Die herfs is so-te-sê verby – hierdie wonderlike noordelike herfs wat ek gedink het ek gaan nooit sien nie, omdat ek die enkele kere wat daar ‘n kans was, verkieslik oor Kersfees kom kuier het. Toe gebeur Covid-19 en ek kan my gunstelingseisoen beleef in hierdie wêreld van woude: heuwels bedek met hoë bome wat van ver af gloei − geel, goud, rooi, oranje, bruin, met die immergroen aksente van die naaldbome tussenin.

Die bome hier se blare is groot en sterk. Dit bedek sommer maklik ‘n hele grasperk waar ‘n enkele boom groei en word deur die mense wat daar woon met blaarblasers bymekaargemaak vir die blaarlorrie wat soms met sy kolossale stofsuier die hope blare kom verwyder.

Na ses dae van heerlike warmte en stralende son reën dit vandag al van vroeg af aan. Dis sulke vet druppels, maar dit val sagweg en omdat die dakke nie sink is nie en die vensters geïnsuleer is, hoor mens nie die reën nie, dis elke keer vir my ‘n verrassing om die blink strate en plasse water daarbuite te sien. Die bure voorspel dat dit nou koud gaan word. V sê op sulke grys dae skakel mens ligte aan en brand lekkerruik-kerse en sy’s reg, dit help om misrabelgeid te beveg.

Ons het saam met vriende gery om drie dae lank in Virginia te gaan blare kyk. In die een kar is die meisies: ek, V, haar vriendin en Honey die hond; in die tweede motor is die manne met hulle gholfstokke. Ons ry deur die Shenandoah National Park, bo-op die Blue Ridge Mountains aan die een kant van die vallei waar die Shenandoahrivier vloei. By die “overlooks” hou ons stil en verkyk ons aan die vergesigte terwyl die liedjie “Oh Shenandoah” deur my kop dwaal.

Ons eet op die stoep van ‘n restaurant “The Blue Frog” in ‘n klein dorpie, waar heldergeel mums (klein astertjies) in potte pryk en ‘n man wat seker net so oud soos ek is, met ‘n grys poniestert en ‘n bandana, ons bedien en vir ons ekstra varsgebakte broodjies bring.

In Basye, in die Bryce Mountain Resort, bly ons drie dae in ‘n pragtige houthuis met drie verdiepings. Dis ‘n Air B&B-plek, met die gevolg dat ons kan sien hoe die eienaar se gesin hulle vakansies daar sou deurbring. Daar is memorabilia van die James Madison University en ‘n 1994-erelidmaatskapplakker van die plaaslike gholfbaan. Daar is boeke en speletjies en legkaarte. In die basement pryk ‘n werkende pinballmasjien wat vir baie pret sorg. Die kamer waar ek slaap, het ‘n kwilt met ‘n beermotief wat by die stort langsaan se stortgordyn met die beerprent aansluit.

Die blare begin nou net verkleur, ons is eintlik ‘n week of twee te vroeg om die volle herfsglorie te beleef.

Die manne gaan speel gholf en ons gaan stap ver ente met Honey langs die kronkelende teerpaaie deur die woud.

Na die eerste dag se “stappie” is ek poegaai, met die gevolg dat ek die volgende dag nie saamstap toe die pragtige meer ontdek word nie.

Ek knutsel doodgelukkig om die huis rond.

Terug in Pennsylvania is daar die pragtigste herfskleure, letterlik “in our own backyard”.

Op Oom Paul se verjaarsdag vat V my en Honey op ‘n stappie straat-af.

Laatmiddag val die lig skuinsweg en verlig ‘n klein boompie op dramatiese wyse.

Ek doen my bes om die prag in te drink en in my hart te bewaar, maar eintlik is dit oorweldigend.

Dankie, my liefste kinders, vir hierdie vreugde!