In die oomblik…

‘n Plastiekbakkie met klein ronde ontbytkossies (sonder melk) hou ‘n peuter goed besig. As die bakkie reeds leeg is, kan Ouma al die ringetjies wat oral aan sy hempie vasgeplak het, een vir een optower en aan hom aanbied, so asof sy magiese kragte het.

Advertisements

In die oomblik…Droomtoring

My kleindogtertjie Gabby (vier jaartjies en drie maandjies oud) het vir my ‘n toring gebou – om my te help om my drome te onthou, toe sy hoor ek kan hulle nie herroep nie. Die droomtoring is plegtig in my kamer staangemaak.

Dit het gewerk: gisternag het Ouma heel fluks beskuit gebak! (Nou moet dit nog net in die werklike lewe ook gebeur…)

Toe ek so na hierdie sierlike toring kyk, besef ek: net nou-die-dag het ek die kleine ou handjies moes help om die een blokkie op die ander te pas.

Ure, dae, maande, jare skuif soos skadu’s stil verby…

‘n Ongelooflike dag

Gister was ‘n ongelooflike dag: AsWoensdag, Valentynsdag en Gidivet se MOB (“Meet Other Bloggers”), als op een dag.

Op ‘n koel stoep langs vredige water kon ek kuier saam met Thys, Gidivet, Andrew (‘n Britse besoeker) en Voz Sola. Klarisabet het ek ongelukkig misgeloop – ons skedules het nie ingepas nie.

Om daar uit te kom, was soos ‘n hinderniswedren: My vierjarige liefiekleinkind het mangelontsteking en het nie skooltjie toe gegaan nie. Sy sit verwese onder my pers wolsjaal en toekyk hoe ek karwas. Nou en dan begin sy bitterlik huil en dan moet ek my hand op haar magie sit, want “dis seer!” Haar tweejarige boetie is gelukkig vandag heel rustig en gaan maar sy eie gangetjies. Hy het goed geslaap en sit en eet wanneer Laatlam se skoonouers onverwags opdaag. Ek gee terstond alles aan my bekwame skoonsus oor en gaan “titivate”.

My skoondogter kom tuis en ek spring in die kar – die enjin is morsdood. Swaer en skoonsus kom help om die battery weer aan die gang te kry en daar gaat ek! Dis warm, die halftwee-verkeer is nag en al die robots is rooi. Na ‘n onnodige draai omdat ek oudergewoonte so half verdwaal het, kom ek tog by die MOB uit; verlep, maar darem.

Op die tafel lê ‘n vertaling van Etienne van Heerden se Die swye van Mario Salviati wat Gidivet vir Voz Sola gebring het en die aanblik van hierdie lieflingboek is vir my soos ‘n talisman. Ek hoor weer hoe Laatlam van die bloggers sê: “Hulle klink nes Ma,” terwyl hy oor my skouer staan en lees. Die middag glip verby…

Die beste kommentaar op Valentynsdag hoor ek toe Voz Sola vir my sê: “Happy Independence Day!”

AsWoensdag: ‘n ingetoë aanddiens by kerslig, met orrel en viool. Die teken van die kruis, die begin van die Lydenstyd…

 

 

Lewe van ‘n jong ma

My skoondogter kom vanmiddag tuis, al singende: “Under pressure…”

Sy moet vandag 50 kolwyntjies bak vir haar susterskind se verjaarsdagpartytjie Vrydag – more moet sy dit versier.

Sy wil nog supermark toe – die kaste is leeg.

Een van haar vriendinne kom vanmiddag vinnig kuier.

Wanneer sy vir Gabby by die skooltjie gaan haal, moet sy sommer haar baas se kleindogtertjie ook gaan oplaai – by ‘n ander skooltjie – en dié dan tot na sesuur vermaak, wanneer die ouma haar ná werk sal kom kry. Hierdie taak is vanoggend onverwags aan my dogter opgedra, want kleinding se oupa kan nou nie meer vanmiddag na skool na haar omsien nie; hy het iewers in die Karoo vasgeval.

Hierdie scenario laat my dink aan ‘n ou brief van my mammie aan haar lieflingsuster, geskryf in my eie jong-ma-dae, toe sy by my (soos ek nou by Laatlam-hulle) inwonende ouma was. Die brief het via my tante se opgegaarde briewe en kaartjies by my beland. Dit gee ‘n wonderlike kykie op Ouma se gedagtes en stille avontuurtjies. Sy skryf:

Vrydagaand. Vanaand is ‘n groot aand hier. Skoonseun se kantoormense kom hier vleis braai. Frannie verwag dat hulle 28 mense saam sal wees. Gelukkig bring hulle hul eie vleis en slaai, sy moes net die pap en sous maak – ‘n groot klomp van elk, hoor! Al waarmee ek kon help is die tamaties se skilletjies aftrek, en messe en vurke in servette toedraai….

Ek het vir F gesê hulle moet my verskoon as ek nie by hulle aansluit nie. Die artritis keil my op en ek wil nie daar by die water gaan sit nie.

Later. Ek het vanaf 7-uur tot kwart oor 8 die baba (dit was Laatlam) probeer gelukkig hou in sy pram. Hy wou nie slaap nie – toe kom F en sê hulle het nog nie eers begin om vleis te braai nie, “dit gaan altyd so”. Ek besluit om maar vir myself iets te kry om te eet. Dis toe ek vir my koffie maak dat die vrouens die kombuis inkom om hulle slaaie te kom inskep. Ek stel myself voor as F se ma. Enetjie, lyk my ‘n liewe mensie, sê sy het my al ontmoet, “by die doop”.

Siestog! Een vroutjie het haar babadogtertjie aan die slaap gemaak hier in V se kamer net toe die braaivleis gereed is. Toe is sy huiwerig om te gaan eet by die swembad “want ek sal nie hoor as sy huil nie”. Ek stel haar gerus deur te sê ek is net langsaan, ek sal hoor, sy moenie vir haar bekommer nie, ek sal haar roep as die kleintjie huil. En hier sit ek nou, dis eintlik my slaaptyd maar ek wil nie nou inklim nie, sal maar ‘n bietjie wag.

Die brief gaan die volgende dag voort met ‘n beskrywing van hoe die uwe opruim en kosmaak en kinders versorg en wasgoed was, en dan verwoord my liewe mammie die algemeen-menslike bekommernis van ma’s oor hulle volwasse, besige dogters:

Ek het dit al vantevore gesê en ek sê dit weer: geen mens kan lewe soos wat Frannie lewe en ongeskonde anderkant uitkom nie…

Ag my liewe Mamma, ek was so gelukkig destyds! Ek het tog anderkant uitgekom (weliswaar met ‘n knou of twee). Het ek ooit vir Mamma dankie gesê vir die subtiele ondersteuning daardie aand? Vir die tamatieskilletjies en die messegoed toevou en die baba stilhou? Was ek ooit eers bewus van Mamma se aanbod aan die vroutjie met háár baba?

Dis nou al baie jare lank te laat om Mamma styf vas te hou, maar op my beurt kan ek probeer om vir my skoondogter ‘n toevlug en ‘n anker te wees.