Die kinders is terug

Gistermiddag het ek al die hond se modderrosies van die vloer afgespons en myself vrolik opgetooi. Ek het ʼn vriendin se uitnodiging om saam na die Atterbury-teater te gaan, bedank en vir haar beduie dat my kinders na ʼn week se seevakansie op pad huis toe is – en ek wil hier wees as hulle aankom.

Op die familie-Whatsapp volg ek sedert Saterdagoggend hulle vordering met die langpad saam – Saterdagaand toe hulle halfpad oorslaap, huil klein Gabby (oor ʼn week of twee is sy drie jaartjies oud) bitterlik, want sy het gedink sy gaan vanaand by hulle huis, by ouma, slaap. (Watter kosbare skoondogter het ek tog, dat sy onbeskroomd hierdie wonderlike nuus aan haar skoonma oordra!) Einste skoondogter laat weet uiteindelik hulle is amper tuis – stop net gou by die Superette. Ek laat weet terug: “Garagedeur lankal oopgemaak :smile:”

As onsekere jongmens het ek agtergekom mens moenie jouself aan kindertjies opdring nie – as jy afsydig dog toeganklik optree, kom hulle uit hulle eie na jou toe wanneer dit hulle pas. As liefhebbende ouma vergeet ek summier my eie lewensreël! Gabby gee my ʼn afsydige, pligplegende drukkie en Joshi (sewe maande) se gesiggie lyk soos die emoji met die hartseer mondjie toe hy hierdie vreemde, grinnikende vrou op hom sien afpyl. Later bons hy darem ewe tevrede met sy maer beentjies op ouma se sagte maag en Gabby kom bewonder my stringetjie koraalkrale: “Oh, you look bee-oo-ti-ful,” adem sy. (Met dié dat die kindjie net oorsese strokiesprente sien, is Engels haar language of choice wanneer sy iets moois of interessants sien. Dankietog dis hoofsaaklik Britse Engels…maar dié ding kan dalk ʼn klagte-blog vir anderdag word…)

Die vloer is gou-gou so vol goed wat Laatlam van die kar afpak dat Muis se voetspoortjies nie eens opgemerk sou word nie. Die TV blêr luidkeels terwyl Gabby haar poppe met regte water in die middel van die vloer bad. Joshi het ʼn nuwe manier van kraai: so ʼn skel, volgehoue noot, min of meer so lank soos ʼn houtkapper se roep, maar heelwat minder musikaal. Laatlam se skoonfamilie kom groet, die huis popel van lewe en liefde.

Negeuur slaat ouma uitgeput op haar bed neer en wonder hoekom die lewe alewig óf te veel, óf te min is.

“Home Alone”

Op haar blog “Dis Ekke” aanvaar Hester die jongste “Discover”-uitdaging en die gevolg is ‘n heerlike inskrywing, tesame met ‘n baie goeie vertaling van “radical authenticity”, naamlik “fundamentele egtheid”. Ag nouja, kom ek vertel julle van my week tot dusver, op ‘n fundamenteel egte manier.

Vroegoggend Saterdag kom sê die liewe kindjie my: “Ouma, ons gaan op ‘n ‘ad-ven-ture’ – ons gaan see toe!” Ek gee haar ‘n drukkie, draai om en slaap verder – dis immers nou eers vyfuur en die kinders gaan niks hê aan ‘n slaperige gewuif van my af nie. Trouens, Laatlam het heel dikwels die afgelope ruk beklemtoon dat hy bly is oor die kans om ‘n bietjie sy gesin vir homself te hê…

Lange jare gelede het my mammie lekker gelag vir ‘n ou grappie waarin die oupa vir ‘n buitestander oor ‘n uitstappie dorp toe vra: “Het jy gehoor of ek saamgaan?” Hmm, ja, die Engelse sê nie verniet “Many a truth is spoken in jest” nie. Nou nie dat ek juis wou saamgaan nie – ons het almal ‘n verposinkie van mekaar nodig.

Saterdag het heel goed verloop: ek het ‘n klomp koekies gebak vir Sondagoggend se tee na kerk en moeg gaan slaap.

Sondag was lekker: die koekies het byval gevind en my liewe vriendin M (die een wat so mooi na die straatkatte omsien) het my rojaal in haar gesellige kombuis onthaal: die mooiste laslappietafeldoek, servette met katportrette op, vier soorte slaai saam met lasagne gevolg deur drie soorte nagereg!

Ek en die hond Muis is vandeesweek besig om mekaar beter te leer ken tydens ons skemeraandstappies (net jammer van die bohaai wanneer die honde agter hekke moord en doodslag belowe en Muis se rifrug so bosserig staan terwyl sy met haar eie geskel antwoord). Mens se waardigheid kry ‘n ernstige knou as jy ‘n ongeleerde, skreeulelike hond met ‘n twyfelagtige naam probeer bedwing.

