“Glamping”

Die uwe doen nie die kamp-ding nie. Die een keer in my lewe wat ek roereier op ‘n oop hardekoolvuur moes maak, onthou ek veral weens die gevoel van verontwaardiging omdat daar ‘n goed toegeruste kombuis in die plaashuis op die bult was – waarvoor moes ek hier staan en verskroei word?

Toe my kinders dus sê hulle, die agt seuntjies en die hond gaan die naweek kamp en my saam nooi, het my moed in my skoene gesak. Ek was verniet bekommerd. G’n wonder my kinders noem dit “glamping” nie! (= glamour + camping)

Slegs tien minute se ry van die kampus af, met net die laaste 100 meter grondpad, staan daar ‘n yslike houtstruktuur – om dit ‘n log cabin te noem, sou ietwat van ‘n eufemisme wees.

Aan twee kante strek die kenmerkende woods van Pennsylvania: hemelhoë bome, op die oomblik winterkaal, met ‘n dik blaartapyt. Hier en daar het ‘n ou boom reeds omgeval; hier en daar groei nuwe jong boompies, wat gerieflike vashouplek bied aan ‘n ouma wat bietjie wil gaan verken. Ek het nooit tot by die stroompie daar ver onder gevorder nie, die afdraande was net te steil en die blaarmat te glibberig. Ek het wel tot by die seuntjies se fort gevorder.

Daar is ‘n yslike saal, met ‘n reuse-vuurmaakplek en ‘n kolossale ysterskoorsteen wat die rook opsuig en deur die dak vrylaat (nadat V&P uitgewerk het hoe om die kleppe te stel en dit met die een seuntjie se tou uit sy eiesoortige survival kit vasgebind het). Daar is houtbanke met groot wiegpote waar mens heerlik kan sit en wieg en in die vuur staar, of selfs lees as jy jou horende doof kan hou… Buite is die stompe opgestapel en die seuntjies dra entoesiasties hout en stokke vir die vuur aan.

Die kombuis het twee yslike plate waarop spek en eiers en roosterbrood gemaak kan word en ‘n gasstoof met ses plate. Daar is drie nywerheidsgrootte yskaste en ‘n vrieskas wat net so groot is. Huisouers, ouma en Honey die hond slaap in die een slaapkamer en in die slaapsaal betrek die 8 seuntjies elkeen ‘n dubbeldekkerbed, want daar is eintlik slaapplek vir 16. Twee badkamers, binnenshuis met warm water, op kamp? Dis ongekende luukse!

Ons was gelukkig met die weer – die hele naweek het die son helder geskyn, al was dit winterkoud. In elk geval was daar die alomteenwoordige binnenshuise verhitting.

Vrydag was dit al sterk skemer toe V, Honey, ek en twee seuntjies die huis gaan oopsluit – die ander was by ‘n skoolfunksie tot agtuur die aand. Die stadskindertjies was ‘n kostelike mengsel van avontuur en bang: “No, I don’t want to go first – there might be squirrels lurking over there!” “Did you see that? Was it Bigfoot??”

Saterdagoggend vyfuur laat ek Honey uit en sien die oggendgloor agter die gestroopte bome…

Die dag neem sy loop. V maak walking tacos – klein pakkies Dorito’s, verder gelaai met sloppy Joe-maalvleis, slaai en gerasperde kaas. Mens eet dit so uit die pakkie met ‘n plastiekvurk, en as jy wil, kan jy rondloop terwyl jy dit eet – vandaar die naam! Dis verstommend lekker… Daar is kuiergaste: seuntjies wat voorheen in V&P se huis was en toe moes skuif middle school toe (die kampus is in drie verdeel: elementary, middle, high school) en volwassenes van “Project Fellowship”, ‘n program wat werknemers van die Hershey-organisasie aanmoedig om by ‘n student home betrokke te raak. Die seuntjies gaan soek geskikte stokke en ons bak stokbrood oor die oop vuur in die voorste saal, gooi botter en jêm (in dié geval grape jelly) en nog kaas in die gaar broodjie – ‘n Suid-Afrikaanse Voortrekkertradisie wat V saam met haar gebring het. Saterdagaand is daar dikkors-pizza; Sondag eet ons ‘n heerlike brunch. Ek verstom my aan my meisiekind se organisasievermoë − ‘n hele naweek met die minimum skottelgoed en ons eet soos konings.

