Sleutelwoorde
bloganuary, bloganuary-2024-24, dailyprompt, dailyprompt-1827
Die Voortrekkermonument, ontwerp deur Gerard Moerdijk, speel ‘n rol in my eie storie, want my ouers is daar getroud, met die hoeksteenlegging in 1938.
Ek onthou vaagweg besoeke aan die Monument toe ek klein was – trappe en trappe om te klim, en appeltert om te eet op ‘n piekniek tussen grasse teen Monumentkoppie. Die silhoeët het maar altyd oor my geliefde Pretoria getroon soos ek my lewe deurloop het, maar soos dit gewoonlik met plaaslikes gaan, het ek selde daar besoek afgelê.
Jaarliks kom mense bymekaar om daar ‘n Geloftediens by te woon en om twaalfuur die middag die sonkol op die senotaaf se woorde te sien: “Ons vir jou, Suid-Afrika”. Die marmerfries met beelde uit die Groot Trek is die langste bestaande fries ter wêreld – dit weeg altesame 180 metrieke ton en is gegiet uit ‘n mengsel van marmer en sement. Daar is ook ‘n reeks tapisserieë ontwerp deur W.H. Coetzer, wat in agt jaar deur nege vrouens borduur is en uit 3,3 miljoen stekies bestaan.
Maar ek was mos al daar, hoekom skryf ek hieroor? Dis om twee redes: Eerstens het ek versuim om toe te sien dat my Amerikaanse skoonseun die Monument beleef, en tweedens was ek nog nooit by die Federasie van Afrikaanse Kultuurverenigings se Afrikaanse Liedjietuin wat ook op die terrein is nie.
Mense wat weer hulle geboorteland besoek, se kuiers is (benewens vreugdevolle weersiens) ‘n warrelwind van verpligtinge en vermoeienis. My kinders wou die middag die Voortrekkermonument gaan besigtig, maar ek kon dit net nie oor my hart kry om die vlugvoos reisigers, wat daardie oggend in SA aangeland het, wakker te maak nie…