Verbloem jou haarkleur

Ons InLinkz skakel vir hierdie uitdaging is https://fresh.inlinkz.com/p/e3dfca20e90c4ae09d7312695a15b7f3

Bloggers wat nog nie voorheen deelgeneem het aan ons Lê-Jou-Eier bloguitdagings nie: Om raad te kry oor hoe om deel te neem en om elke week se aankondiging van die nuwe onderwerp te sien, besoek die volgende skakels Lê-Jou-Eier: Reëls en Lê-Jou-Eier: Hoe neem ek deel? Laasgenoemde blogpos bevat ook al die onderwerpe en skakels na vorige uitdagings.

Haarkleur is ‘n ernstige saak. My liewe skoondogter het eendag besluit om haar hare pienk te kleur. Met haar mooi jong gesiggie en donker oë het sy vir hierdie skoonma allerpragtigs gelyk, maar haar baas (‘n modieuse jong vrou nogal!) het nie so gedink nie. Nadat sy ‘n bitsige WhatsApp gekry het waarin sy beskuldig is dat sy “onprofessioneel” opgetree het, het my kind besluit om te bedank… Sy het baie seergekry met daardie episode, maar eind goed, alles goed – deesdae het sy ‘n halfdagpos en kan haar kindertjies smiddags haar geselskap geniet.

Toe ek begin hare kleur het vanweë ‘n paar grys hare, iewers in my dertigs, was daar nog nie gel-haarkleursel wat nie gedrup het nie. My hare was gewone bruin en ek het besluit om maar so na moontlik te hou aan wat Moeder Natuur my gegee het. Ek het my behelp met ‘n ou handdoekstofkamerjas en ‘n stortkepsie, albei vol blertse kleurstof van vorige sessies. Dan het ek my in die badkamer toegesluit totdat die proses voltooi was, want om daardie verskynsel te sien, sou al my huismense die skrik op die lyf gejaag het.

Toe ek so vyf jaar gelede besluit het om “grys te gaan”, is ek na my haarkapster toe vir hulp. Ek het gedink sy gaan vir my grys strepies insit, sodat die gekleurde hare met verdrag kon uitgroei en ek so (hopelik) ongemerk grys kon word. Omdat ek maar al die vele jare self gekleur het, het ek niks geweet van salonprosedures nie. Daarom was daar geen alarms toe my kop naderhand tjokkenblok vol silwer papiertjies is nie. Dit was eers toe daardie foelie uitgehaal word, dat ek besef het dat sy my hele bos hare gebleik het! Daar is ek toe met een skriklike slag grys…

My hartsvriend K is ‘n man van fyn smaak en ietwat puntenerig. Ons kuier gemiddeld so tweemaal per jaar op sy stoep en net na die bleikprosedure moes ek by hom gaan kuier, want ek was op pad Nieu-Seeland toe en wou hom darem voor die tyd koebaai sê. Daardie dag het ek suiwer onthutsing op K se gesig gesien. Toe ek uit my karretjie uitklim, het hy my begroet: “En van wanneer af is jy ‘n blonde??”

Toegesluit

Lees net hier – hoe mooi en hoe waar!

via Toegesluit

Nuus uit Pennsylvania

 

Die skool hier het toegemaak en die kinders kry elke dag aanlyn-opdragte wat hulle in die student home op hulle I-Pads doen. Die onderwysers is aanlyn beskikbaar om vrae te beantwoord en die huisouers hou toesig. Daar is twee sessies per dag: van 9:00 tot 12:00 en van 13:00 tot 15:00. Dit beteken dat V&P nou nie meer unscheduled time het soos wat hulle gehad het toe die kinders in die skool was nie en dat hulle van opstaantyd dwarsdeur tot slaaptyd op diens is. Hulle skofte gaan nou verander van 12 dae aan/3 dae af na 3 dae aan/3 dae af.

