Weerberig

Die weer hier in Pennsylvania, USA verstom my van dag tot dag. Een oggend was die bome se kaal takkies eienaardig duidelik afgeteken: dit was yskristalle wat aan elke enkele takkie vasgeklou het. Volgens my dogter sien mens dit nie dikwels nie en so teen elfuur was alles reeds gesmelt.

Een grou dag reën en reën dit heeldag – sulke sagte, vet druppels – en ek wens ek kon van die baie water aanstuur na my geliefde droë vaderland…

Die temperatuur daarbuite huiwer maar so rondom vriespunt. Op die seil wat V&P se swembad bedek, lê ‘n poel water waaraan ek nogal goed kan sien hoe koud dit daarbuite is: vriespunt en die water is ys; effens warmer danksy die genadige son wat heel dikwels hier skyn, en die water is maar weer net water.

Wanneer die helder winterson skyn, speel almal buite in die koue en juig oor die “good weather”. Newwermaaind dat die wind partykeer so koud is dat mens se ore gaan pyn as jy nie ‘n mussie ophet nie. Op sulke dae stap die kinders skooltoe en terug. Ek stap soms smiddae saam om hulle te gaan haal. Die kampus is skilderagtig mooi, met voetpaadjies wat oor ampergroen gras onder die pragtige ou bome kronkel – bome wat steeds mooi is, al is hulle kaalgestroop.

Vir iemand wat eers hier in die VSA vir die eerste keer rêrige-êrige sneeu gesien het (dit was ses jaar gelede) bly dit ‘n verstommende wonderwerk.

So twee weke gelede was daar behoorlike sneeu. P en die agt seuntjies in hulle “student home” het buite in die sneeu gaan baljaar – my eie moed het my egter begewe. Toe dit al donker was, het die jongste seuntjie nog steeds soos ‘n groot hond daarbuite in die sneeu rondgerol en baljaar.

Die weervoorspellings is presies en in die kol: sneeu van so twee tot drie duim teen tussen nege en tien Saterdagoggend word twee dae vantevore voorspel en mens kan maar weet dit gaan net so gebeur. Vrydagmiddag vyfuur sak die son…

Saterdagoggend begin die sneeu val en binne ‘n uur of twee het ‘n lorrie-met-‘n-sneeuploeg reeds met roekelose spoed die voorstedelike straatjie voor V&P se huis skoongeskraap. My kinders het die naweek af – goeie tydsberekening, want agt seuntjies se binnenshuis-vasgekeerde energie is nogal ‘n uitdaging en nou sal die aflos-“house parents” dit dié slag hanteer.

Die sneeu val sagweg en bedek die aarde verstommend vinnig. Fyn en vetter vlokkies warrel neer terwyl ons heerlik knus hierbinne sit, ewe vroom in die wete dat ons op die oomblik niks anders hoef te doen behalwe om die skouspel te geniet nie. Later is dit natuurlik ‘n ander storie, voordat die sneeu in ys verander: die breë oprit en die paadjie na die voordeur, asook die houtstoep en relings, sal skoongeskraap moet word – harde werk, soos wat ek drie jaar gelede aan eie lyf gevoel het! Volgens wet mag mens nie bestuur sonder dat jy eers die sneeu van jou motor verwyder het nie, want dit kan afvlieg en die motoris agter jou tref. P, met sy kenmerkende praktiese deeglikheid, lig die motors se ruitveërs voor ‘n sneeuval op, sodat hulle so punt-in-die-wind staan – dit maak dit makliker om die sneeu van die windskerms af te skraap. In elke motor is daar ‘n sneeuskraper en die sneeugrawe staan slaggereed op die stoep. Een van V&P se vriende het op ‘n plaas in Kanada grootgeword. Toe ek hom vertel hoe mooi die sneeu vir my is, gee hy sy oorwoë mening: “It’s beautiful to look at, but hard to deal with.”

