Vir Toeka-Tokkel: Winter

Wanneer ‘n mens se hare die kleur van ryp is, kan jy seker met veiligheid konstateer dat jy nou in die winter van jou lewe is. My liewe dogter beweer egter dit lyk soos silwer – ʼn stelling wat my baie help om in volslae ontkenning van die ouderdom te leef, want ek weet dat silwer vir haar mooi is.

Hoe ontken en bekamp ek dus die winter? Deur warmte:

Die warmte van die gemeente waaraan ek behoort, waar ek my weeklikse porsie liefde vir en van God en my naaste kan gee en ontvang.

Die warmte van vriendskap, van ou, beleë vriendskappe en nuwe vriendskappe met nuut-ontdekte sielsgenote. Om met vriende te kuier, is soos om met jou bevrore ledemate in die wintersonnetjie te gaan staan en ontdooi.

Die warmte van herinneringe aan magiese winters: my eerste belewenis van sneeu en skitterende yskristalle daar ver in Pennsylvania; wonderlike wintersdae in Jerusalem; goue lemoene in ʼn Sederbergse boord afgepluk en net daar geëet. Om so ʼn lemoen te eet, is soos om sonskyn te proe.

Die warmte van my kosbare kleinkinders: Kindskinders is ʼn kroon vir grysaards.

Advertisements

Vir Toeka-Tokkel: Stad

Toe Laatlam die selfoonfoto’s wys van ons nuwe blyplek, het ek gewonder wat hom besiel om dit te wil huur: 40 meter van die meenthuisie se vensters af stroom die Atterbury-verkeer heen en weer verby – vier bane vol motors, vragmotors, bromponies, motorfietse, bakkies, busse, taxi’s en so dan en wan ʼn loeiende ambulans. Sy argument dat die verkeer hom rustig stem, werk nie vir my en sy babaseuntjie nie – ons moet ons behelp met ʼn selfoontoep wat kliphard seegeruis speel en so die geraas daarbuite teenwerk.

Ons luister ook CD’s – Joshi verkies vrouestemme en hy hou baie van Edith Piaf, die Mossie van Parys wat so hartroerend oor daardie stad se strate sing. Nog ʼn gunsteling is Koos du Plessis wat sy eie liedjies sing. Lank voordat ek hier midde-in die stadsgeroesemoes beland het, het Sprokie vir ʼn stadskind my verbeelding reeds aangegryp:

As die reën van stof en roet verby is en die rook verdwyn, sal daar in die sterrelose hemel ʼn neonboog verskyn…Volg hom elke nag oor swart riviere, oor kranse van beton; as jy aanhou soek, tienduisend ure, sal jy dalk daar kom…

My pa het op ʼn plaas grootgeword; my mammie op ʼn kleinhoewe. Ekself het heerlik op ʼn groot dorpserf baljaar en my knuppeldik geëet aan die vrugte uit my pa se boord. My kinders het op ʼn voorstedelike erf met ʼn eie swembad gespeel. Nou woon my kleinkinders in ʼn meenthuis met ʼn posseëlgrootte tuintjie…

Die gedagte dat die grond onder die stad se teerpaaie en sementsypaadjies en plaveisels versmoor, spook al baie jare by my. Dankietog vir hierdie tuintjie, waar ʼn suurlemoenboom vanjaar ʼn triomfantelike drag vrugte gelewer het.

Volg hom elke nag oor swart riviere, kyk nie eenmaal om. Dalk vind jy die land van blou saffiere, en dalk – ʼn brokkie son.