Die kinders wat kon, is huis toe. Vyf van V&P se agt seuntjies is nog by die student home. Gedurende die week verskaf die sentrale kombuis middag- en aandete en die eerste keer toe die meal bus middagete gebring het, was daar sommer ‘n hele klomp ander voorrade ook, benewens dit wat die huisouers self bestel het. Die mense van daardie kombuis werk verskriklik hard, maar die meal bus-bestuurders is die vrolikheid en vriendelikheid vanself. Die paaie is vreemd stil. Byeenkomste van meer as 10 mense word as ongewens beskou. Hier en daar sit mense weer van hulle kersfeesliggies op sodat iemand dalk saans daardeur verbly kan word.

Dis lieflike lenteweer – nie meer murgkoud nie, die son skyn meestal en die bome is vol botsels, party vol fyn, onopvallende blommetjies – hier en daar sien mens al daardie tere lentegroen. Die seuntjies kies elkeen iets om te doen terwyl ons gaan stap: twee ry fiets, een het ‘n skopfiets (ondertussen het hy ook na ‘n tweewielfiets gevorder), een ry op ‘n ripstick − ‘n gevorderde tipe skaatsplank wat so heen en weer waggel − en een bons ‘n basketbal sover soos wat hy loop.

Die kampus is yslik, so groot soos twee of drie plase, en orals is daar geteerde kronkelpaadjies waar twee mense en ‘n hond maklik langs mekaar kan loop. Die uwe vorm die agterhoede en stap vir al wat sy werd is om by te bly. Ons stap langs poele water en oor houtbruggies, op ‘n lang atletiekbaan met ‘n rubberoppervlak wat heerlik sag op die voete is, verby bosse en bosse heldergeel affodille. In plasse reënwater langs die pad word die kaal boomtakke bokant ons weerspieël, bo-oor ou herfsblare wat onder in die water lê. Elke dan en wan kom ons nog ‘n optoggie kinders teë, op fietse, rolskaatse, of gewoon met dapper en stapper. Die fietsryers moet almal helms dra en die klein dogtertjies met hulle pienk en pers en turkoois lyk dierbaar oulik in hulle monderings. Almal groet oor en weer, die house parents neem die kans waar om bietjie op ‘n “veilige” afstand te kuier, die kinders speel hulle kaduks in die buitelug, sodat hulle vanaand rustig kan slaap.

My ou seun in Suid-Afrika het oor die Kerstyd vir my ‘n video gestuur van Gabby, waar sy soos ‘n hamstertjie al in die rondte, al in die rondte op haar nuwe pienk en blou tweewielfiets oor die plaveisel agter hoë mure ry. Toe ouma weg is uit Suid-Afrika, kon sy nog nie eens so trap dat die pedale ‘n tweede keer in die rondte draai voor sy haar balans verloor nie. Nou ry sy soos ‘n Tour de France-deelnemer! Ag, hoe wens ek tog dat sy ook op hierdie pragtige paadjies kon kom ry…

Vier die lewe: New York, New York!

Een van ons blogmaats het die uitdaging gerig: doen iets om die lewe te vier en kom vertel dit hier.

Kleintydherinneringe aan Johannesburg het my lief gemaak vir stadstonele: vuilerige sypaadjies, hoë geboue, die koue van strate wat maar min sonlig kry. Ai, en die mense: ryk, arm, tuis en toeris, modieus en verflenterd… Die essensie van STAD is New York. In 2013 kon ek die stad die eerste keer beleef en nou was daar ‘n tweede kans! As my stem tog nog sterk en helder was soos in my jeug, het ek daardie heuglike oggend van 1 Maart 2020 my metgeselle verpes met “Start spreading the news…” – hmm, miskien ook maar goed dat ek myself moes inhou.