Die kans dat twee sneeuvlokkies presies eenders gaan wees, is glo een uit een miljoen triljoen. Weerkundiges dink dat sneeuvlokkies een triljoen triljoen triljoen (1 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000) verskillende vorms kan hê. Vir my is dit dieselfde as “ontelbaar”. As ek so na die warrelende vlokkies sit en kyk, en ek dink aan die wonder van die ontelbare verskeidenheid vorms, kom ek naby daaraan om die konsep van die ewigheid te kan begryp. Buite is die wêreld spierwit en die woorde “witter as sneeu” draai in my kop…

 

Vir Gabby, op haar eerste dag in graad een

Liefste Meisiekindjie,

Jy hurk vir mamma se foto, handjie op die kat se kop, langs jou yslike nuwe skooltas, uitgedos in jou nuwe skooldrag: spierwit hempie, moulose truitjie met die skoolwapen, grys rompie, blinkswart skoentjies met bandjies en gespes, haartjies gevleg met ‘n groot geel strik op jou koppie. Nooit gaan daardie mondering weer so spiksplinternuut wees nie! Teen vanmiddag gaan daar skifmerke op die skoentjies wees, die rompie vol stof, die hempie nie meer netjies ingesteek nie. En dis ook reg so! Want jy het die dag voluit getakel en deurleef.

Ouma is so bitterlik baie lief vir jou. Mag daardie vrolike glimlag (wat die haasbekkie so mooi tentoonstel) tog nooit vervaag nie. Mag jy altyd weet op Wie jy kan vertrou. Wees geseënd, o punt van my hart.

Onverdiende guns alleen

Vir Kameel, wat gehoop het dat ek nie te veel verlang nie.

Vandag kuier ek ‘n kalendermaand lank reeds by my kinders in Pennsylvania, VSA. My dogter het ‘n Amerikaner liefgekry, in die kerk van sy jeug met hom getrou en aan ‘n nuwe lewe in die vreemde begin bou – sy, wat so lief is vir die landskappe en die mense van Suid-Afrika!

Maklik was dit sekerlik nie, maar sy was nog altyd ‘n moedige mens. Natuurlik is daar die liefde en ondersteuning van haar kosbare man. Sy het ook ‘n besondere gawe om na mense uit te reik, iets wat haar pad gelyk gemaak het. Hoe soet klink die Amerikaanse aksent in ‘n ma se ore wanneer jy as “V’s mom” voorgestel word en jy hoor telkens: “You have a lovely/wonderful daughter”!

Die gruwelike bederwery begin reeds toe ek op JF Kennedy Airport deur die deure van die aankomssaal stap en my kinders my met ‘n gejuig begroet. Ek kry ‘n sagte duvet en twee kussings agter in die motor om die drie-uur-lange rit van New York af ná 16 uur in die vliegtuig te deurstaan, maar watwou – ek het so lekker gevlieg dat ek kiertsregop die panorama sit en bekyk: eers Brooklyn en Queens, New Yorkers op voetsoolvlak met die ikoniese wolkekrabbers van New York op die agtergrond, en daarna die mooi woude van die platteland. Dis winter, die bome is kaalgestroop, maar die silhoeëtte is ongelooflik mooi.

V&P is huisouers by die Milton Hershey School, ‘n nalatenskap van die sjokoladebaron Milton Hershey wat sy hele rykdom bemaak het om ‘n skool vir minderbevoorregte kinders te vestig en te onderhou. Die kinders, van elementêre tot middel- en hoërskool, woon op kampus in yslike “student homes”, so agt tot tien óf seuns, óf dogters van naastenby dieselfde ouderdomsgroep per huis. Twee kinders deel ‘n slaapkamer; daar is ‘n rekenaarkamer, sitkamer, eetkamer en kombuis van industriële proporsies. Die lekkerste is die “rec. room”, ‘n reusagtige ruimte waarin V&P se agt seuntjies (hulle ouderdomme strek van 7 tot 11 jaar) binnenshuise sokker en hokkie speel dat hoor en sien vergaan. In die winter is hierdie ruimte onontbeerlik, want buite draai die temperatuur dikwels om vriespunt. Die huisouers het ‘n kantoor in die huis self en ‘n aangrensende “apartment” met drie slaapkamers – dis waar Ouma, soos die seuntjies my noem, haar eie kamer het. Dankietog daarvoor, want die energie van hierdie klompie maak dat ek dikwels rus en stilte nodig het! Saans sit ons almal om die lang eetkamertafel aan en ‘n seuntjie trek my stoel vir my uit. Watter voorreg – al word daardie stoel met soveel entoesiasme weer teruggestoot dat ek tussen tafelblad en rugleuning vasgedruk word.

