Halssnoer, meetsnoer, bidsnoer

My kleindogtertjie Gabby het ‘n strydkreet wat dateer uit die heel vroegste dae toe sy net begin praat het: “Da-hielie!” Dit beteken min of meer: “Oe, dis mooi, ek wil dit hê, gee dit hier!”
Op my spieëlkas in sy eie klein boksie lê daar ‘n groen kralesnoer met die naam Da-hielie – so gedoop die eerste oomblik toe Gabby dit gesien het. Dit is uit die VSA saamgebring deur ‘n vriendin van my dogter toe sy vroeër vanjaar daar gaan kuier het, saam met ‘n handgeskrewe briefie wat dit beskryf as “…’n viering van Mamma se gunstelingkleur”.
Dis ‘n elaborate spulletjie wat ek nooit die moed sal hê om te dra nie: sewe stringe altesaam, in alle denkbare skakerings van glinsterende groen. Wanneer ‘n mens dit string vir string bekyk, kan jy die sorgsaamheid sien waarmee my liewe dogter se ratse vingers dit aanmekaargesit het: verskillende eweredige patroontjies van minstens 18 soorte ingerygde krale. Dis ook ‘n baie nuttige voorwerp, want dit hou Gabby besig terwyl ouma inderhaas hare kam voor ons op ‘n uitstappie gaan.
My kind is gelukkig daar ver in Amerika. Sy en haar Amerikaanse man werk as huisouers by ‘n skool wat wonderlike geleenthede aan minderbevoorregte kinders bied. Hulle is lief vir mekaar. Elke dag bring vreugdetjies, soos altyd wanneer ‘n mens met kinders werk. Die meetsnoere het vir haar op lieflike plekke geval.
Soggens vroeg verlang ek die meeste na haar. Dan vat ek Da-hielie en laat die krale dankbaar deur my vingers glip…

Sitting across from two complete strangers I started to yell…

Source: Sitting across from two complete strangers I started to yell…

It Won’t Be the Stage

Source: It Won’t Be the Stage

Toneelspelers – ‘n hoogs persoonlike mymering

(Sien Scrapydo2 se uitdaging oor Toneelspelers)

Toe ek drie jaar oud was, het ek vir die eerste keer voorgedra: “Nuwe skoentjies”, ‘n monoloog wat my mammie vir my geskryf het. Dit was glo ‘n treffer.

Skoolkonserte was opwindend; kerkkoorkonserte heerlik; operettes net ‘n fees; skooltoneeltoere en universiteitskonserte ‘n manier om dele van ons land te sien en die mense van daardie streke te beleef. Iewers in die kerkgebou van Universiteitsoord is daar ‘n baksteentjie wat ek met kaartjieverkope befonds het – of dalk is dit selfs ‘n stukkie gekleurde glas?

In die dae voor televisie het amateurtoneel geblom – en die uwe daarmee saam: op die verhoog in die Aula, in die Musaion, die Kleinteater, selfs in die Amfiteater, in ‘n obskure Shakespeare-drama. Amateurtoneelspelers was ‘n vreemde spesie: mense wat hulle bagasie op die planke verwerk het, skaam ekstroverte, narsistiese selfhaters, partytjiegangers par excellence…

Die streekskunsterade het die wonderlikste opvoerings geskep en toneelspelers was alombekend. Hoe graag wou ek by daardie geledere aansluit! Tog nie graag genoeg nie, want toe my ouers bereid was om my van voor af drama te laat swot, het ek nie die kans aangegryp nie. Hoe anders sou my lewe en herinneringe gewees het as ek dit wel gedoen het?