My liewe Boetie
Klein Joshua (vyf maandjies oud) sing soms vir homself ʼn slaapliedjie voordat hy indommel en dit laat my verskriklik na jou verlang. Dis omdat ek kan onthou hoedat ons mammie eendag vir my (jaloerse sewejarige) genooi het om te luister hoe jy jouself aan die slaap sing…
In 2011 het ek oor jou geblog, toe julle weg is uit Suid-Afrika. Dit was so wonderlik om laas Desember daar in Nieu-Seeland by julle te kon kuier. Die drukkie wat jou tienerseun my elke oggend kom gee het, voordat hy weer in sy kamer verdwyn, het my hart verbly. In jou dogter het ek ʼn kind ontdek wat die ouderdom van redelikheid bereik het – hoe lekker het ons twee gaan stap en gekuier en eende gevoer! Sy het jou diep, amper mistieke rapport met diere geërf en dit was vir my kosbaar om te sien. Ek en jou vrou kon die drade moeiteloos optel en ons rustig in mekaar se geselskap koester. Jy het uitstappies gereël en my soveel moontlik van jou nuwe vaderland gewys. Ek onthou hoe ons op ʼn strand onder die houtgeraamte van ʼn boom gesit het en jou terloopse opmerking: “Om huise van hierdie stapels dryfhout te bou, was ʼn gunstelingtydverdryf vir die kinders toe ons net hier aangekom het.” Hoe moeilik moes daardie eerste aanpassing vir jou/julle gewees het, in ‘n wildvreemde land sonder enigiemand om die kinders ʼn rukkie op te pas sodat ma en pa net weer hulleself kan hoor dink…
Hoe gaan dit met jou? Julle het albei ʼn goeie werk gekry, die kinders is gelukkig, julle woon ʼn kort stappie van die see af – maar hoe gaan dit regtig met jou? Ek vra, want jy het nooit my e-pos beantwoord nie. Ja, ja, Ousus weet: jy wou vir my ʼn lêkker laang geselsbrief skryf en toe kry jy nie tyd daarvoor nie en – van uitstel kom afstel… Ag, ek verstaan dit so goed, maar ai, ek verlang…
Tannie Frannie 
Die familie daar ver …
… en die familie hier naby wat nog “verder” is
Mooi geskryf Frannie
Ag dis mooi… en hartseer …
Ek sit ook hier en verlang na my familie, veral my suster. Dankie vir die brief, kon vir my ook gewees het, maar ons bel mekaar darem gereeld.
Inderdaad mooi geskryf – geraamde woorde te midde die van die geraamte van ‘n boom.
Baie dankie vir die pragtige brief. Ek voel saam met jou. Die tye wat ek saam met my suster en haar kinders kon kuier toe hul klein was is vir my steeds n kleinnood. Die kinders het self kinders wat ook soort van voor my groot geword het. Hul skryf ook nie vir mens nie maar ek weet dat hul wel ook verlang en aan my dink. Ek is bly jy kon darem gekuier het en so klein stukkie van hul lewe meegemaak het.
Ag Frannie dit maak my sommer hartseer as ek hoor van familie wat daar doer sit. Ons het nie grootgeword in ‘n tyd waarop hierdie een hier, en daardie een oorkant die see gesit het nie. Dit is mooi geskryf vrou, en ek hoop jy kry een van die dae daardie lekker geselsbrief!!
Dankie Kameel – ek oorweeg dit om vir my boet die skakel na hierdie inskrywing te stuur! Dit behoort die brief te laat gebeur 🙂
Terug pieng: Toeka-Tokkel no 31: Opwinding, opgewonde. – I scrap 2
Ai… nou verlang ek sommer… terug na daai land wat altyd in my bloed sal wees! Net jammer die Groot Trek het weer gang gekry… land uit! Ons voorvaders sal seker nie kan verstaan hoekom ons wil land uit nie!
Onlangs kuier ek by ou ou vriende wat die. laaste tyd maar stil was.Aldrie hul kinders en ses kleinkinders is weg; een in Tjeggie, een in Warskou en hul blondekopdogter naby Melbourne. Ons het diepnag fotos gekyk en trane gestort en besin oor die verlies, soos Oupa Piet dit verwoord het: ‘Ek mis die knuffelsessies met die klein warm lyfies die meeste….’
Sterkte vir almal van julle wat sonder kleinkinders moet oud word!
Ag dis regtig tragies. Maar dis baie lekker om van jou te hoor!