Na maande se beplanning trek ons Sondagoggend 9:00 met twee Chevrolet Traverses uit Hershey weg om die dag in New York te gaan deurbring: V&P wat elkeen een van die yslike voertuie bestuur, ek, hulle agt seuntjies van die student home en twee lede van Project Fellowship: Amy en Penny. Project Fellowship is ‘n program wat werknemers van Hershey se Chocolate World nooi om by ‘n student home betrokke te raak, sodat hulle die Milton Hershey School (MHS) van naderby kan beleef, kan sien dat hulle werk soveel meer beteken as ‘n salaris. Op die omhulsel van Hershey Chocolate staan die volgende boodskap:

Every Hershey’s product you’ve enjoyed has helped support children in need through Milton Hershey School.

V is oneindig dankbaar oor die wonderlike mense wat by haar huis betrokke is, want hulle reël spesiale uitstappies vir die kinders en kom help soms oor naweke om die spulletjie besig en gelukkig te hou. Huisouers by MHS het unieke werksure: hulle skofte strek oor twaalf dae. Op die twaalfde dag gaan hulle 14:00 af, en vier dae later moet hulle weer om 14:00 aanmeld.  Hierdie 12/3-skof beteken dat hulle gereeld twee agtereenvolgende naweke werk, wanneer die kinders nie skoolgaan nie en heeltyd by die huis is. Dis dan wanneer die mense van Project Fellowship goud werd is. Toe V&P die New York-plan bedink het, het hulle gevra wie van hulle Project Fellowship-mense kans sou sien om saam te gaan om na Frozen op Broadway te gaan kyk. Hulle sou hulle eie kaartjies moes koop, maar daar was darem vir hulle vervoer. Amy en Penny het ingewillig en nou was daar vyf volwassenes om agt seuntjies in New York op te pas, ‘n heel goeie balans. Wat meer is: daar is ‘n Hershey Chocolate World-winkel reg op Times Square en Amy en Penny het hulle kollegas vertel van ons besoek. Die gevolg was ‘n uitnodiging om Chocolate World te kom besoek, ai, en watter epiese besoek was dít nou!

Halfpad hou ons by ‘n vulstasie stil om bene te rek en smulhappies te eet: Hershey-lekkergoed en Dunkin’ Donut se munchkins, klein deegbolletjies deurdrenk van vet en suiker. Langs ‘n reuse-trok wat by ‘n spesiale parkeerplek ingetrek is, smul ‘n seemeeu aan ‘n stuk pizza: pik dit met sy sterk snawel, skiet dit in die lug op en pluk in die proses ‘n stukkie af wat hy dan eers verorber. ‘n Seemeeu, myle ver van die see af? P verduidelik daar’s ‘n rivier en dat die seemeeue rivierlangs binneland in vlieg. Dit was die eerste fassinerende prentjie in ‘n dag wat my sinne heeltemal sou oorweldig…

Om by Manhattan uit te kom, ry ons in ‘n lang tonnel onderdeur die Hudsonrivier. Een van die seuntjies voel benoud by die gedagte, maar voordat daar werklik paniek is, is ons alweer anderkant uit en trek ons by die parkeergarage in waar my georganiseerde meisiekind vooraf plek bespreek het. Sy gee met verligting die sleutels oor aan die parkeerbeampte, dankbaar dat sy nie die monsterkar hoef te parkeer nie, en daar gaat ons. Buite op die sypaadjie word die seuntjies verdeel: twee elk vir V&P en Penny, en een elk vir my en Amy. “Choose your buddy!” kom P se bevel en ek kies vir B, wat my partykeer saans na devotions skamerig ‘n good night hug kom gee. Vol vertroue krul sy vingertjies om myne en so pak ons die sypaadjies van die Big Apple aan.