Met tussenposes speel P en die seuntjies ‘n hond uit ‘n bos uit, letterlik en figuurlik. Dan kom hulle yskoud en windverwaaid binne speel en opwarm. Daar is wonderlike wegkruipplekke vir binnenshuise wegkruipertjie: bo-op die yskas, plat in die seil-hangmat, opgekrul in ‘n leë asblik of kombuiskas. Dit gil en jil dat hoor en sien vergaan. ‘n Ruk later is die spulletjie weer buite, besig om laser tag te speel. Dan kom bou hulle legkaart of sit en lees of speel Twister, Sorry en ander speletjies. So vlieg die naweek verby – “And a good time was had by all.”

In die oomblik – VSA 1

Sondagoggend sing ons “Mighty to Save” en “Oceans”, begelei deur ‘n elektroniese klawerbord, akoestiese kitaar en ‘n trompet wat sagweg soet draaie deur die note vleg.  My meisiekind se mooi sterk stem smelt saam met die lieflike sang van die musiekonderwyseres in die ry net agter ons en my hart blom oop van dankbaarheid…

Super Bowl 2020

Goeie vriende van V&P nooi ons om Sondagaand, 3 Februarie by hulle aan huis na die Super Bowl-voetbaleindstryd te gaan kyk. Ek kyk slegs sport ter wille van die manne in my lewe en omdat P mal is oor American football, gaan ek geredelik saam. Ons word tuisgemaak op ‘n heerlik gerieflike sectional couch in ‘n gesellige TV-kamer. Daar is so elf stuks mense, party sit in die eetkamer vanwaar mens oor ‘n reling op die TV kan afkyk, een of twee ander sit op die vloer. Ons kry black bean salad en pulled pork sandwiches, met ice cream cookie sandwiches agterna. Dit was die aand wat ek die meeste nóg hier in die VSA geëet het! Die kos hier is alles net so ‘n tikkie anders en eienaardig: pancakes is eintlik plaatkoekies, sandwiches word dikwels met hamburgerrolletjies i.p.v. snye brood gemaak. Dis selde dat iets net een geur het – bid jou aan: chocolate banana bread! Die porsies is skrikwekkend groot, kyk net hier:

Die Super Bowl is seker maar die Amerikaanse weergawe van die Curriebeker, net so bietjie bigger ‘n better. Loftus Versfeld vat 51,762 mense; die Hard Rock Stadium in Miami waar hierdie eindstryd gespeel is, vat 62,417. (Saam met die TV-kykers het 99.9 miljoen mense glo die wedstryd gesien!)

Vir iemand wat op rugby grootgemaak is, is Amerikaanse voetbal ‘n eienaardige spel. V het eenkeer ‘n presentjie gekry, ‘n muurhanger wat sê: “Wine can make me care about football.” Nouja, wyn maak alles mos interessanter, maar ek is seker daar is nêrens ‘n muurhanger wat die volgende beweer nie: “Wine can make me understand football”! Die klomp manne lyn op in drie rye teenoor mekaar en een ou skiet die voetbal agtertoe tussen sy bene deur (kan iemand my sê hoekom?) om in die quarterback se hande te beland. Dan hardloop verskeie manne in verskeie rigtings en faait met mekaar en as mens gelukkig is, kan jy agterkom waar die bal hom nou eintlik bevind. Binnekort hou als op en die manne lyn weer op vir die volgende beginslag. Hierdie hortende gang het eers vir my sin gemaak toe P vir my verduidelik het dat die aanvallende span die bal ‘n sekere afstand vorentoe moet laat vorder (vriendelik met ‘n blou en geel lyn op die TV gemerk – dankietog!) en as hulle voor die tyd gekeer word, begin die hele spulletjie weer van voor af.