Die geleenthede en fasiliteite is eenvoudig verstommend. As ‘n kind ‘n instrument wil leer speel, kry hulle lesse en die instrument op bruikleen. In V&P se huis is daar ‘n saksofoon- en fluitspeler. Ons het na die “band concert” gaan luister – junior- en senior-primêre kinders met miniatuur-tubas, trombone, perkussie, en ja – saksofone en fluite. Wat die lotjie aan musikaliteit kortgekom het, het hulle voor opgemaak deur foutlose, entoesiastiese spel. (Heimlik is ek innig dankbaar dat ons nie ‘n aspirant-violis in die huis het nie…)

Daar is ‘n binnenshuise verhitte swembad van olimpiese grootte. Ek huppel heerlik deur die water terwyl my meisiekind soos ‘n besetene in die baan langsaan swem. Dan onthou ek die middae by die laerskoolswembad toe sy leer swem het en na die les soos ‘n bibberende, halfverdrinkte diertjie haar handdoek kom haal het. P rig ‘n basketballspannetjie af en ons gaan kyk een Saterdagoggend na hulle eerste vriendskaplike wedstryd. Drie van “ons” seuntjies speel in die span. V sê droogweg dat P sal moet werk aan sy “coach face” – die liewe man is so mededingend van aard…

Ons eet brunch saam met die Grinch waar daar letterlik “green eggs ‘n ham” aan al die kinders en ander gaste bedien word.

Ons geniet ‘n puik “Christmas concert” waaraan al die laerskoolkinders deelneem. Ons woon die “house parents’ church service” by en sing “O come, o come, Emmanuel”… Dan is dit tyd vir “Christmas break” en ons gaan bly vir 17 dae in V&P se huis, so tien minute se ry van kampus af.

Hoe bevoorreg is ‘n mens, as daar drie pragtige Kersbome is om jou orals te herinner: “Dis Kersfees!”

Hier in V&P se huis het V “my” kamer voorberei – die wonderlikste liefdesgebaar. Sy het talle foto’s van my kinders en kleinkinders uitgesoek, met sorg geraam en teen die mure gerangskik. Ek woon hier omraam deur my dierbares; dis asof sy wou sê: “Kyk, Mamma, kyk watter rykdom het Mamma – en ja, Mamma mag maar na die kleinkinders verlang…”

Afskeid en vertrek

Dis die naam van een van Karel Schoeman se boeke. Die afgelope tyd is dit ‘n goeie opsomming van my dae.

Een vir een groet ek my goeie vriendinne – smartlik alleen staan die een laataand voor haar motorhuis vir my en waai as ek huis toe ry; met ‘n ander een voer ek ‘n aandoenlike afskeidstoneel buite ‘n koffiewinkel op. Dis eintlik onmoontlik om met mense te praat, om te sê wat hulle vir my beteken, want my trane sit vlak.

Langer as vyf maande se kuier met my kinders in die VSA lê en wink – oor ‘n paar dae klim ek op die vliegtuig na ‘n eerstewêreldse land waar ek gruwelik bederf gaan word. Maar o, hoe gaan ek die kindertjies van hierdie huishouding mis! En die maer lyfie van my ou lelike wit kat wat snags teen my kom snoesel.

Afskeid, vertrek en verskeurdheid…

Spoeg help vir alles

10 November is my pa se geboortedag. Hy is 44 jaar gelede al oorlede, maar my herinneringe aan hom bly vars en helder.

Hy was die enigste man wat my onvoorwaardelik en inniglik liefgehad het. Aan hom het ek my Godsbeeld te danke: die beeld van ‘n liefdevolle, sorgsame Vader, ‘n beeld wat my steeds staande hou as die lewenstorme woed.

Ek sien nou nog hoe my pa die tuinslang gevat en die stadsroet en stof van my splinternuwe karretjie afgewas het, die eerste naweek toe ek met daardie rooi Volkswagenkewer by die huis gaan kuier het. Lank voor dit, toe ek nog ‘n kind in die huis was, het ek eendag op hom afgekom waar hy besig was om ‘n taai kol op ons motor se agtervenster met ‘n natgelekte vinger af te vryf. Half verleë het hy verduidelik: “Spoeg help vir alles.” Ek het daardie wenk met my saamgedra en dikwels toegepas, as ek ‘n gekneusde duimpie gesuig of die krapmerke van ‘n kat met spoegies gedokter het.

