Ontmoet vir Honey

Laasjaar is my dogter se geliefde hond Daisy oorlede. My blogmaats se trooswoorde het oneindig baie vir ons beteken in daardie hartseertyd.

Dit was nie lank nie, of V het aanlyn begin soek na ‘n nuwe hondekind om aan te neem – en ag, watter juweel het sy ontdek! Die aanneming was ‘n lang proses, want V moes seker maak dat die hond goed was met kinders, terwyl die wonderlike mense wat by die toevlugsoord na diere omsien, weer vir V&P moes deurkyk. Eendag het V drie van haar seuntjies saamgevat en die uurlange ent pad gery om die hond te gaan ontmoet. Ag, watter vreugde! Die seuntjies was hoog in hulle skik en die hond ook. Toe die hond ‘n paar dae later na die “student home” gebring is vir ‘n proefbesoek, was die prognose so goed dat die hond sommer gebly het!

Die hond was toe twee jaar oud, met ‘n hartseer geskiedenis: sy is deur ‘n gewetenlose hondeteler in ‘n beknopte hok aangehou om werpsels hondjies voort te bring. Toe iets verkeerd loop en sy nie meer hondjies kon kry nie, is sy na ‘n veearts gevat om genadedood toe te pas. Goddank vir die veearts-assistent wat die toevlugsoord gebel het om die hond te kom haal! So het die liewe hond ‘n nuwe lewe begin en ‘n nuwe naam gekry: Honey.

Honey is ‘n kruising tussen ‘n Chesapeake Bay retriever en ‘n Weimaraner. Sy is ‘n groot hond met ‘n harige lyf, waterdig nogal, en ‘n kop en ore van die fynste, sagste fluweel. Sy is ‘n ligte sjokoladebruin en haar winterpels kry so ‘n silwer glans. Haar oë is die kenmerkende liggroenbruin kleur van die Weimaraner en sy het die gewebde pote van die CP retriever. Hoe hartseer is dit dat sy nooit leer swem het nie! Die een keer wat sy in V&P se swembad ingespring het, het sy soos ‘n klip gesink. Ons het dit oorweeg om vir haar ‘n reddingsbaadjie aan te skaf – daar is juis so ‘n oulike ene met ‘n haaivin op die rug – maar P het dit geveto.

Sy kan haarself in ‘n verstommende klein bondel opvou om op V&P se sitkamerstoele te kan lê, of andersins strek sy haar behaaglik uit op die gestoffeerde bankie, met die een agterpoot wat uit pure behaaglikheid afhang. Ek verkneukel my in die verskillende swierige maniere waarop sy daardie yslike pote rangskik of vou, asof dit die fynste hondepootjies ooit is.

Sy is die sagmoedigheid vanself, ‘n regte “Honey” van ‘n hond. Sy begroet mens graag met iets in haar bek – hetsy kous, handskoen of een van haar wettige speelgoeddinosourusse – en rol summier om sodat mens asseblieftoggie haar ou maag kan vryf. Sy mag nie in die “student home” self kom nie, maar smiddae as ons stap om die kinders by die skool te gaan haal, stap sy saam en as hulle buite speel, mag sy uit die huisouers se woonstel kom om saam buite te gaan baljaar. Dis baie interessant om die verskillende reaksies op die groot ou hond te sien terwyl ons buite die skool vir die seuntjies staan en wag. Die ware hondeliefhebbers kom krap graag haar kop en vertel haar hoe oulik sy is. Die kinders moet eers vra voordat hulle ‘n hond mag streel. Party kinders hou net verby (ek sou een van daais gewees het, synde ‘n katmens). Ander vra mooi beleefd: “May I pet your dog?” En dan is daar die kinders wat hulleself net nie kan inhou nie, reguit op die hond afpyl en haar begin streel, ten spyte van die reël dat hulle eers moet vra. Honey laat haar dit alles welgeval, te midde van die bruisende energie van die klomp laerskoolkinders wat by die skooldeur uitstroom en koers kies na hulle huisouers toe.