Die quarterback is die prima donna van die span – hy bepaal in groot mate die gang van die spel en gooi daai bal skouspelagtig ver om sy span in staat te stel om ‘n doel aan te teken. ‘n Doel kan aangeteken word deur oor die doellyn te hardloop met die bal in jou hande, of as jy platgetrek word, deur die bal tot anderkant die doellyn te kry. Ek mis rugby se triomfantlike duikslae oor die doellyn… ‘n Doel tel 6 punte en dan kry die span kans om die bal oor pale te skop wat amper soos rugbypale lyk – is dit oor, kry hulle nog 1 punt. Daar is nog verdere komplikasies met die puntetelling, maar dis heeltemal bo my vuurmaakplek. Ek geniet dit vreeslik om te kyk hoe skop die spulletjie – hulle het so ‘n snaakse, vloeiende styl van skop wat amper lyk asof hulle voete sywaarts onder hulle gaan uitgly, maar hulle val darem gelukkig nooit na ‘n skop nie. Andersins val hulle baie en hard! Die spelers dra helms en mondskerms wat soos fopspene aan die helm se kenbeskermer hang en swaai as hulle dit nog nie ingesit het nie. Quarterback Mahomes van die Kansas City Chiefs het ‘n deurskynende mondskerm gehad wat soos ‘n rytjie plastiek lyk wat so aan die een kant van sy mond uitgepeul het as hy dit loswikkel en wat hy gekou het tussen die speelslae deur. Hulle maak glo vir elke wedstryd ‘n nuwe ene vir hom, dus kan hy seker maar na hartelus herkou? Die ander quarterback Garoppolo trek nogal baie na ‘n bloedjong George Clooney. Op die ou einde het die Kansas City Chiefs die San Francisco 49ers 31 – 20 gewen, maar die spanne was min of meer ewe sterk en die wedstryd was eintlik hoogs opwindend.

My eie held Sam Elliot (diegene wat ons Towerinavonture volg, sal weet dat my liefie Silver op hom geskoei is, danksy VirgoC) het in een van die Super Bowl-advertensies gespeel. Volgens Google kos ‘n 30-sekondlange Super Bowl ad $5.6 miljoen!! Die advertensies is beroemd en maatskappye doen geweldige moeite om oorspronklike, skouspelagtige en treffende tonele te skep. Daar was selfs ‘n advertensie met fantasiekarakters in wat toe in die werklike lewe in die stadion ingehardloop het!

https://www.youtube.com/watch?v=6xVnq31Vk8Y

Nog iets wat groot belangstelling wek, is die halftime show, wat vanjaar deur Shakira en Jennifer Lopez behartig is. Soos my dogter agterna gesê het, kon ons eintlik na aanleiding van daardie name geweet het watter tipe vertoning op ons gewag het. Goeie musiek, puik dansers, mooi (en skrapse) kostuums was eintlik nie genoeg om die smaakloosheid van die ekshibisie (en ek gebruik dié woord doelbewus) te vermom nie. Na sowat vyf minute het ons gasvrou sagweg gesê sy het nou genoeg van crotch movements gehad en in die eetkamer gaan sit en gesels. Ek het bly sit en my bek het oopgehang. In die sosialemedia-debat na die tyd oor die vertoning, was een van die pluspunte dat dit glo die vrou as onafhanklike wese gevier het. Regtig? Deur sulke ekshibisionisme? Die snaaksste oomblik van die aand was toe ons gasheer droogweg oor Shakira se skrapse blinkertjiekostuum opmerk: “That costume must make a lot of noise in the tumble drier”.

