‘n Paar dae na Moedersdag 2020 sou ek weer tussen my twee Suid-Afrikaanse kleinkindertjies op die bank kon sit. Ek sou vir hulle vrugte kon skil en luister na hulle vertellings oor die avonture van kindwees, ek sou kon oe en aa oor die waaghalsige toertjies op die klimraam en die woeste gespring op die trampolien.

Soos sake nou staan, weet ek nie wanneer ek hulle weer sal kan omhels nie. Omdat ek so verlang, gaan sit ek met WhatsApp en begin lees aan die boodskappe tussen my en my skoondogter, die enetjie wat amper ses jaar gelede haar hart en haar huis vir my oopgemaak het.

Terwyl ek my aan die foto’s van ‘n veel jonger Gabby en Joshi verkyk, ontvou daar ‘n beeld van die alledaagse lewe in ‘n jong huishouding. Daar is uitstappies en inkopietogte, enkele heerlike vakansies. Die wasmasjien sukkel, ‘n sleutel raak soek, my karretjie se battery gee moeilikheid. Die kleintjies kom vorendag met oulike sêgoed en Gabby vra dat ek tog nou moet “ophou juig” oor haar rapport. Tussendeur is daar kindersiektes en inentings, koors en ‘n jaagtog na Ongevalle. Ouma vat die kleintjies Kinderkerk toe en haar gespog word met sagtheid bejeën, want dáár is baie oumas en oupas…

Soos wat ek lees en kyk, besef ek: Hier is ‘n beeld van ‘n besonderse verhouding tussen skoonma en skoondogter. Dis g’n wonder dat Laatlam eendag bitterlik gekla het dat ons teen hom saamsweer nie! Ek sien hoe sy vir ons albei in die bresse tree as ek en my seun koppe stamp, hoe sy haar vreugdes en kommer met my deel.

Ek onthou my eie skoonma en hoe lief sy vir ons twee kindertjies was wat sy geken het. Op hierdie foto hou sy my dogtertjie vas op haar doopdag.

FdR skyfie-041 - Copy

Hoe dankbaar is ek oor elke ou woordjie van waardering wat ek ooit teenoor haar geuiter het! Die herinnering aan my driejarige dogtertjie wat tevergeefs in die leë huis roep: “Ouma? Ouma!” die eerste keer toe ons na haar dood daar ingestap het, eggo nou nog droewig in my hart.