Sy blaf baie selde. Wanneer sy buite was en weer wil inkom, gee sy net een blaf buite die skuifdeur van V&P se huis. Op die kampus word sy slegs aan ‘n leiband buite toegelaat. Gister het sy die jong japsnoet van ‘n brak (pikswart en reeds yslik) wat ook kinders kom haal het, gewaarskublaf om sy meerderes te respekteer – dit terwyl hy maar net wou groet. Die enigste ander keer wat ek haar al ooit hoor blaf het, was toe ek na ‘n video gekyk het waarop ‘n ander hond geblaf het. Ummm…dit was laataand en ek was in my kamer, het nie gedink ek sou so ‘n steurnis veroorsaak nie!

Ek is nie ‘n goeie ouma nie – het Honey al ‘n “nuisance” genoem, tot groot ontsteltenis van my arme dogter. Honey mag nie op my bed lê nie, maar ai, wanneer ek laataand op V&P se bed sitlê om TV te kyk en die liewe ou hond strek haar lankuit met haar swaar kop op my bobeen, wonder ek of ek nie maar die verbod moet heroorweeg nie. Dis net – sy is so groot en swaar en besig en daardie nat tong lek mens so deur jou eet-en-drink… Katte het soveel meer waardigheid, hulle lek en knibbel en vroetel en waai nie hulle sterte so besimpeld nie!

 

Weerberig

Die weer hier in Pennsylvania, USA verstom my van dag tot dag. Een oggend was die bome se kaal takkies eienaardig duidelik afgeteken: dit was yskristalle wat aan elke enkele takkie vasgeklou het. Volgens my dogter sien mens dit nie dikwels nie en so teen elfuur was alles reeds gesmelt.

Een grou dag reën en reën dit heeldag – sulke sagte, vet druppels – en ek wens ek kon van die baie water aanstuur na my geliefde droë vaderland…

Die temperatuur daarbuite huiwer maar so rondom vriespunt. Op die seil wat V&P se swembad bedek, lê ‘n poel water waaraan ek nogal goed kan sien hoe koud dit daarbuite is: vriespunt en die water is ys; effens warmer danksy die genadige son wat heel dikwels hier skyn, en die water is maar weer net water.

Wanneer die helder winterson skyn, speel almal buite in die koue en juig oor die “good weather”. Newwermaaind dat die wind partykeer so koud is dat mens se ore gaan pyn as jy nie ‘n mussie ophet nie. Op sulke dae stap die kinders skooltoe en terug. Ek stap soms smiddae saam om hulle te gaan haal. Die kampus is skilderagtig mooi, met voetpaadjies wat oor ampergroen gras onder die pragtige ou bome kronkel – bome wat steeds mooi is, al is hulle kaalgestroop.

Vir iemand wat eers hier in die VSA vir die eerste keer rêrige-êrige sneeu gesien het (dit was ses jaar gelede) bly dit ‘n verstommende wonderwerk.

So twee weke gelede was daar behoorlike sneeu. P en die agt seuntjies in hulle “student home” het buite in die sneeu gaan baljaar – my eie moed het my egter begewe. Toe dit al donker was, het die jongste seuntjie nog steeds soos ‘n groot hond daarbuite in die sneeu rondgerol en baljaar.

Die weervoorspellings is presies en in die kol: sneeu van so twee tot drie duim teen tussen nege en tien Saterdagoggend word twee dae vantevore voorspel en mens kan maar weet dit gaan net so gebeur. Vrydagmiddag vyfuur sak die son…

Saterdagoggend begin die sneeu val en binne ‘n uur of twee het ‘n lorrie-met-‘n-sneeuploeg reeds met roekelose spoed die voorstedelike straatjie voor V&P se huis skoongeskraap. My kinders het die naweek af – goeie tydsberekening, want agt seuntjies se binnenshuis-vasgekeerde energie is nogal ‘n uitdaging en nou sal die aflos-“house parents” dit dié slag hanteer.

