Toeka-Tokkel 3: Eerste soen(e)

https://scrapydo2.wordpress.com/2016/01/21/toeka-tokkel-no-3-eerste-soen

‘n Geliefde en beskermde kind was ek – bygevolg ook nog kind nadat my maats reeds begin ontluik het. Toe word ek na my maatjie se ouer boetie se garage-partytjie genooi. Ek onthou nou nog die uitrusting wat ek gedra het: dit was net na die era van die uitskop-onderrokke (swierige netvalle wat met suikerwater gestywe aan die wasgoeddraad droogdrup) en die blombont, geplooide rompie het vaartbelyn tot onder die knie gehang. Daarby was daar ‘n beige bloesie met ‘n breë gordel wat met ‘n bruin plastiekgespe vasgemaak het. Ons het nie gedans nie maar speletjies gespeel en toe ek op ‘n stadium moes “boete doen” omdat ek verloor het, het die boetie my vasgegryp en kaplaks! daar voor almal gesoen. Ek het my so bitterlik geskaam…
Nog ‘n vroeër soen was die een van my plaasnefie agter die hooimied – bewys dat die storie van neefs en niggies wat op mekaar oefen (soms) waar is!
Maar “my eerste soen”, die ware Jakob, was van ‘n jong mediese student wat ek genooi het om aan die einde van my st. 9-jaar saam met my Matriekafskeid toe te gaan. Ons het naby mekaar gewoon en in wintervakansies het my ouers by sy ouers ‘n rondawel by Scottburgh aan die Natalse Suidkus gehuur, waar die jongklomp daglank gekuier en gespeel het. Ek onthou my uitrusting: ‘n bleek-pienk organza-droom. Hy het my met sy DKW-tjie kom oplaai. Aan die einde van die aand het hy voor ons tuinhekkie geparkeer en my met mening vasgevat in ‘n lang, laaang “French kiss”. Ag, ek was hopeloos te onervare vir hom. In die kombuis het my mammie my een kyk gegee en toe saggies gevra: “Het hy jou gesoen?” Ek kon net stomweg knik. Haar sagte, woordelose begrip was kosbaar.
Op universiteit het hy nog soms vir my kom kuier, my ‘n keer of wat uitgeneem, maar ek was steeds nie gesofistikeerd genoeg vir hom nie, al het ek innig baie van hom gehou.
Toe sterf hierdie liewe, mooie jong man met die belofteryke toekoms in sy vierdejaar in ‘n motorongeluk, op pad huis toe van sy verloofde se ouers af. Skielik was ek met die dood gekonfronteer, met smart en sinloosheid. Tot vandag toe nog dra ek hom in my hart.

Advertisements

Toeka-Tokkel 2: Vakansie

Tannie Frannie

Lees meer oor Scrapydo se Toeka-Tokkel:  https://scrapydo2.wordpress.com/2016/01/07/toeka-tokkel-2016-welkom/

Lank het ek gewik en geweeg: sal ek, of sal ek nie? Sal ek die verskriklike lang reis na Nieu-Seeland toe aandurf en oor Kersfees vir my broer en sy gesin gaan kuier? Hoe innig bly en dankbaar is ek nou dat ek dit tog gewaag het!

In my soektog na ooreenkomste met Suid-Afrika het ek aan die groen heuwelglooiings van Natal gedink, aan die laat sonsondergange van Kaapstad in die somer, aan die reënwoud van die Oos-Kaap. Uiteindelik moes ek egter besgee, want Nieu-Seeland is Nieu-Seeland, nie ‘n konglomerasie van ‘n ander land se eienskappe nie.

Die sand van die strande is hoofsaaklik kleigeel, partykeer wit en soms selfs swart, met blinkertjies. Die rotse lyk anders en teen die horison lê die dramatiese silhoeët van Rangitoto – ‘n uitgebrande vulkaan. In die baaitjie naaste aan ons was daar nie branders nie, want…

View original post 155 more words

Toeka-Tokkel 2: Vakansie

Lees meer oor Scrapydo se Toeka-Tokkel:  https://scrapydo2.wordpress.com/2016/01/07/toeka-tokkel-2016-welkom/

Lank het ek gewik en geweeg: sal ek, of sal ek nie? Sal ek die verskriklike lang reis na Nieu-Seeland toe aandurf en oor Kersfees vir my broer en sy gesin gaan kuier? Hoe innig bly en dankbaar is ek nou dat ek dit tog gewaag het!

In my soektog na ooreenkomste met Suid-Afrika het ek aan die groen heuwelglooiings van Natal gedink, aan die laat sonsondergange van Kaapstad in die somer, aan die reënwoud van die Oos-Kaap. Uiteindelik moes ek egter besgee, want Nieu-Seeland is Nieu-Seeland, nie ‘n konglomerasie van ‘n ander land se eienskappe nie.

Die sand van die strande is hoofsaaklik kleigeel, partykeer wit en soms selfs swart, met blinkertjies. Die rotse lyk anders en teen die horison lê die dramatiese silhoeët van Rangitoto – ‘n uitgebrande vulkaan. In die baaitjie naaste aan ons was daar nie branders nie, want dit lê binne ‘n veel groter baai, sodat die golfies klein kabbelinge is. Die bome groei reusagtig groot en die welige agapanthus – ‘n indringerplant wat party Kiwi’s verpes – wys watter waterryke, vrugbare omgewing dit is. Daar is talle natuurreservate wat die pragtige reënwoud bewaar en teen die kranse wat oor die baaitjies troon, klou die pohutukawas verbete aan die rotswande vas – Nieu-Seeland se “Christmas tree” wat in Desember bloedrooi blom.