My pa was gesinsman en versorger. Hy het my mammie op die hande gedra. Nege en twintig jaar lank het ek geglo dat ek ook in ‘n goeie huwelik geborge was. Toe nou níé…

Ag Pappa, spoeg help nie vir ‘n seer hart nie!

Misterie van die ou biblioteek, hoofstuk 17

Vroegaand sit Frannie alleen onder op die Rebusrus Amfiteater se verhoog en ween hartstogtelik… Die wind suis mistroostig deur die dennebome; danksy die goeie akoestiek trek haar snikke ver oor die dorpsmeent en sny deur murg en been. Haar ou kat Lelik het ‘n rukkie lank probeer troos en toe heeltemal moed opgegee en verdwyn.

Die affêre met Eden se biblioteek en die gruwels wat daar tevoorskyn gekom het, het Frannie se brose toevlugsoord hier op Rebusfontein geskud. Hoor net wat prewel sy alles: “Ag Klara jou arme, arme ou meisietjie…so lief vir jou mamma Sophia en jou pappa Joseph en jou boetie Thomas…so sensitief en vrygewig, ag, en waarom moes jou verhaal so hartseer wees…jou naam beteken ‘helder, stralend’…en toe skuif daar ‘n  donker wolk oor al jou vreugde en belofte…”

Een vir een kom die Towerinne uit die skaduwees nader. Una gaan sit en slaan haar arm om Frannie se rukkende skouers. Kameel sink aan die ander kant neer en huil saam, sodat die papier in haar hande met die storie van die donker wolk oor Klara sommer sopnat van die trane raak. Bondeltjies sit ‘n entjie verder en snik saggies. VirgoC staan nader met plantaardige vlugsout en Hester skink ‘n stewige dop Frangelico vir die armsalige vrou wat so die kluts kwyt is. Positief en Christa koukus eenkant oor hoe op aarde hulle hierdie histerie tot bedaring kan probeer bring, terwyl Trommeltjies ‘n pakkie snesies voor die wenende vrou neersit. Seegogga vang die atmosfeer van Griekse tragedie vas met ‘n wonderlike skets en Perdebytjie neem foto’s van die kring besorgde gesigte. Woordnoot knik goedkeurend – dis hoe sy die Towerinne ken, een vir almal en almal vir een! Toortsie soek in haar sakke na ‘n daggakoekie – liewers ‘n bedwelmde Frannie as hierdie huilende een. Scrapy tik Frannie op die skouer: “Jy sê altyd skryf is terapeuties, dalk moet jy gaan skryf – jy weet dis jou beurt, nè?” Vuurvliegie tik Frannie op die ander skouer: “Ek het nou net ‘n boodskap van Ringo gekry, jy word dringend in jou ivoortoring benodig.”

Frannie staan op en strompel na haar huisie met die ivoortoring met al wat ‘n Towerin is, agterna. Skryf help mos altyd. Dalk is Scrapy reg, as sy die storie probeer verder skryf, sal sy beter voel… In die toring sit Lelik en Ringo, Vuurvliegie se plaaslike towerhond wat kan praat – Lelik moes hom gaan haal het om te kom tolk, want Frannie kan sien haar kat het groot nuus om te vertel.

In sy blafferige stem tolk Ringo wat Lelik te sê het: “Liewe Nooi, dis niks lekker as jy so hartseer is nie, toe gaan kyk ek maar daarso by daai huis met die stowwerige bibbeloteek of ek iets kan gaan uitvind. Sit nog so innie tuin byrie put, toe kom twee mooi bont katte aangesweef. Ek skrik g’n niks nie, want ek’s ook mos ‘n kat, al kan ek nou nie sweef nie! ‘Wie’s julle?’ vra ek ewe dapper. ‘Ons is die geeste van klein Thomas se katte!’ miaau hulle terug. En toe begin hulle vertel…

Deur Ringo en Lelik en die bont katte se verhaal word die Towerinne teruggevoer na die oggend van Klara se 16de verjaarsdag:

Klara word wakker met heerlike afwagting in haar hart. Dis haar verjaarsdag! “Sweet sixteen and never been kissed…” Die son skyn helder daarbuite en sy trek die swaar fluweelgordyne oop sodat die vrolike strale by haar kamer kan inkom. Haastig trek sy aan, heel eerste wil sy na haar verjaarsdagkoek gaan kyk. Sy huppel die trappe af en hardloop kombuis toe, waar mev Marks nou net die laaste pienk versiersuikerrosie vasplak.