Maandag het ek bietjie by die kerk gaan werk en toe tuis kom vryskutwerk doen, waarmee ek vandag ook besig is, so tussen die bloggery en fb deur.

Op fb het haar mamma ‘n video van my kleindogtertjie Gabby geplaas waar sy teen die agtergrond van ‘n helderblou see staan en seepborreltjies blaas. Ek het daardie video nou seker al vyf keer gekyk. Dis teen ‘n stadige tempo, sodat mens die tuitbekkie wat die borrels blaas en die vreugde op haar gesiggie wanneer sy weer ‘n borreltjie raakvang duidelik kan sien. Soveel verwondering op daardie dierbare gesiggie – die wonder van kindwees, volmaak vasgevang.

Die rus, vrede en vryheid van hierdie week is baie welkom. Maar ai, die huis is vreeslik stil…

“Maar net ‘n huisvrou…”

ʼn Kommentaar deur Perdebytjie dryf my om hier te skryf. Lewenslank het ek die toutrekkery tussen beroepsvrou en huisvrou gesien en telkens het die beroepsvrou gewen. Sy smaak die tevredenheid van selfverwesenliking en die aansien van ʼn salaris. Vandag wil ek probeer om ʼn lansie vir die huisvrou te breek, want ek sien hoe hulle hulself onderskat!

Liewe buurvrou wat self smiddae jou kinders by die skool kom oplaai het, dankie dat jy myne ook in jou kar gelaai het. Dankie vir die vervoer na en van musieklesse, toe jou seun en myne ʼn duet moes speel en die enigste beskikbare oefentyd tweeuur in die middag was. Middelkind sou kwalik per fiets met sy tuba by die les kon uitkom.

Dankie vir jou oop deur en verwelkomende glimlag smiddae, wanneer my dogter op hoërskool eensaam en verveeld was. Ja, sy het my vertel van die lekker skons en appelkooskonfyt…

Hoeveel broodjies het jy nie vir die snoepie gesmeer en verkoop nie!

Jy was ʼn wonderlike Voortrekker-offisier, soveel so, dat my liewe dogter Presidentsverkenner gemaak het – hoe trots was ek nie en hoe nederig dankbaar teenoor jou vir jare se dáárwees. Ek sien jou nou nog, omring deur tien woelige dogtertjies, besig om hulle sinvol besig te hou en lewensvaardighede te leer.

Daardie vreeslike tyd toe al drie ons kinders siek was en nóg ek, nóg hulle pa verlof kon neem, was jy vir my soos ʼn rots. Dankie dat jy elke dag oor die straat gedraf en kom kyk het hoe dit met hulle gaan, dankie vir jou gerusstellende oproepe om my te verseker hulle is oukei.

Jy, kosbare mevrou Huisvrou, is die sement wat ons samelewing in die voorstede aanmekaarhou. Jy is suurdeeg en sout vir die wêreld. Moet dit asseblief nooit ooit vergeet nie!

Vir Toeka-Tokkel: Hande

Scrapydo het ons genooi om vir oulaas iets vir Toeka-Tokkel te skryf, oor die onderwerp “hande”. Scrapy en haar sus Tina van Rondomtaliedraai verryk my blogervaring gereeld met hulle interessante inskrywings en gulhartige kommentaar. Ek gaan Toeka-Tokkel en al julle ander se bydraes mis!

By die gedagte aan hande, spring twee beelde voor my geestesoog op:

My skoonma, met ʼn hand vol beskuitdeeg wat sy na my toe uithou om te wys hoe mooi die tekstuur is. Haar vingers is slank, met goedgevormde naels, en die tekstuur van die deeg is onverbeterlik. Haar blou oë kyk vol vreugde en voldoening na my, want sy weet hoe ek haar kundigheid in die kombuis bewonder. “Full many a flower is born to blush unseen…” Ek was lief vir haar.

My mammie, op die groen leunstoel met ʼn kleutertjie aan weerskante van haar: Middelkind links en my dogter regs. Wat op aarde maak hulle? Elke kleinding het ʼn oumahand op die skoot in ʼn stewige greep, terwyl hulle een van die opgehewe are op die rugkant platdruk – en laat los; platdruk – en laat los: ʼn wonderlike speletjie om te kyk hoe herstel die are en sommer ʼn verskoning om styf teen ouma te sit in heerlike gemeensaamheid. Sy kyk op na my, so half verleë dat ek hulle betrap het… Ek was lief vir haar.