Die mooiste klank vir my was die getjilp van die tui (mens spreek dit uit “toewhie”) – ‘n mediumgrootte voëltjie met die ongelooflikste verskeidenheid note.

Ek kon met my voete in die sand vroetel en my arms om wonderlike ou boomstamme slaan.

Ons het roomys in suikerhorinkies geëet:  souterige karamel en skerp suurlemoensorbet.

Die seelug was vars en die water skoon en helder.

Dit was ‘n ongelooflike voorreg om so deur my familie gekoester te word en ‘n lieflike land te verken.

 

 

Toeka-Tokkel: Nuwejaarsvoornemens

(Scrapydo is die meesterbrein agter Toeka-Tokkel:  https://scrapydo2.wordpress.com/2016/01/07/toeka-tokkel-2016-welkom/)

Ek staan op die rand van ‘n afgrond. Wyd voor my strek die wonderlikste goue lig, deurstraal met rooskleurige skakerings. Ek is bang – so bang! Maar die lig bekoor my só dat ek vorentoe val… Toe ek ‘n vergeestelikte vriendin van hierdie droomervaring vertel, som sy dit perfek op: “Falling into grace”.

In 2010 was ek vas oortuig dat ek daardie jaar nie sou oorleef nie, vanweë die stresvolle uitdaging van my pligte by ‘n internasionale konferensie. Ek was een van die onsigbares, moes toesig hou oor die tolkdienste, en het geglo ‘n hartaanval is my voorland – voete eerste sou hulle my by Sandton se Konvensiesentrum uitdra. Ses jaar later en hier is ek nog steeds.

Dis nou genadetyd – ek het reeds die Bybelse leeftydtoekenning bereik. Om my is daar die leë plekke van mense wat nog soveel sou kon bied. Wanneer sal my tyd op hierdie mooie aarde verby wees? Hoe kan ek intussen die bitterheid van die ouderdom hokslaan?
Ek het net een allesomvattende voorneme vir 2016: “Moenie bang wees nie”.

 

 

 

 

 

Dis tyd…

“Elke ding het sy vaste tyd, elke ding in hierdie wêreld het sy tyd”

Vanoggend het ek saam met Gabby en haar mamma na die kleuterskooltjie toe gestap en die kosbare wesentjie in iemand anders se sorg oorgegee.

Ek het nooit kon dink dat ek een dag jaloers sou wees op ‘n kleuterskoolassistent nie…

When My Neck Is Sore and My Feet Are Tired

Kersfees is verby – maar die gedagtes wat Ashlin hier uiteensit, is tydloos…

Ashlin Horne

The whole thing started on a blue piece of construction paper. I was sitting in the lobby of one of my favorite places and furiously scribbling for my next blog post.

I kept getting distracted. Something that has been grabbing at my heart lately kept pulling on me. I would write a sentence, pause and let my mind wander, and the next thing I knew I was playing a long and tiring round of “what if?”

Suddenly, I would remember that I was supposed to be focusing, to be listening to God and not trying to make a bunch of plans.

I leaned my head back against the wall, “Did they look down, God?”

I was thinking about The Wise Men. The ones who had direction, but no details. They knew what they were headed toward, but they didn’t know what it would take to get there. Follow the star and you’ll…

View original post 603 more words

Mymering

In Auckland in Nieu-Seeland staan daar ‘n houthuisie met dakvensters, wat eens ‘n vakansiehuis was (‘n “batch”, soos die Kiwi’s dit om die een of ander onverstaanbare rede noem). Nou is dit die woonhuis van my broer se gesinnetjie wat Suid-Afrika in 2011 vaarwel toegeroep het – vier mense wat van my heel dierbaarste dierbares is. Die huisie nestel onder ‘n steil afrit, sodat die seebries dit net liggies streel. In die een hoekkamer kyk vensters sonder diefwering uit op ruie varings, boomvarings, piesangplante, rankplante en reuse-impatiensblomme. Die buurhuise is net anderkant hierdie skerm, maar dit voel asof mens alleen in ‘n sprokiestuin woon.
Hier het ek twee wonderlike weke deurgebring, omring deur liefde en oorlaai met guns. Elke oggend het my peetseun, nou al sestien, my vaak-vaak ‘n drukkie kom gee. My broer se dogtertjie (sy’s amper twaalf) en ek het ons vingers sagkens tussen die sagte groen suiertjies van see-anemones geplaas en ‘n donkerblou seester in een van die rotspoeletjies ontdek. Ons het die wilde eende in die stroompie gevoer (twee broeisels van drie en vyf eendjies maak miniatuur-v’tjies in die water agter hulle ma’s aan) en die lieflike seelandskap van die “clifftop” af bewonder.
Dis al lank dat ek wonder oor die geheimenis van persoonlike ervaring. Dit voel vir my asof ek, waar ek ook al gaan, die wêreld om my “oopmaak” deur op daardie oomblik dáár te wees. Bly daar iets van my oor as ek weer weg is, of is hierdie hele gedagte in wese ongelooflik egosentries?
Terug in my vaderland moet ek verneem dat een van die steunpilare van ons gemeente skielik oorlede is – so ‘n lewendige, vriendelike, opmerksame en behulpsame mens! En ek wonder oor die dood…