Klara snak na haar asem: “O, tannie Marks, dis so, soo mooi! Baie dankie!” Sy vlieg om die tafel en gryp die kok vas,  gee haar ‘n stywe drukkie. Mev Marks is nou nie eintlik een vir sulke stuitigheid nie, sy pluk haar voorskoot reg: “Ja, ja, toe nou, dis sommer niks.” “Sommer niks! So ‘n pragtige koek! En ek weet dit gaan net so lekker smaak as wat dit mooi is! Kan ek die snye koek gaan uitdeel, kan ek, kan ek ‘seblief?” (Die twee in die kombuis weet sy wil graag ‘n stukkie koek vir Charlotte, gevangene in die kelder, vat… Sy kuier mos hoeka daar by hulle dogter. Dis seker maar die bloedband wat maak dat Klara so lief is vir “arme tannie Charlotte”.) “Ja, maar eers nadat hulle halfelf die koek formeel in die eetkamer gesny en vir jou gesing het,” kom dit van die houttafel af waar mnr. Hardy sit. “Geluk met jou verjaarsdag, Klara. Jy’s nou oud genoeg om die waarheid te hoor oor die mense hier op Eden en ook oor jou en Thomas. Kom sit hier by my dat ek jou kan vertel.”

Skoorvoetend kom Klara nader, trek die stoel uit wat die verste van mnr. Hardy af is en gaan sit, terwyl sy vraend na hom kyk. Mev. Marks verdwyn stilweg uit die  kombuis.

‘n Man wat toelaat dat sy dogter gevange gehou word, het geen empatie nie; hy stel dit wat hy wil sê sonder enige poging om die skok te versag:

“Sophia is nie jou en Thomas se ma nie, Charlotte is.”

“Ekskuus…wat? Mnr Hardy…?”

“Charlotte is julle ma. Sophia het ingewillig om julle aan te neem omdat sy so graag wou kinders hê. Charlotte is my en mev. Marks se dogter – dit beteken ons is jou en Thomas se oupa en ouma.”

“En my pa? Wie’s my pa dan?” Klara se stem is hoog en dun, die trane loop oor haar wange.

“Nee, Joseph is wel jou pa, Klara. Kom, kalmeer nou – dis glad nie so erg nie…”

“Glad nie so erg nie! Glad nie so erg om 16 jaar lank voor GELIEG te word nie?!”

Klara storm by die kombuis uit, hardloop die trap op na Sophia se kamer en val snikkend op Sophia se bed neer. “Mamma, Mamma, mnr Hardy sê…mnr Hardy sê jy’s nie my ma nie!!”

Sophia stut haarself met sagte donskussings teen die koppenent – sy vrees lankal hierdie oomblik, sy het geweet dit gaan kom. “Klara, wag nou, wag nou, my liefie. Ek IS jou mamma in alles behalwe die feit van geboorte. Ek het jou versorg van jou eerste dag op hierdie aarde en jou nog altyd so lief gehad soos enige ma haar kindjie kan hê.” Sy streel die blonde krulle wat ruk soos Klara snik. Lank sit hulle so, totdat Klara uiteindelik bedaar. Sy skuif nader aan Sophia, slaan haar arms om haar ma en snuif Sophia se eiesoortige geur diep in haar longe in. “Ag, ek is lief vir jou ook – maar wat gaan ek nou maak? Kan ek jou maar nog Mamma noem? En wat van Thomas – mnr Hardy sê hy’s ook Charlotte se kind?”