Die sneeu val sagweg en bedek die aarde verstommend vinnig. Fyn en vetter vlokkies warrel neer terwyl ons heerlik knus hierbinne sit, ewe vroom in die wete dat ons op die oomblik niks anders hoef te doen behalwe om die skouspel te geniet nie. Later is dit natuurlik ‘n ander storie, voordat die sneeu in ys verander: die breë oprit en die paadjie na die voordeur, asook die houtstoep en relings, sal skoongeskraap moet word – harde werk, soos wat ek drie jaar gelede aan eie lyf gevoel het! Volgens wet mag mens nie bestuur sonder dat jy eers die sneeu van jou motor verwyder het nie, want dit kan afvlieg en die motoris agter jou tref. P, met sy kenmerkende praktiese deeglikheid, lig die motors se ruitveërs voor ‘n sneeuval op, sodat hulle so punt-in-die-wind staan – dit maak dit makliker om die sneeu van die windskerms af te skraap. In elke motor is daar ‘n sneeuskraper en die sneeugrawe staan slaggereed op die stoep. Een van V&P se vriende het op ‘n plaas in Kanada grootgeword. Toe ek hom vertel hoe mooi die sneeu vir my is, gee hy sy oorwoë mening: “It’s beautiful to look at, but hard to deal with.”

Die kans dat twee sneeuvlokkies presies eenders gaan wees, is glo een uit een miljoen triljoen. Weerkundiges dink dat sneeuvlokkies een triljoen triljoen triljoen (1 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000) verskillende vorms kan hê. Vir my is dit dieselfde as “ontelbaar”. As ek so na die warrelende vlokkies sit en kyk, en ek dink aan die wonder van die ontelbare verskeidenheid vorms, kom ek naby daaraan om die konsep van die ewigheid te kan begryp. Buite is die wêreld spierwit en die woorde “witter as sneeu” draai in my kop…

 

Vir Gabby, op haar eerste dag in graad een

Liefste Meisiekindjie,

Jy hurk vir mamma se foto, handjie op die kat se kop, langs jou yslike nuwe skooltas, uitgedos in jou nuwe skooldrag: spierwit hempie, moulose truitjie met die skoolwapen, grys rompie, blinkswart skoentjies met bandjies en gespes, haartjies gevleg met ‘n groot geel strik op jou koppie. Nooit gaan daardie mondering weer so spiksplinternuut wees nie! Teen vanmiddag gaan daar skifmerke op die skoentjies wees, die rompie vol stof, die hempie nie meer netjies ingesteek nie. En dis ook reg so! Want jy het die dag voluit getakel en deurleef.

Ouma is so bitterlik baie lief vir jou. Mag daardie vrolike glimlag (wat die haasbekkie so mooi tentoonstel) tog nooit vervaag nie. Mag jy altyd weet op Wie jy kan vertrou. Wees geseënd, o punt van my hart.

Onverdiende guns alleen

Vir Kameel, wat gehoop het dat ek nie te veel verlang nie.

Vandag kuier ek ‘n kalendermaand lank reeds by my kinders in Pennsylvania, VSA. My dogter het ‘n Amerikaner liefgekry, in die kerk van sy jeug met hom getrou en aan ‘n nuwe lewe in die vreemde begin bou – sy, wat so lief is vir die landskappe en die mense van Suid-Afrika!

Maklik was dit sekerlik nie, maar sy was nog altyd ‘n moedige mens. Natuurlik is daar die liefde en ondersteuning van haar kosbare man. Sy het ook ‘n besondere gawe om na mense uit te reik, iets wat haar pad gelyk gemaak het. Hoe soet klink die Amerikaanse aksent in ‘n ma se ore wanneer jy as “V’s mom” voorgestel word en jy hoor telkens: “You have a lovely/wonderful daughter”!

Die gruwelike bederwery begin reeds toe ek op JF Kennedy Airport deur die deure van die aankomssaal stap en my kinders my met ‘n gejuig begroet. Ek kry ‘n sagte duvet en twee kussings agter in die motor om die drie-uur-lange rit van New York af ná 16 uur in die vliegtuig te deurstaan, maar watwou – ek het so lekker gevlieg dat ek kiertsregop die panorama sit en bekyk: eers Brooklyn en Queens, New Yorkers op voetsoolvlak met die ikoniese wolkekrabbers van New York op die agtergrond, en daarna die mooi woude van die platteland. Dis winter, die bome is kaalgestroop, maar die silhoeëtte is ongelooflik mooi.

