Okay, okayy!!

My kleindogtertjie Gabby is nou so-te-sê een en ‘n halwe jaartjies oud. Sy ontwikkel verstommend vinnig – het vroeg gesit, gekruip en geloop. Toe Ouma nog haar woordeskat wou opteken, was daar reeds soveel woordjies dat Ouma nie kon voorbly nie! Sy herken uiteenlopende weergawes van ‘n “oolfant” – van gestileerde prentjies en sagte speelgoed tot by die ware Jakob in ‘n natuurfoto. Sy kan vertel “hoe maak ‘n…” kat, hond, koei, hadida, leeu, hoenderhen, kuikentjie, uil, eendjie. Haar verstandjie is helder en haar emosies sterk.

Dis nou waar die knoop lê. Ouma het van meet af aan besef ons gaan hier met ‘n kampioenvloermoergooier te doene hê – maar eers op tweejarige ouderdom! Watwou – Gabby gooi reeds van die bestes wat ek nog gesien het. Heel vroeg het sy begin trippel met daardie stewige beentjies; nou het sy al die kuns van inmekaarsak bemeester. Van ‘n woedende geskree is daar gelukkig (nog) nie sprake nie, maar sy het ‘n bepaalde droewige gehuil en as sy rêrig kwaad is, spoeg en sis sy soos ‘n wilde ding.

Daarby verbaliseer sy haar woede met die twee negatiefste woorde wat sy ken: NEE en… OKAY! Dis verskriklik snaaks om so ‘n woedebui met geweeklaag te beleef en tussendeur te hoor: “Okay, okayy!!”

Die ding het só gekom: sy wil nie nog kos/water/rooibostee hê nie en terwyl sy haar weiering duidelik te kenne gee (gewoonlik met ‘n kortaf “nee” en wegwysende gebaar) trek Ouma terug met ‘n gerusstellende, inskiklike “Okay…” So assosieer daardie verstandjie toe “okay” met haar eie “nee” in plaas van Ouma se “ja”! Ek kan my net indink hoe verwarrend dit soms moet wees, want Ouma “okay” nog steeds…

Dalk sal ek, met die drastiese hulp van klein Gabby, uiteindelik hierdie woord uit my woordeskat geskrap kry.

Kosbaar

In The Daily Post haal Krista die digter Mary Oliver aan: “…what is it that you plan to do with your one wild and precious life?”

Vroeg Vrydagoggend: In die weste bokant Menlyn hang ‘n perfekte reënboog. Die sagte kleure span oor ‘n loodgrys lug. In die ooste skyn die son helder. Hier en daar val ‘n groot druppel reën. “Nat!” roep my kleindogtertjie uit en hef haar sagte gesiggie op. “Kyk die reënboog!” sê Ouma, maar die liewe ogies kan nog nie hierdie nuwe verskynsel raaksien nie.

Later die oggend: “Kat!” Ouma kyk saam by die venster uit: ja – die wit kat drink lustig water uit die randjie van die sandputdeksel. Die lig val só dat die spattende waterduppels blink en ons verkyk ons aan die besige pienk tongetjie wat die water so lekker oplek.

Nog later: “Voëltjie!” Ons stap nader aan die dikkoppies wat in die middel van die stad op ‘n kerkterrein woon. Al nader, totdat hulle een vir een begin hardloop. Die een ou sprei sy vlerke en vlieg ‘n ent; ‘n ander een bly sit net waar hy is, sodat ons die pragtige patrone op sy veertjies kan bekyk. Die klam grond is bedek met bloekomblare en doppies en ek onthou die bloekoms van my kindertyd…

Hmm, ja – wild is ons twee se lewens nie, maar kosbaar? Verseker!

Paasfees

As dit my laaste Paasnaweek op aarde was, sal ek tevrede wees, want dit was wonderlik. Ek was so bevoorreg om driekeer nagmaal te kon gebruik, wat die gebeure rondom daardie laaste week in Jerusalem helder voor die oog geroep het.

Donderdagaand in my eie gemeente, by kerslig en met die laaste daglig wat nog deur die pragtige loodglasvensters skyn, gedenk ons Christus se instelling van die nagmaal. Daar is ongesuurde brode – plat, bros skywe, waarvan elkeen ‘n stukkie afbreek – en erdekelke. Ons hoor hoe Jesus die gestalte van ‘n slaaf aangeneem en ál sy dissipels se voete gewas het…

Op Goeie Vrydag, in ‘n sober ou kerk met wonderbaarlike argitektuur en donker hout waaroor die oggendlig ‘n goue waas sprei, hoor ons die sewe Kruiswoorde. Die brokkie brood is varsgebak en die wyn is swaar en soet.

Vanaand, by ‘n adoramusdiens, word die brood telkens met die woorde “Vir jou” aangegee. Ons stuur die wyn in individuele glasies op silwer skinkbordjies om. Die teks wat bepeins word, is dieselfde wat ons vanoggend met die Opstandingsdiens in my eie gemeente oordenk het: Johannes se vertelling van die leë graf en die doeke wat daar lê, met daarby Jesaja 25 se woorde: Op hierdie berg sal Hy die doek verwyder, die doek wat oor al die volke gegooi was, waarmee al die nasies toegemaak was. Hier sal die Here God die dood vir ewig vernietig, en die trane op almal se gesigte afvee.

Meesterlike orrelspel, sagte klaviernote, viool, tjello, trompet en sang het my deur hierdie naweek begelei en vanaand het ‘n reuse maan my pad huis toe bestraal.

Loof die Here, want Hy is goed, aan sy liefde is daar geen einde nie.