Dis die middel van Sondag en die son skyn, die pas is effens meer ontspanne as in die week. Ook maar goed so, want ek verkyk my so aan die uitrustings en uitdrukkings van New Yorkers en toeriste dat ek amper vergeet om te beweeg! Dis opvallend hoe baie honde daar in New York is: grotes aan leibande, kleintjies wat rondgedra word – ek onthou veral ‘n pragtige wit-en-swart langhaarhondjie met ‘n fyn gesiggie, wat heerlik knus in haar nooi se arms gesit het. Gesinne, paartjies, enkelinge stroom verby: kleuters in stootwaentjies, tieners op uitstappies, ‘n lang maer jongman met ‘n elegante pelsmus, ‘n goedgeklede jongvrou met ‘n mosterdkleurige donsjas en knielengte bruin stewels, haar lang neutbruin hare los in die sagte, koue wind.

Naby Times Square, op die hoek van 6^th Avenue en 44^th Street, gaan staan ons om die toebroodjies te eet wat V ingepak het sodat die seuntjies darem iets substansieels inkry voordat hulle in Chocolate World beland. Dis reusagtige subs met laag op laag ham en kaas en vir die grootmense ‘n cranberry-walnutbroodjie met ham, kaas, tamatie en slaai, sommerso staan-staan en in die openbaar verorber – heerlik!

Toe betree ons Chocolate World en word verwelkom deur ‘n wandelende Hershey chocolate bar en nog twee werkers: ‘n energieke spitsgesig-meisietjie met ‘n bolla hoog op haar kop, en ‘n groot, rustige man in ‘n geblomde truibaadjie, albei so vriendelik dat mens hulle sommer wil druk! Die Hershey bar wuif en knipoog met sy gewysbroude oge, maar sukkel om sy kostuum te bowe te kom: ‘n drie-dimensionele strook spons wat hom seker so agt voet hoog maak, met maer beentjies wat onder uitsteek, geplant in groot slofferige skoene. Hy lei ons parade deur die stampvol winkel (ek weet ook nou hoe lekker dit is om ‘n BBP te wees!) en ons word toegegooi met lekkernye. Ons kry gratis lekkers, warmsjokolade, ‘n bietjie later melkskommels en groot blokke sjokolade met ons groepfoto op die omhulsel. Een winkelmuur is getooi met Reese’s se kenmerkende geel, bruin en oranje (dis hulle wat die peanut butter cups en allerhande ander variasies van sjokolade-met-grondboontjiebotter maak) en teen ‘n ander muur spel groot silwer letters “KISSES”, die naam van die ikoniese toegedraaide Hersheysjokoladetjies wat soos ‘n vet druppel sjokolade lyk. Die lampe is ook in die vorm van kisses! Daar is sagte speelgoed wat soos Hershey bars en kisses lyk, onderbroeke, sokkies en T-hemde in die verskillende kenmerkende kleure van die bekende lekkergoed. Hierdie mense is die meesters van handelsmerke!

Toe dit tyd word om ‘n draai te loop, word ons deur ‘n Employees Only-deur na ‘n beknopte gangetjie begelei, met inligting oor werksvoorwaardes teen die een muur opgeplak en pakke met vol bottels koeldrank teen die ander muur opgestapel. Terwyl P badkamerdril doen: “C’mon let’s go, boys!” “Next lady!”, gesels ons met ons begeleiers oor hulle lewe in hierdie stad. Dan groet ons, sê oor en oor dankie, kry helderkleurige geskenksakke afgerond met rooi sneespapier en durf weer die straat aan.

Die seuntjies wil na die sokkerwinkel Pele gaan kyk. Daar is sweerlik genoeg balle vir elke sokkerspan in die wêreld. Stewels van die verstommendste kleur en ontwerp pryk op die rakke en relings vol sokkerhemde vier die verskillende spanne. ‘n Belangrike sokkerwedstryd gaan binnekort begin – in ‘n klein, moderne weergawe van ‘n Griekse amfiteater sit toeskouers voor ‘n muurgrootte TV en wag vir die afskop. Wat hulle van ons spulletjie gedink het wat oopmond tussen hulle en die TV deurgedrentel het, sal ek gelukkig nooit weet nie…