‘n Enkele traan rol oor Sophia se wang. “Ag Klara, moenie nou al vir hom vertel nie? Gun hom maar nog ‘n paar jaar van geborgenheid soos wat jy gehad het? Belowe my, belowe my jy sal niks vir hom sê nie, asseblieftog my meisiekind…” Klara sug, diep en gebroke. “Ja, ek verstaan hoekom Mamma dit vra…Goed, ek sal niks vir hom sê nie…” “Dankie my kind. Kom, droog af jou trane – mens se 16de verjaarsdag moet ‘n dag van vreugde wees! Kyk wat het pappa en ek as geskenk vir jou uitgesoek.”

Sophia stap na haar spieëlkas en lig die diamanttiara versigtig van die hoedestaander af. Sy plaas dit op Klara se krulle en trek haar asem in: “Hoe mooi is dit! Kyk hoe skiet die diamante reënboogvonkies die hele kamer vol! Klara, ek en jou Pappa wil hê dat jou lewe so moet vonkel en skitter soos hierdie tiara. Bewaar dit veilig en dra dit met vreugde!”

Van daar af het die dag sy loop gekry. Klein Thomas het vir haar ‘n musiekstuk gegee wat sy lankal wou hê; tannie Isabella het ‘n metronoom oorhandig, met die wens dat dit Klara se klavierspel ‘n hupstootjie sou gee. Die pragtige koek het heerlik gesmaak en Klara het vir Charlotte ‘n groot stuk kelder toe gevat.

Joseph het nie huis toe gekom vir die verjaarsdagviering nie en Leonard was ook afwesig.

‘n Paar dae later besef Sophia dat daar groot fout met Klara is. Sy is lusteloos, wil nie met Thomas speel nie,  vermy dit om by tannie Charlotte in die kelder te gaan kuier. “Klara, jy was laas op jou verjaarsdag by Charlotte, toe jy vir haar die sny koek gevat het. Wil jy nie asseblief maar gaan kyk hoe dit met haar gaan nie? Noudat Joseph weg is, is sy die heeltyd daar in die kelder toegesluit, dit moet vir haar verskriklik moeilik wees.” Klara sug, maar sy weet Sophia is reg – iemand moet gaan kyk hoe dit met Charlotte gaan.

Toe die meisie by die kelder ingaan, sien sy Charlotte doodstil op die vloer lê, met haar kop onnatuurlik skeef gebuig. “Tannie Charlotte? Tannie…o, nee, nee, NEE!”  Hierdie skok is te veel vir haar en waansin neem oor. Al waaraan sy kan dink, is Thomas se sketse teen die muur en dat sy hom nóú moet vertel wat sy laasweek oor hulle gesin geleer het. Sy vergeet heeltemal van haar kalm belofte aan Sophia, hardloop na Thomas se kamer toe en gryp die seuntjie aan die hand. Sy sleep hom saam na die tonnel waar hy sy vrolike prentjie van hulle gesin teen die muur geteken het.

“Boetie, nou moet jy LUISTER!” skree-huil Klara. Sy trek Sophia se naam dood met die breëpuntkoki wat sy van Thomas se tafeltjie af gegryp het en skryf Charlotte daaronder. Dan verander sy die vrolike glimlaggies in vertrekte swart lippe met mondhoeke wat na onder wys. “Ons mamma is nie ons mamma nie!! Tannie Charlotte is ons ma – of nee, wag, sy wás ons ma…” Met die koki krabbel Klara wild oor die figuur van die mamma en raak histeries aan die lag. Teen dié tyd is Thomas so ontsteld oor hierdie vreemde sussie en die vreeslike goed wat sy sê en doen, dat hy hartverskeurend begin huil. Dit ruk Klara gelukkig tot stilstand. “Wag, wag boetie, moenie so huil nie…kom jy en ek gaan verander die inkleurprent van die familiestamboom waaraan ons laasweek gewerk het, sodat dit DIE WAARHEID kan wys!” Sy sus Thomas so ‘n bietjie en lei hom dan weer uit die tonnel na sy kamer, waar hulle die prent gaan haal en biblioteek toe neem om foto’s te gaan soek. Gou is die prent verander om die ware toedrag van sake te wys en Klara gryp Thomas aan die hand om terug na die tonnel toe te hardloop. Huilend plak sy die nuwe prent van “Ons Familie” teen die rotsmuur vas.

