Gister het my hele lewe voor my geestesoog afgespeel, want ek het die ou houtkoffer wat nog aan my pa behoort het, uitgepak.

Ou foto’s, notas, kaartjies, briewe, kindertekeninge, resepte in handskrifte wat nooit weer geskryf sal word nie, flenters papier met treffende woorde…

Deur dit alles beweeg hierdie Frannie, van onnosele jongvrou, verby bruid, deur vrou-en-ma-wees, sukkel-sukkel deur woestyntyd, tot nou waar sy as ouma kan terugkyk, wonder, wroeg en mymer…

Dan besef sy opnuut: Oomblikke is daar om gekoester te word.

‘n Klein seuntjie met ‘n blou hempie spring uitgelate in die oggendlug op ‘n trampolien, besig om te spog vir sy gehoor, sy mamma wat op die stoeptrappies sit…

Ouma weet die dag is jonk en fleurig, en dat sy en die dag en die seuntjie teen laatmiddag gaan verlep, maar vir nou beleef sy vreugde.

Photo by Suzy Hazelwood on Pexels.com