V&P is huisouers by die Milton Hershey School, ‘n nalatenskap van die sjokoladebaron Milton Hershey wat sy hele rykdom bemaak het om ‘n skool vir minderbevoorregte kinders te vestig en te onderhou. Die kinders, van elementêre tot middel- en hoërskool, woon op kampus in yslike “student homes”, so agt tot tien óf seuns, óf dogters van naastenby dieselfde ouderdomsgroep per huis. Twee kinders deel ‘n slaapkamer; daar is ‘n rekenaarkamer, sitkamer, eetkamer en kombuis van industriële proporsies. Die lekkerste is die “rec. room”, ‘n reusagtige ruimte waarin V&P se agt seuntjies (hulle ouderdomme strek van 7 tot 11 jaar) binnenshuise sokker en hokkie speel dat hoor en sien vergaan. In die winter is hierdie ruimte onontbeerlik, want buite draai die temperatuur dikwels om vriespunt. Die huisouers het ‘n kantoor in die huis self en ‘n aangrensende “apartment” met drie slaapkamers – dis waar Ouma, soos die seuntjies my noem, haar eie kamer het. Dankietog daarvoor, want die energie van hierdie klompie maak dat ek dikwels rus en stilte nodig het! Saans sit ons almal om die lang eetkamertafel aan en ‘n seuntjie trek my stoel vir my uit. Watter voorreg – al word daardie stoel met soveel entoesiasme weer teruggestoot dat ek tussen tafelblad en rugleuning vasgedruk word.

Die geleenthede en fasiliteite is eenvoudig verstommend. As ‘n kind ‘n instrument wil leer speel, kry hulle lesse en die instrument op bruikleen. In V&P se huis is daar ‘n saksofoon- en fluitspeler. Ons het na die “band concert” gaan luister – junior- en senior-primêre kinders met miniatuur-tubas, trombone, perkussie, en ja – saksofone en fluite. Wat die lotjie aan musikaliteit kortgekom het, het hulle voor opgemaak deur foutlose, entoesiastiese spel. (Heimlik is ek innig dankbaar dat ons nie ‘n aspirant-violis in die huis het nie…)

Daar is ‘n binnenshuise verhitte swembad van olimpiese grootte. Ek huppel heerlik deur die water terwyl my meisiekind soos ‘n besetene in die baan langsaan swem. Dan onthou ek die middae by die laerskoolswembad toe sy leer swem het en na die les soos ‘n bibberende, halfverdrinkte diertjie haar handdoek kom haal het. P rig ‘n basketballspannetjie af en ons gaan kyk een Saterdagoggend na hulle eerste vriendskaplike wedstryd. Drie van “ons” seuntjies speel in die span. V sê droogweg dat P sal moet werk aan sy “coach face” – die liewe man is so mededingend van aard…

Ons eet brunch saam met die Grinch waar daar letterlik “green eggs ‘n ham” aan al die kinders en ander gaste bedien word.

Ons geniet ‘n puik “Christmas concert” waaraan al die laerskoolkinders deelneem. Ons woon die “house parents’ church service” by en sing “O come, o come, Emmanuel”… Dan is dit tyd vir “Christmas break” en ons gaan bly vir 17 dae in V&P se huis, so tien minute se ry van kampus af.

Hoe bevoorreg is ‘n mens, as daar drie pragtige Kersbome is om jou orals te herinner: “Dis Kersfees!”

Hier in V&P se huis het V “my” kamer voorberei – die wonderlikste liefdesgebaar. Sy het talle foto’s van my kinders en kleinkinders uitgesoek, met sorg geraam en teen die mure gerangskik. Ek woon hier omraam deur my dierbares; dis asof sy wou sê: “Kyk, Mamma, kyk watter rykdom het Mamma – en ja, Mamma mag maar na die kleinkinders verlang…”