Oorkant die straat woon Barkley, ‘n Yorkshire terrier/poedelkruising.

Barkley en sy nooi, Deb, kom my dikwels haal om ‘n entjie te gaan stap. Volgens Deb kry hy vanselfsprekend koers na die sydeur van my kinders se huis om my te kom opkommandeer. Barkley bepaal ons roete: dis gewoonlik op met die straat. Op die hoek staan ‘n fire hydrant wat presies lyk soos dié in die comics. Dit is ‘n gunstelingstop.

Dan draai ons links en gaan stap om die parkie, waar daar basketball-bane en swaaie is. Ek en Deb gesels terwyl ons telkens rustig op Barkley wag om die “berigte” klaar te lees wat sy neus vir hom uitsnuffel. Daarna vat hy ons gewoonlik op met die straat waar die meenthuise staan. Die afstand wat ons aflê, hang van die weer af: op erg koue dae draai die ou gouer om huis toe.

Soos enige selfrespekterende Amerikaner, het Barkley ‘n Christmas sweater.

Hy het ‘n Kersfeesbrief aan Deb se familie geskryf waarin ek by name genoem is en aan sy puik taalgebruik kan mens sien hierdie hond is akademies sterk: “The best parts of the week are when I get to walk with Deb and Rich on Milton Hershey grounds or with Fran across the street who has been stuck in the USA way longer than anticipated due to the pandemic. We are both happy she is delayed again in returning home to South Africa, but we know she misses her grandchildren; okay, we know that is selfish but we did share that sentiment with her.”

Barkley dink hy sal graag ‘n posman wil wees…

…of miskien ‘n hippie…

Partykeer is hy nie eens seker of hy vis of vlees is nie!

Intussen is hy doodgelukkig om die onbetwiste heerser van sy huishouding te wees.

Barkley het baie diep in my hart ingekruip.