Kluisenaar 8 – Onheil op Rebusfontein

Gaan lees gerus wat voorafgegaan het by hierdie skakel:

https://fresh.inlinkz.com/party/328bf9cee22c433eb83e0b56dc13fff7

Laatnag na Vuurvliegie se musiekaand stap die kluisenaar huis toe. Hy kies kortpad met ‘n nou kronkelpaadjie. Die maanlig blink op sy raafswart hare; die swaai van sy swart mantel beklemtoon sy lang, afgemete treë. Hy lag saggies as hy aan Camilla se verstomming dink toe sy hom sien, lag al hoe harder as hy onthou hoe hy Marco se lewelose liggaam oor die perd se saal by die paleis aangebring het. Die gelag ontaard in ‘n kraakgeluid: “krauw, krauw, krauw…” — waar is die kluisenaar nou? Die paadjie is leeg en die enigste beweging is ‘n geheimsinnige vlerkgeklap…

Dis die volgende aand, ‘n soel somersaand op Rebusfontein. Al die diere en kreature van hierdie magiese plek is op die Amfiteater se verhoog (eintlik ‘n “verlaag”) vergader. Die voorsitter is Hester se Ponsiekat, ‘n nuwe teenwoordigheid wat sommer in ‘n japtrap almal se vertroue gewen het. Sy roep die vergadering met ‘n lang, skerp “Miaaaaou!” tot orde: “Diere en kreature van Rebusfontein, ons is vanaand hier bymekaar om oor die kluisenaar te beraadslaag en te besluit wat ons te doen staan. Ek stel graag vir Geluk aan die woord.”

Kameel se kleintyd-kat Geluk staan op, strek haar lankuit en gaan sit dan met haar voorpootjies netjies langs mekaar en haar stert formeel om haar gevou: “Julle! Gisteraand na die musiekaand het ek gehoor hoe Camilla vir Lorenzo vertel dat sy vermoed die kluisenaar het haar geliefde man Marco vermoor deur ‘n kamstige ‘skietongeluk’! Die kluisenaar se naam is Alexander – hy is die ouer broer van arme Camilla se oorlede man…My liewe nooi Kameel moes deurnag by die snikkende Camilla sit en haar probeer troos, maar niks het gehelp nie…”

Ringo die towerhond knorblaf: “So dis hoekom ek heeltyd lus het om die ellendige vent te byt! Hoe op aarde het hy dit reggekry om ons almal na die tonnels te lok en daai storie van die VVV aan ons op te dis? Ons nonnatjies noem hulleself nou wel grappenderwys ‘Towerinne’, maar dis maar net omdat hulle eerste avontuur by die Toweropstal gebeur het.” Ringo se geknor raak al hoe harder: “Ek dink ons het hier met ‘n rêrige towenaar te make!”

Daar trek ‘n rilling deur die dierelywe – hoe het hulle hulself so laat mesmeraais deur die geheimsinnige inkommer hier in die vredige Rebusfontein? Hoe kon hulle glo dat hulle lank op hom gewag het nadat hy deur ‘n VVV ontvoer is en dat hulle hom nou met blydskap terug verwelkom?

Pasella, wat oor ‘n besonderse empatie met ander se gevoelens beskik, probeer almal kalmeer: “Ons moenie onsself verwyt nie – hierdie kluisenaar is ‘n opperste bedrieër, kyk net hoe draai hy al die Towerinne om sy pinkie! Wat ons wel moet doen, is om die vent uit Rebusfontein weg te jaag, hom so te laat skrik dat hy nooit, ooit weer terugkom nie.”

Nou kom Lelik aan die woord: “Julle weet ek’s lief om snags in die maanlig rond te sluip. Gisternag het ek iets vreesliks gesien: daai kluisenaar het in ‘n swart kraai verander! Ek het al agter hom aangeloop want sy mantel was vir my so mooi en toe…en toe verander daai mantel in groot swart vlerke en die ding vlieg op uit die paadjie en kraakskreekekkel so dat my arme ou stomp ore dit nie kon hou nie!”

