Sy is so dapper, my kind daar in die VSA. Sy moet ‘n ernstige operasie ondergaan en het gevra dat ek moet kom. Hulle koop die kaartjie…
Joshi is maar vyftien maandjies oud en wankelrig op sy beentjies. Sy gunstelingplek is op sy ma of sy ouma se heup, vanwaar hy dan met besliste gebaar en veeleisende uitroep kan beveel waarheen ons nou moet beweeg. Hy hou ook daarvan om soos ‘n seesterretjie aan sy pa se lyf vas te klou.
As die ma na haar kind in Amerika toe gaan, moet die kleinkindjie saam met sy sussie skooltjie toe. Watter kultuurskok gaan dit vir hierdie bedorwe brokkie wees!
Hoe kan ek my kind alleen deur hierdie dal laat gaan?
Die kaartjie is gekoop, die tyd loop uit. Ons probeer Joshi nou bedags dieselfde tyd te laat slaap as die roetine van die skool. Dis ‘n stryd.
Ouma kan nie genoeg kry van haar kindskindertjies nie. Saans sit sy en die kleutertjie styf teen mekaar na sinnelose kinderprogramme en kyk. Net voor haar vertrek, sal sy die liewe kindjie vertel waarheen sy gaan – Gabby het al met haar tannie op Skype gekuier. Bedags kyk ouma hoe Joshi reguit na die gevaarlikste plekke in die huis kruip en geniet die manier waarop hy sy koppie laat sak om ekstra vaartbelynd te wees. “Keplaks, keplaks,” maak sy handjies op die vloerteëls. Wanneer sy oor twee maande terugkom, sal hy nie meer kruip nie, hy sal die wêreld vol waggel op sy ou maer beentjies.
Maar my kind het my nodig…