Sy kom nie agter dat Thomas haar aandag probeer trek deur aan haar rok te pluk nie, maar ‘n sesde sintuig wat ten spyte van haar groot ontsteltenis nog steeds werk, sê vir haar: “Kyk agter jou op die vloer van die tonnel…”

Die dood vanself seil vinnig nader – ‘n swart mamba, met flikkerende tong…

“Hardloop, Thomas!” skree Klara. Sy stamp haar boetie by die gang af en gaan staan tussen hom en die slang, hande uitgestrek om te probeer keer, om haar boetie te beskerm. As die slang sy tande in haar voorarm inslaan, gil sy van afgryse. Thomas swaai om en kom teruggehardloop – die slang pik hom aan die been en seil dan terug met die tonnel na waar dit vandaan gekom het…

In die kombuis steur mnr Hardy en mev Marks hulle nie aan die voeteval deur die huis nie – Klara en Thomas speel dikwels wilde speletjies, op en af met die trappe en deur die “geheime” tonnels. Klara se gil van doodsangs laat hulle egter besef daar is groot fout. Hulle hardloop na die tonnel vanwaar die gil gekom het. Hulle is net betyds om die twee kinders se laaste stuiptrekkings te beleef…

Midde-in hulle skrynende smart oor die kinders, wat hulle per slot van sake tog liefgehad het, besef die ouma en oupa dat hierdie verskriklike gebeure hulle eie posisie heeltemal verander. Mnr Hardy het Joseph se testament in die biblioteek uitgesnuffel en die bepalings met mev. Marks gedeel. Hierdie twee kinders was hulle hoop op ‘n stabiele toekoms met werk en blyplek!

“Kom,” beveel mnr Hardy, “Vat jy vir Thomas en ek sal Klara dra. Ons gaan hulle vir eers wegsteek hier bo in die grotkamer, in daardie groot ou kis, totdat jy en ek uitgewerk het wat op aarde ons nou gaan maak…”

Verslae sit die Towerinne in die toring… Wat het met Charlotte gebeur? En met Joseph en Leonard? Wat het gebeur dat mnr Hardy nooit weer die kinders uit die kis in die grotkamer gaan haal het nie, was dit dalk die brand waarvan Trommeltjies gedroom het?

Christa, ek het nou my hartseer oor Klara en Thomas (probeer) wegskryf. Sal jy asseblieftog vir ons van hierdie vrae kan beantwoord?

Ons InLinkz skakel vir hierdie uitdaging is https://fresh.inlinkz.com/p/3f26291088494dc99c7aa4554a66a313

Bloggers wat nog nie voorheen deelgeneem het aan ons Lê-Jou-Eier bloguitdagings nie: Om raad te kry oor hoe om deel te neem en om elke week se aankondiging van die nuwe onderwerp te sien, besoek die volgende skakels Lê-Jou-Eier: Reëls en Lê-Jou-Eier: Hoe neem ek deel? Laasgenoemde blogpos bevat ook al die onderwerpe en skakels na vorige uitdagings.

 

 

 

 

Nou kan jy bestel:

Bo-Karoo

Stories uit die Bo-Karoo is afgelewer. Presies 3 maande na my eerste navraag aan CLF ivm selfpublikasie.

Die volle oplaag boeke word beskikbaar gestel om fondse in te bring om Vanwyksvleiers te help. Kontantvloei, totdat dit weer sal reën en hulle uit die as kan opstaan, is by baie boere ‘n groot krisis.

Met jou aankoop van die boek, help jy om iemand in Vanwyksvlei in nood te help. Baie dankie dat jy wil meewerk aan hierdie projek.

Soos wat die kerk in die voorgrond op die omslag van die boek sentraal in die prentjie staan, so probeer ons en ons geloofsgenote om ons geestelike broers en susters in Vanwyksvlei te help om staande te bly.

Die boek kos R339.00 en sluit posgeld in. Dit beslaan 300 bladsye, gepak met 126 stories en 50 kleurfoto’s van Vanwyksvlei, sy mense, sy omgewing en van gebeure die afgelope tyd sowel as uit…

View original post 362 more words

Reën-reën-waar-is-jy-Woordsnoer

Dis bitterlik droog…en warm…

Op die stoeptrap bokant die vergane grasperk lê Tortellini (ons pofkat) soos ‘n sfinks en haar gewag op die astrante voëltjies wat tevergeefs na kossies kom soek, maak dat ek haar soos ‘n paria wil verjaag.