Quasimodo, erelid van Rebusfontein se dierebende, vra opgewonde: “Is jy seker jy’t ‘n kraai gesien? Was dit nie dalk ‘n raaf nie?”

Lelik draai haar kop skeef: “Umm, watse dinges is ‘n raaf, Quasi?”

“Dis ‘n Europese voël wat baie na ‘n kraai lyk, maar hy’s effens groter, met ‘n dikker, effens gebuigde snawel. As hy vlieg is sy stert driehoekig waar ‘n kraai se stert soos ‘n waaier lyk. Hy maak ‘n lae, krakerige geluid. Volgens die Griekse mitologie is hy ‘n bedrieër en ‘n simbool van onheil.”

(File:CorbetArms.JPG (wiki commons), Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=21875094)

Kieterkat blaas van ontsteltenis: “Ggggggggg!! Die kluisenaar het ‘n Griekse naam – Alexander! Onheil op Rebusfontein, boosheid in veregedaante!”

Die diere bars los, elkeen met sy eie onthutste geluid. Al die honde blaf, Ringo knor vreesaanjaend, Pasella en Porkie maak skril skreegeluide, die katte sis en blaas, Billy blêr ontsteld en Blommetjie die koei moe vreeslik.

Van bo uit een van die hoogste dennebome kom ‘n grasieuse gestalte aangesweef en land met ‘n harde klik van sy lang naels op die stene van die amfiteater. Hy vou sy yslike donkergrys vlerke netjies toe en vra ‘n spreekbeurt met ‘n sagte maar deurdringende skreegeluid. Die lang vere op sy kop is oopgesprei.

Die diere raak stil voor hierdie indrukwekkende verskynsel: “Diere van Rebusfontein, julle weet dat ek hier ‘n holte vir my kloue gekry het en dat julle aanvaarding my uit die afgrond van wanhoop teruggebring het. Daarvoor is ek julle en ook die Towerinne oneindige dank verskuldig! My naam Harpy kom ook uit die Griekse mitologie – die harpies was die geeste van skielike rukwinde, roofvoëls met mensgesigte wat gestuur is om boosdoeners te straf en van die aardbol af te laat verdwyn. Julle kan met gerustheid die opdrag om die kluisenaar vir altyd uit Rebusfontein te verdryf, aan my oorlaat. Daar is egter een voorwaarde: ek gaan dit slegs regkry as hy in sy raafgedaante is, want as mens sal hy homself te goed kan teensit. Julle sal my moet help deur die vent dop te hou sodat ons weet wanneer hy weer in ‘n raaf verander het.”

Nogmaals weerklink die dieregeluide oor die halfmaan van die amfiteater, dit knor en blaf en fluit en skree en miaau en blêr en moe dat hoor en sien vergaan. As die goedkeurende applous bedaar het, antwoord Ponsiekat formeel: “O Harpy, dapper arend, ridder van die lugstrome van Rebusfontein – dankie dat jy bereid is om hierdie stryd namens ons en ons nooiens te stry! Ons sal jou bystaan na die beste van ons vermoë…”

Vuurvliegie, sal jy asseblief verder vertel?

 

 

Helpppppp!

Julle, Kameel het my genooi om die volgende aflewering in ons kluisenaarstorie te skryf. Maar ek sukkel, want ter wille van my storie moet ek weet wie die Rebusfonteinse dier Harpie geskep het en watse soort magiese kragte hy het. (As ek reg onthou, is hy ‘n arend?) Kan iemand my groot asseblieftog help?

Verder het ek ook ‘n vrywilliger nodig wat bereid is om die storie na my eie poging verder te voer – hoe lyk dit, sien iemand kans? (Una, Trommeltjies, Bondels, Woordnoot, Positief, Hester en Kameel het reeds geskryf.) As ek dan nou uiteindelik my gedeelte pos, gaan ek jou naam noem as die volgende skrywer.

Ummm – dankie by voorbaat…