Ons dwaal by die Disney-winkel in. Twee lewensgrootte winkelpoppe staan in ‘n glaskas: Elsa en Ana. Daar is ‘n Disney-kasteel wat twee verdiepings hoog tot teen die dak strek. Ek gaan sit in ‘n klein spasie waar ‘n jong akteur besig is met sy day job as leier van ‘n Disneyparade, elke halfuur. Alle vrywilligers kry ‘n light sabre of ander veelkleurige speelding om te dra en hulle maak ‘n draai deur die winkel. Die maskers van Disney-karakters wat hulle opsit, mag hulle hou, maar die light sabres moet teruggaan rak toe. Amy en V kry elkeen ‘n verjaarsdagspeld, want hulle verjaar albei vandag.

 

Times Square is nie ‘n groot plein soos Kerkplein nie, dis maar ‘n nou strook sement, omring deur wolkekrabbers met yslike veelkleurige video-advertensies teen hulle kante. Daar is ‘n klein pawiljoentjie waar moeë toeriste bietjie kan rus en die wonderlikste helderpienk plastiekbanke waarin mens kan gaan lê om gemaklik al die advertensies te bekyk sonder om jou nek te verrek. By nabetragting is ek spyt ek het nie self daar gaan lê soos die seuntjies nie, maar dis dalk ook maar goed so, want my stryd om weer uit daardie bank te kom, sou nie grasievol gewees het nie.

Laatmiddag gaan eet ons pizza in ‘n restaurant wat voorheen ‘n pragtige ou kerk was, enige tyd net so groot soos die katedrale wat ek in Jerusalem gesien het. Ek kyk op na die hoë koepel, omring deur loodglasvensters, en die galery waar die son se laaste strale deur nog gekleurde glasvensters skyn. Die orrel was seker op daardie galery, maar in plaas van gewyde liedere ruis daar nou die stemme van mense wat gesellig eet en saam kuier. Dit voel nie vir my verkeerd nie, miskien omdat hierdie eetplek, net soos ‘n werkende kerk, ook ‘n soort toevlug en versterking is?

Uiteindelik kry ons koers na die St James-teater, waar ons vanaand Frozen op Broadway gaan beleef. Ons klim en klim en klim trappe tot heelbo, waar ons balkonsitplekke is. Die steil afdraande trappe op die balkon maak my onrustig, gelukkig is daar stewige relings waaraan ek kan vasklou. Ons sit na aan die teater se sierlike kandelare, maar het ‘n wonderlike, onbelemmerde uitsig op die verhoog.

Die akteurs is briljant, die musiek pragtig, die spesiale effekte asemrowend. Sven die takbok se kostuum is ongelooflik slim – die akteur loop hande-viervoet, op stelte! ‘n Model van Olaf die sneeuman word deur ‘n aktrise in sneeumus en jas “bestuur” – sy praat namens hom en sy voete is aan hare vas; wanneer sy ‘n tree gee, loop hy saam.

Die dansers is Broadway-fiks, of hulle nou lang wye rokke sierlik in ‘n baldans laat rondswiep, of kaalbas uit ‘n sauna uithardloop met net ‘n bossie blare wat die nodigste bedek (ek dink darem hulle het eintlik lyfkouse ook aangehad). Elsa en Ana se aangrypende verhaal ontvou, ys-stalagmiete skiet uit die planke uit op, ligpatrone speel orals, sneeuvlokkies warrel en die liefde oorwin.

Laataand stap ons optoggie terug parkeergarage toe. Die strate is nou stil, behalwe vir mense wat uit teaters en restaurante op pad terug huis toe is. By die deur van ‘n restaurant staan ‘n groepie mense en ‘n manstem klink op, rustig en goed gekoring: “Look at all the little children!” Ons pak die lang pad aan, drie ure lank terug huis toe, met die maan wat soos ‘n suurlemoenskyfie bokant die horison hang…

Hierdie dag, hierdie wonderlike dag in New York, so op my eersgeborene se verjaarsdag, was een van die hoogtepunte van my lewe.