Gister het vriendinne my saamgeneem om die Palissander Kamerkoor se uitvoering te gaan beleef. Die tema: “Water is lewe”. Veertien uitsonderlike liedere met uitsonderlike begeleidings: tromme, perkussie, klanke voortgebring deur op verskeie maniere op hulle eie lywe te klap. (Toweragtig, soos wat hulle op dié manier die klank van ‘n reënbui naboots!) Eteriese sopraanstemme en basse wat die dreunsang van ‘n impi met gemak sou kon hanteer het gesorg vir ‘n musiekervaring kort duskant engelesang.

Ag, ek het so gehoop dat hulle sang die reën sou laat ontwaak! Dat die weerlig in die arena van die lug sou glim en die groot Akwarellis die harde landskap sou omtower in ‘n sege van wasige sagtheid, dat die kosbare water sou giet uit die hemele…

Selfs die oproerige “Dansgebed” – teks deur Abraham Fouché, musiek deur Péter Louis van Dijk – het nie gewerk nie…

Dwarrelwinddans om die vuur soos ‘n druppel so rond! Handeklap! Laat ons voete woerie-woerie, laat ons voete tamboer op die grond! Dans die rommelpotdans tot die donderaar dit hoor.

(Miskien moet ons in eensaamheid en afsondering saggies, saggies en deemoedig, vra vir die lafenis van die reën waarna ons so smag…Sodat ons suster haar asvaal karos kan kom oopsprei…)

Daarbuite in hulle swembad, ‘n waterpoel oorskadu deur wilgers en ‘n lae krans, het die eende bly roei, terwyl die soepele stemme van hierdie ongelooflike groep mense ons in vervoering gehad het. Hoe graag sou ek vir elke koorlid ‘n gazania wou gee, en vir die stigter en dirigent Sarita Hauptfleisch ‘n hele bos, sommer net om “dankie, dankie, dankie” te sê!

---

Wil jy saam woordsnoer? So maak mens :

Jy kan ‘n enkele woord as inspirasie vonk gebruik of al die woorde – nes jy lus het. Hier is die skakel na die woordlys: https://lekkervurigeaffere.blog/2019/10/09/reen-reen-waar-is-jy-woordsnoer/

Skryf dan jou blog. Maak seker om die woord (e) in vetdruk (bold) aan te dui in jou skrywe.

Onthou om die skakel hieronder in jou bydrae in te sluit. En moenie vergeet om jou bydrae op Inlinkz te gaan aanhaak nie!

https://fresh.inlinkz.com/p/f64779e6a80c44bfb5baa671f2d5bcdf

Die uitdaging sluit Donderdag 16 Oktober 2109 om 12h00.

 

 

In die oomblik – Sondagoggend

Sondagoggend. Ouma lê taamlik moedeloos op haar bed – haar halfhartige poging om by die kerk uit te kom, het klaaglik misluk. Haar kleindogtertjie (haasbekkie, amper al ses jaartjies oud) kom by die deur ingewaai. “Squishy, squishy!” gryp sy ouma se pap bo-arm met altwee handjies en druk so saggies – dis ‘n ou speletjie van die twee. Skielik hou sy op, kyk diep en ernstig in haar ouma se oë: “Ek hou baie van jou. Jy is die middelpunt van my hart.”

What is it about Rebusfontein and King Louis VIII? — SEVEN CIRCUMSTANCES

On the subject of fictional worlds: I’d like to introduce you to “Rebusfontein”. Rebusfontein (pronounced rhéá-booz-fonteyn) is an Afrikaans name meaning Rebus Fountain. In South Africa, which is partly semi-arid, many inland place names end in words that have to do with water – fountain, dam, river, stream, etc. A rebus is a word and picture puzzle. […]

via What is it about Rebusfontein and King Louis VIII? — SEVEN CIRCUMSTANCES

Towerinne! Lees net hier! Hierdie blogger het bande met Suid-Afrika en sy dink die inwoners van Rebusfontein is nogal oulik 😀 Haar opinie beteken baie, want haar blog spreek van insig en kundigheid.