Die huis is baie stil…

Regs van waar ek sit, staan daar ‘n lugverkoeler op wieletjies, sommer so skuinsweg – gister soontoe gestoot en daar gelaat staan. Hy is wit, met ‘n blink swart beheerpaneel en hortjies wat op- en afgestel kan word. Hy behoort aan Joshua, my kleinseun, wat gister ‘n week gelede na graad R toe is. (Ek gebruik die persoonlike voornaamwoord “hy”, want vir Joshua het toestelle persoonlikhede, net soos mense.)

Sy ouma het hierdie allesverterende belangstelling in masjiene en meganismes vroeg-vroeg opgemerk, terwyl sy in vervoering na die vissies in ‘n groot vistenk gestaan en kyk het, en Joshi as kleuter onder die tenk besig was om die apparaat te bewonder wat die water van die tenk van suurstof voorsien het.

Laasjaar het Joshi en sy mamma dikwels na die lugverkoeler gaan kyk, waar hy in die winkel vir tweedehandse goed gestaan het, want dit was Joshi se hartsbegeerte om ‘n lugverkoeler vir Kersfees present te kry (die vorige Kersfees het hy ‘n dakwaaier gekry). Die dag toe hulle uiteindelik die lugverkoeler gekoop het, was die kassiere net so in haar skik, want, het sy gesê, hy kom dan so lank al na die aircon kyk. (Ouma doen haar bes om die voorwerp “lugverkoeler” te noem, maar almal om haar praat van die “aircon”…)

Joshua bring dikwels van sy skatte na my kamer toe, die uitdrukkingsvolle gesiggie die ene opgewondenheid om die skat aan ouma te demonstreer, en gistermiddag was dit die lugverkoeler se beurt. Hy prop dit ewe behendig in en wys vir my die verskillende stellings ─ stadig, medium, vinnig ─ terwyl ek op my tande byt en die koue lugstroom dapper weerstaan. Of die geraas van die stofsuier… Of die gesuis van die waaier… Of die brr-geluid van die verstuiwer…

Janee, die huis is baie stil vanoggend.