Oujaar 2021

Die Oujaar is nooit my maat nie. Toe ek ‘n kind was, was daar Oujaarsdienste wat om 23:00 begin het, sodat ‘n mens om middernag in intense, eerbiedige stilte daar in die kerk die nuwe jaar kon binnegaan.

Laterjare was daar paarties – maar maak nie saak hoe hard ek probeer het nie, die onderliggende heimwee kon ek nooit behoorlik ontvlug nie.

Daar was ‘n heerlike Oujaarsdans in Mosselbaai, opgevolg deur middernagtelike geswemmery en ‘n vars hamburger wat ‘n wildvreemde hand deur die venster vir my aangegee het toe ek “Yes!!” geantwoord het op sy vraag: “Would anyone like a hamburger?”

‘n Gesellige braaivleis op Klapperkop het uitgereën, maar die skouspelagtige weerligstrale oor my geliefde Pretoria het daarvoor vergoed.

Daar was skrynende hartseer tussen baie vreemde mense terwyl ek ‘n vonkstokkie vashou en “Sal ons ou kenn’se” saamsing.

Op die vooraand van 2020 het ek saam met my kinders in die VSA en van hulle vriende gekuier en domino’s gespeel tot middernag toe. Dit was groot pret, maar in die lig van wat daardie jaar met die wêreld gebeur het, het ek vroeg gaan slaap op die volgende Oujaarsaand, wat 2021 ingelui het.

Hoe nou gemaak met vanaand? Die heeldag al is ek net eenvoudig befoeterd, probeer ek werk met klein Joshua se knaende geselsies wat my konsentrasie versteur. Ek hardloop buitentoe in my pijakkies om die asblik uit te sit, want die kinders slaap laat en die vullislorrie is vroeg. Ek vererg my vir die motorhek wat nie behoorlik werk nie, vir die pap vlieë, vir die hitte van die dag…

Net voor ‘n donderstorm vanmiddag welkome lafenis bring, bel Kameel. Watter heerlike verrassing! Dis die eerste keer wat ons oor die foon gesels en haar mooi wense vir die nuwe jaar gee my sommer moed vir 2022. Ek begin my seëninge tel…

Ek weet nou nog nie of ek vanaand gaan wakkerbly nie, maar ek weet wel dat ‘n gunstelingblogger my op hierdie Oujaar moed gegee het. Daarom wens ek julle almal graag ‘n hoogs voorspoedige 2022 toe. Dankie vir julle skrywes, vir die deel van vreugde en verdriet. Julle is kosbaar.   

In die oomblik – 2021(32)

Christa vertel vandag so mooi oor haar en haar kleinseuntjie, sy maak my ook sommer lus om te kom vertel.

Joshua ontdek twee lang stroke sagte naaswit nagemaakte pels – die oorblyfsels van ‘n manteltjie wat ek op Laatlam se troudag vir my nuwe skoondogter gegee het (ek het haar toe nog nie goed genoeg geken om te weet dat sy nie sommer maklik koud kry nie, maar sy het dit met grasie gedra, ter wille van haar ou skoonma).

Dadelik sien Joshi die ooreenkoms tussen Lelik die wit kat se kort pels en hierdie materiaal raak. Ek het lanklaas iets so snaaks gesien soos die maer seuntjielyfie met die stroke pels om hom gedraai: “Kyk, ek is Lelik!” 

Koester dit!

Gister het my hele lewe voor my geestesoog afgespeel, want ek het die ou houtkoffer wat nog aan my pa behoort het, uitgepak.

Ou foto’s, notas, kaartjies, briewe, kindertekeninge, resepte in handskrifte wat nooit weer geskryf sal word nie, flenters papier met treffende woorde…

Deur dit alles beweeg hierdie Frannie, van onnosele jongvrou, verby bruid, deur vrou-en-ma-wees, sukkel-sukkel deur woestyntyd, tot nou waar sy as ouma kan terugkyk, wonder, wroeg en mymer…

Dan besef sy opnuut: Oomblikke is daar om gekoester te word.

‘n Klein seuntjie met ‘n blou hempie spring uitgelate in die oggendlug op ‘n trampolien, besig om te spog vir sy gehoor, sy mamma wat op die stoeptrappies sit…

Ouma weet die dag is jonk en fleurig, en dat sy en die dag en die seuntjie teen laatmiddag gaan verlep, maar vir nou beleef sy vreugde.

