan jy dit regkry? Nie uit eie krag nie, maar deur oorgawe…

O kom, o kom, Immanuel.

Mooi loop

Frannie

Dié taal van my hart

‘n Sterk, oorspronklike stem! Klik gerus op die skakel aan die einde om na die lied ook te luister.

2020 - Nieu Bethesda soutenpeper's blog deur Niël Stemmet

My hande lig en gryp na bo – woorde wat ek saam:

sin.

Om met woord te skep is ‘n gawe:

om stilte in woorde te vorm,

om woorde te ruik,

te proe en meeste van als,

styf teen jou se vas,

vas te hou.

In die tyd van Inperking, beteken my eie-woorde meer. Dit is asof ek in my soms-pyn-dae, in Afrikaans, werklik diep in my donker, kan ween.

Om te onthou hoe ek as kleinste kind nie die woorde gordyne kon klank nie – gerdyne het my mond gevorm, palalas vir paddas, pêde vir perde.

Vanaad in die stilte van die voorhuis, tewyl die vuur in die herd, my oë reis vat. Loop die reent buite dak, speel die lig-weer saam met die klank, van slag wat kaats-dans-trap teen die rante-se-kimme-se-rante.

As ek vanag my oë sluit, sal my laaste gedagte Afrikaans, in woord spel?

Ek onthou paar…

View original post 456 more words

In die oomblik – VSA7

Psalm 139:3. Of ek reis en of ek oorbly, U bepaal dit, U is met al my paaie goed bekend.

Photo by Anthony on Pexels.com

Ontmoet vir Donut

Donut het nog drie slapies hier by ons voordat sy eie mense van vakansie af terugkom. Hy is die mooiste goue labrador, vaartbelyn en energiek sonder om freneties te wees. Sy slanke lyf is waarskynlik hoekom ek hom aanvanklik “Biscuit” wou noem, want ‘n ronde “donut” is hy beslis nie.

Donut help my kind om vir Honey te sosialiseer, hy is die eerste hond met wie sy goed oor die weg kom.

Verder help hy my ook om ‘n splinternuwe vaardigheid aan te kweek – dié van hondeoppasser. Wie het nou ooit kon dink ek sal hier in die VSA my CV kom uitbrei? Die eerste dag toe hy hier by my kinders se huis kom intrek het, het hy my al bekoor: ‘n ware jintelman, kompleet met strikdassie en al!

Die kinders is terug werk toe en Donut het my geselskap gehou, so sjarmant dat Ouma hom sommer toegelaat het om saans in haar kamer te slaap. Die nag toe hy ‘n nagmerrie gehad het, het hy sulke klein tjankies gegee – andersins blaf hy glad nie, nie eens as die swart kat Midnight reg voor hom kom sit om hom te vertel dat hierdie huis eintlik haar en die gemmerkat Diesel se terrein is nie. Arme Donut! Midnight het sy snoet nou-die-dag van voor af ‘n vinnige linker- en regterhou toegedien en Diesel het die aanval afgerond met ‘n genadelose kaphou op die boud, wat die liewe stil hond ‘n enkele tjankie laat tjank het. Hmmm, ek is besig om my onvoorwaardelike liefde vir katte te hersien…  Wanneer Donut met sy mense herenig is, lê daar ‘n lang proses van brugbou voor met hierdie twee moedswillige kleinkatte!

Tamatieplant

My dogter het twee tamatieplantjies sommer by Walmart gekoop, in twee groot potte oorgeplant en vertroetel. Die een is ‘n “beef steak tomato”, die ander een klein kersietamatietjies. Onder haar liefderike sorg blom die plante letterlik en figuurlik, ons gaan een van die dae begin oes.

 My skoonseun en ek verjaar op dieselfde dag. Hulle nooi ‘n paar vriende oor en “grill” op die Amerikaanse manier. Daar is ballonne en feestelike papierritse. Ons kry elkeen ‘n koek (sjokolade en grondboontjiebottervulsel vir Paul; vanielje met soutkaramelversiersel en dolce delizio-vulsel vir my) en daar word twee keer “Happy Birthday” gesing.

Ek sit op die houtstoep en kyk uit oor die groen panorama, hou die maan dop soos wat dit stadig aan die suidekant deur die lug oor die boomtoppe beweeg. Dis nogal ‘n mylpalerige verjaarsdag, ek het soms, destyds in Suid-Afrika soos wat die D-dag stadigaan nadergeskuif het, vaagweg gedink ek sou die een of ander vierinkie moes reël, maar hóé of wát, dit was die vraag…

En kyk nou net: ‘n heerlike somersverjaarsdag vir hierdie suidelike wintersbaba!

Ek en daardie tamatieplante is ewe gelukkig…