Laatlam word vanjaar dertig. In ‘n mandjie vol ou speelgoed wat Ouma uit haar kas torring vir Laatlam se kindertjies om mee te speel, ontdek sy ‘n plastieksak met ‘n stapeltjie kaartjies – gelukwense by geleentheid van Laatlam se geboorte en doop.
‘n Handgeskrewe kaartjie met veldblommetjies opgeplak van my dierbare buurvrou se mammie wat by hulle ingewoon het. Oor haar wil ek nog graag hier kom vertel. ‘n Tweede kaartjie met veldblommetjies van haar af wat saam met ‘n geskenk gekom het. Ai, hoe wens ek nou ek kon onthou wat dit was… ‘n Derde pragtige kaartjie in blou en wit: “Baie welkom Klein Boet”.
‘n Bloemistekaartjie: “Dankie vir die Boetie!” van Pappa, Middelkind en Dogter. Nog een van ons bure: “Van Peetpa en Peetma”. En ‘n kaartjie van hulle af met ‘n vertederende skets van ‘n baba in sy wiegie, van “Jul familie oorkant die straat”. ‘n Verdere vier gelukwensings van bure op en af straatlangs, uit ‘n era toe ons nog die mense van ons omgewing geken het. Gelukkige, goue dae…
‘n Kaartjie met geboortedatum, tyd, gewig en lengte. Ek dink dit het saam met ‘n lelike blou teddiebeertjie gekom. Agterop het ek geskryf: “Liewe Sussie, Dit is my eerste besitting, en ek gee dit aan jou. Met liefde van Flippie.” Sussie is tien jaar ouer as Laatlam en ek het seker gedink hy moet maar haar guns probeer wen.
Nog ‘n pastelblou kaartjie van my boetie se skoonfamilie, met ‘n wensie bygeskryf: “Mag hy vir julle baie vreugde in julle lewe bring” – ‘n wens wat nou in my ouderdom dubbeld en dwars bewaarheid word. Van my boet en sy vrou ‘n vraag op die buiteblad: “A Baby Boy?”, met huppelende hasies en eendjies. Blaai jy dit oop, sit ‘n bolwangbaba in ‘n posbus: “It’s always nice to get a little male!”
‘n Pragtige kaartjie met ‘n cowboy-motief van Gewese Liefling se neef en sy (nuwe) gesin en nog een van sy ouers, GL se geliefde tante en haar man, saam met wie ons gereeld vakansietye by die see gekuier het.
‘n Klein kaartjie met ‘n mooi boodskap van ‘n kollega by die kantoor wat ek eintlik met die nuus van my swangerskap en gevolglike bedanking erg verontrief het. ‘n Uitsonderlike kaartjie in geel en oranje skakerings met ‘n wit babasilhoeët, van GL se sekretaresse. ‘n Seuntjie en sy teddie wat met hulle rug na die kaartjiekyker toe sit: “Dis ‘n Dierbare Seuntjie”, van nog een van GL se kantoormense. ‘n Mooi kaartjie, blou en groen met blinkblou letters en ‘n stroperige versie van GL se veeleisende kollega en sy gesin. Die kollega het dit beslis nie self uitgesoek nie. Wie was Sabrina, wat die bekoorlike klein illustrasie gestuur het? En Amelia? Hier’s nog ‘n sentimentele een van GL se kantoorfonds af.
Bure, vriende, dierbares, familie, kinders, kollegas – hoe verskyn en verdwyn hulle skimme nou voor my geestesoog…
My plan was om elke enkele kaartjie aan te teken en te beskryf en dan môre ‘n verbrandingseremonie te hou. My gô is egter nou uit. Hierdie kaartjies gaan almal maar weer gebêre word. G’n wonder nie dat my liewe dogter verwyt: “Ma is nes ‘n éékhoringgg!”