Photo by Suzy Hazelwood on Pexels.com

In die oomblik – 2021(31)

My kinders in die VSA het getrek en is besig om hulle nuwe huis mooi te maak. Vroeg op ‘n bewolkte Maandagoggend kry ek die mooiste foto’s van my dogter se nuwe stoep. Midnight het klaar een van die katrakke betrek en Diesel dink hy is kaas, daar tussen die bont kussings.

Hoe verlang ek na my kind! Sy laat alles om haar blom.

In die oomblik – 2021(30)

Vanmiddag is dit weer sulke tyd: ouma probeer haar bes om Gabby te leer dat mens bly is oor die HULP as iemand jou HELP. Slim kindjie wat sy is, snap sy die beginsel.

Gabby juig: “Ek het my inner Afrikaans laat shine…”

Ouma: 🙄

Afrika is nie vir sissies nie

Dit sous. Dit lyk asof iemand in die wolke aanmekaar derduisende emmersvol water oor ons omkeer. Halfvyf op ‘n somersmiddag en dis amper donker. Reg bokant ons blits die weerlig en rammel die donderweer so te sê tegelykertyd. In die tuin val ‘n dooie boom bo-oor die klimraam om; in die kombuis stroom die reënwater dwarsdeur twee kaste deur ‘n voorheen onbekende lekplek waar ‘n dakteël geskuif het. Maar in Gauteng mag mens nie oor reën kla nie.

Onder ’n afdak is my skoondogter besig om spaghetti oor ‘n vuurtjie in die Weber te kook. In die kombuis het sy maalvleis op die gasstofie aan die gang, gemaak met geurige gekapte groente wat haar pa gegee het toe sy gister die kinders by haar ouerhuis gaan bad het.

Vandag is die derde dag wat ons sonder krag sit – ‘n substasie het afgebrand, daar is straatgerugte van sabotasie. Nuwe besems van die stadsraad hou ons ingelig en dit help nogal, al is die nuus strykdeur sleg: die prognose is nege dae sonder elektrisiteit. Laatlam is iewers in die strate op soek na ‘n garage wat nog olie vir die “gennie” in voorraad het – hier in ons buurt is alles uitverkoop. Dankietog vir die kragopwekkertjie, wat ‘n onlangse aanwins is, al raas hy soos ‘n trekker en kan hy nie eens ‘n ketel kook sonder om uit te klink nie – ten minste sorg hy vir wifi so af en toe. En hy maak Joshua (5 jaar oud) se hartjie bly want dis nog ‘n masjien waaraan die kleinman hom kan verwonder.

So in die strome reën is Joshua besig om met die pienk sambreel en moddervoete heen en weer tussen die huis en die afdak te loop om “seker te maak of mamma okay is”. Sussie Gabby staan by mamma in die koue en hou vir haar en die spaghetti dop. Ouma dwaal bekommerd in die huis rond…

‘n Jaar gelede was ouma in Amerika, die “land of plenty”, waar ‘n sneeuskraper binne ‘n uur nadat dit begin sneeu het, reeds op en af in die strate jaag om die paaie skoon te skraap. Daar gebeur kragonderbrekings slegs vanweë natuurrampe en vullislorries met ‘n bemanning van een ry gereeld alles weg wat op die sypaadjie uitgesit is, al moet die bestuurder uitklim en voorwerpe wat die lorrie se knypers nie kan vasvat nie, self oplaai. Die kersboom was opgeslaan en versier, met talle mooi toegedraaide geskenke op die vloer onder sy takke, op die rooi kersboomvalletjie waar Midnight die kat so graag lê. Buite was daar skilderagtige sneeu; binne was daar vredige stilte of andersins kersliedere.

Hier donder die weer en die kragopwekkers brul. Die vet reëndruppels druis op die dak, hoor en sien vergaan. Daar was nog geen kans om ‘n kersboom te versier nie, ons is te besig met noodplanne vir oorlewing. Wat kersgeskenke sou gewees het, is nou duur petrol en olie vir die raasbek in die garage. Ouma se blogtyd is erg aan bande gelê en wanneer daar wel sein is, moet sy in die sitkamer gaan sit en te midde van die gesinsgeroesemoes probeer dink.

Maar vanaand vergryp sy haar aan die lekker spaghetti bolognaise wat haar slim dogter gemaak gekry het.

Voorwaar, Afrika is nie vir sissies nie. Dankietog vir voorgeslagte van Hugenote, Voortrekkers, grootwildjagters, bittereinders en ander hardkoppiges!