Gistermiddag het ek al die hond se modderrosies van die vloer afgespons en myself vrolik opgetooi. Ek het ʼn vriendin se uitnodiging om saam na die Atterbury-teater te gaan, bedank en vir haar beduie dat my kinders na ʼn week se seevakansie op pad huis toe is – en ek wil hier wees as hulle aankom.
Op die familie-Whatsapp volg ek sedert Saterdagoggend hulle vordering met die langpad saam – Saterdagaand toe hulle halfpad oorslaap, huil klein Gabby (oor ʼn week of twee is sy drie jaartjies oud) bitterlik, want sy het gedink sy gaan vanaand by hulle huis, by ouma, slaap. (Watter kosbare skoondogter het ek tog, dat sy onbeskroomd hierdie wonderlike nuus aan haar skoonma oordra!) Einste skoondogter laat weet uiteindelik hulle is amper tuis – stop net gou by die Superette. Ek laat weet terug: “Garagedeur lankal oopgemaak :smile:”
As onsekere jongmens het ek agtergekom mens moenie jouself aan kindertjies opdring nie – as jy afsydig dog toeganklik optree, kom hulle uit hulle eie na jou toe wanneer dit hulle pas. As liefhebbende ouma vergeet ek summier my eie lewensreël! Gabby gee my ʼn afsydige, pligplegende drukkie en Joshi (sewe maande) se gesiggie lyk soos die emoji met die hartseer mondjie toe hy hierdie vreemde, grinnikende vrou op hom sien afpyl. Later bons hy darem ewe tevrede met sy maer beentjies op ouma se sagte maag en Gabby kom bewonder my stringetjie koraalkrale: “Oh, you look bee-oo-ti-ful,” adem sy. (Met dié dat die kindjie net oorsese strokiesprente sien, is Engels haar language of choice wanneer sy iets moois of interessants sien. Dankietog dis hoofsaaklik Britse Engels…maar dié ding kan dalk ʼn klagte-blog vir anderdag word…)
Die vloer is gou-gou so vol goed wat Laatlam van die kar afpak dat Muis se voetspoortjies nie eens opgemerk sou word nie. Die TV blêr luidkeels terwyl Gabby haar poppe met regte water in die middel van die vloer bad. Joshi het ʼn nuwe manier van kraai: so ʼn skel, volgehoue noot, min of meer so lank soos ʼn houtkapper se roep, maar heelwat minder musikaal. Laatlam se skoonfamilie kom groet, die huis popel van lewe en liefde.
Negeuur slaat ouma uitgeput op haar bed neer en wonder hoekom die lewe alewig óf te veel, óf te min is.
Haha, tussen die lyne lees ek dat ouma se hart weer vol is en dat sy hou van die besige huis!
Jy lees reg!
Frannie, van ñ mede ouma af wat só goed verstaan, geniet hulle. Hulle is ons kosbaarste pêrels.
Hoe geseënd is jy met die kleinkinders saam! Doet zo voort!
Oulik geskryf! Werklike dingetjies wat ons almal elke dag ervaar, maar nie soos jy kan verwoord nie …
Dis geseënd so met almal saam, en ja ‘n mens se hart loop met tye oor. Maar ek verstaan ook daardie laaste sin 🙂
“Die hond se modderrosies”. Dalk is hierdie ‘n algemene term, maar nie in my verwysingsraamwerk nie – baie oulike en visueel omskrywende eufimisme
Stem saam met jou Abrie: modderrosie en ook “die huis popel van…”
Pragtig geskryf,Frannie!Ek voel met jou oor die te min of te veel.😄
Jy het darem vreeslik verlang. Volgende keer piekel jy maar saam
Hoe heerlik om jou oumaliefde so raak te kan lees. Kleingoed is wonderlik!!
Lekker raak beskrywings en baie lewenswysheid hier. Ek het dit geniet!
Kan die prentjie wat jy hier skilder duidelik voor my sien. Jy geniet jou gate uit en die kleintjies saam met jou. Dis waarvoor oumas daar is. (Jy maak my sommer ekstra uitsien na die kleinkind wat oppad is in Desember!)
O, jy moet ons tog kom vertel – dis wonderlike tye, maar ook baie spanningsvol – ek weet…
Na my vorige voortydige vertel van verwagting bly ek maar stil en eenkant. Wil nie weer in die slagyster trap nie. Sal sodra die outjie gebore is beslis n paar fotos neem en kom spog.
Geniet jou kleinkinders. Xx
Geniet die tydjie saam met jou familie!
Geniet hulle.
😉